ΒΡΑΔΙΑΖΕΙ... κι εγώ προσπαθώ ν' ανακρούσω το επικό εμβατήριο μιας εποχής!!!

Άλλη μια Κυριακή χάνεται έτσι κι εμείς ασχολούμαστε με τον Βενιζέλο, με τον Κουβέλη, με τον Σαμαρά, με το ΠΑΣΟΚ, και τη Νέα Δημοκρατία και τον ΣΥΡΙΖΑ, και νευριάζουμε και σπαταλάμε τον καιρό μας, διαβάζοντας τις παλιοφυλλάδες, βλέποντας την σκουπιδοτηλεόραση...

Και μόνο που το γράφω, με διαπερνά μια ανατριχίλα...

Αν πέρα από τις οικογενειακές μας υποχρεώσεις, διαβάζαμε ένα βιβλίο, κάναμε έναν περίπατο στην εξοχή ή μια επίσκεψη σ' ένα μουσείο, βλέπαμε έναν παλιό φίλο και άλλα πολλά που εύκολα θα μπορούσατε να φανταστείτε, θα λέγαμε ότι κάτι κερδίσαμε... 

Και ίσως έτσι επιμηκύνουμε τη ζωή μας και την διανθίζουμε με ωραίες στιγμές που αργότερα θα τις ανακαλούμε και θα χαιρόμαστε.

Κι ένας περίπατος στην παλιά σας γειτονιά για να ξαναφέρετε στο νου σας εικόνες που φώλιασαν στα βάθη της μνήμης.
Ο δρόμος που τον πατήσατε άπειρες φορές, η γωνία που στρίβατε κι ακουμπούσατε εκείνη την ελιά, το παλιόσπιτο με τη γριούλα που τώρα μάλλον δεν θα υπάρχει, αλλά που όμως καθόταν τα καλοκαιρινά βράδια στο πεζοδρόμιο και χάζευε τους περαστικούς...

Κάντε μια προσπάθεια να ανασυνθέσετε μια γειτονιά που πλέον δεν υπάρχει για να ξαναζήσετε τα περασμένα.

Κι αν τύχει και βραδιάζει, τότε με κρατημένη την  ανάσα και ζαρωμένη την ψυχή, θα νιώσετε τη ζεστασιά των ανθρώπων που κάποτε ζούσαν πιο κοντά κι ανάμεσα στους κρεμασμένους ίσκιους των δέντρων θα δείτε να περνάνε εκείνοι που ήσαν άνθρωποι απλοί, ευλαβικοί, απλοϊκοί, προσγειωμένοι...

Και την κυρά Κατίνα με τις άπειρες γάτες της, και τον ψιλικατζή τον μπαρμπα Γιάννη κι εκείνον τον... πώς τον λέγανε, που είχε μαζέψει μέσα στην αυλή του βουνό τη σαβούρα...

Απολαμβάνεις τη μυρωδιά των γιασεμιών, αλλά γιασεμιά δεν βλέπεις... Παντού τσιμέντο, αυτοκίνητα κι άνθρωποι βιαστικοί να χάνονται στο σκοτάδι...