Μεγάλο Σάββατο... Προσμένοντας την Ανάσταση!!

Ησυχία παντού. Λες και όλοι έχουν συντονιστεί στο κλίμα των ημερών. Ακούγονται μονάχα οι θόρυβοι από τα αυτοκίνητα στη λεωφόρο. Περιμένοντας τη λύτρωση του θεανθρώπου! Από τι;;; Προφανώς από το βραχνά της κακίας που καταθλίβει την πλάση ολόκληρη... 

• Το ξέρουμε πια πως η αναμονή της νύχτας για να πάρουμε το άγιο φως και να ψάλουμε μαζί όλοι το Χριστός ανέστη, θα αποκατασταθεί η ισορροπία του κόσμου. 

Έτσι νομίζουμε! Αλλά μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο τη στιγμή που είναι ανάπηρη η ηθική μας αξίωση; Στον κινηματογράφο ή και στο θέατρο, αλλά και σ' ένα μυθιστόρημα, μπορεί ο δημιουργός να μας δικαιώσει κι ας ξέρουμε ότι αυτά είναι παραμύθια κι ακόμη πως αν συμβούν κάποια στιγμή στη ζωή, αυτό δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι θεμελιώνουν κι έναν κανόνα.

• Ενδόμυχα επιθυμούμε τα βάσανα, οι αγώνες μας αλλά και η αρετή να θριαμβεύσουν στο τέλος και να κατατροπωθεί η κακία και η αδικία. 

Είναι αλήθεια ότι οι άνθρωποι από την Τέχνη ζητάνε μια απόδραση από την πραγματικότητα. Αλλά και στα θρησκευτικά δρώμενα μήπως το ίδιο δεν συμβαίνει; Κατά βάθος νιώθει ότι όλα είναι μια αναπαράσταση. Όλα μπορούμε να τα δεχτούμε, αφού ξέρουμε πολύ καλά κι έχουμε νιώσει στο πετσί μας τον αδυσώπητο κόσμο, που είναι ωμός στους νόμους του και σου επιτρέπει κάπου-κάπου και για πολύ λίγο να ξεχνάς... Κι αυτό ακριβώς είναι και η Ανάσταση. Ένα φωτεινό διάλειμμα. 

• Γιατί πιο πολύ νιώθουμε οι άνθρωποι ότι στις μέρες μας έχουν σχεδόν εξισωθεί το φως με το σκοτάδι. 

Κι όλοι κάτι αναζητούν, αλλά συγκλίνουν στο ότι αναζητούν κάποιο νόημα στη ζωή. Κι εκείνοι που ισχυρίζονται ότι η ζωή δεν έχει νόημα, πάλι προς την ίδια κατεύθυνση ψάχνουν και ψάχνουν για ένα άλλο νόημα, δήθεν απαλλαγμένο από ηθικές ή άλλες αξιώσεις.

• Οφείλουμε όμως να παραδεχτούμε οι άνθρωποι ότι κάναμε άνθρωπο τον Θεό, τον φέραμε στα μέτρα μας για να τον κακομεταχειριστούμε, να του φορτώσουμε τις αμαρτίες μας και να τον κάνουμε εντολοδόχο των πιο φτηνών επιθυμιών μας.

Και νομίζουμε ότι έτσι ξεμπερδέψαμε, αλλά δεν είμαστε σε θέση να καταλάβουμε ότι τον θυσιάσαμε στον σταυρό μια φορά κι από εκεί πέρα στο διάβα των αιώνων τον θυσιάζουμε κατ' εξακολούθηση για να νιώθουμε καλά! Κι επειδή -όπως έχει πει ο Hegel-, η ζωή ξετυλίγεται σ' έναν περίγυρο από συγκρούσεις, ας καταλάβουμε ότι είμαστε υποχρεωμένοι ν' αγωνιζόμαστε καθημερινά, και να μην επαναπαυόμαστε. 

• Η προσμονή της Ανάστασης ας διώξει έστω για λίγο- την ανθρώπινη κακία. 

Αλλά από την άλλη σκεφτόμαστε ότι η κοινωνική αδικία δεν εξαφανίζεται με σταυρούς και γονυκλισίες. Ας κοιτάξουμε βαθιά ο ένας τον άλλον οι άνθρωποι κι ας ευχηθούμε να μπορούμε να νιώσουμε την ίδια τρυφερή αδυναμία που κάνει τον άνθρωπο να στηρίζεται στον άνθρωπο.

Καλή Ανάσταση!