Η γυναίκα της φωτογραφίας!!!

Κρύβει μια ρέμβη!

Κι εγώ την έφερα εδώ για να βρω ή για να φέρω ένα... άφωνο τραγούδι, που οι νότες του έχουν σκορπιστεί στον αέρα κι εγώ ο δυστυχής παλεύω να τις ανασυντάξω.

Όπως πάντα, έτσι και τώρα, νιώθω ότι όλοι μας τη μικρή ζωή μας την περνάμε πολεμώντας να ξαναθυμηθούμε μια χαμένη μελωδία.

Στους ίδιους τόπους που ζήσαμε και περπατήσαμε και κρυφτήκαμε και δώσαμε όρκους και φιλιά.

Μπορεί να είναι λίγο διαφορετικοί τώρα, μπορεί η θωριά μας να έχει αλλάξει, κι εκείνης η θωριά να είναι πιο θλιμμένη, κι ο κόσμος γύρω μας λίγο πιο παλιός και λίγο πιο καινούργιος..

Να δώσουμε -πρέπει- λίγη παραπάνω προσοχή, γιατί κάπου νιώσαμε ότι κάτι μας σκούντηξε και προσπέρασε... και δεν το προσέξαμε.

Απλώς γιατί ήταν ίσκιος!

Αλλά κι αν γλίστρησε και λάκισε, μένει ένα άρωμα  που δεν το νιώθεις μέσα στο παρόν, αλλά μόνον σαν θύμηση.

Ωστόσο, δεν θέλω να βλέπω γύρω μου χαλάσματα και σχήματα δίχως νόημα και συλλαβές δίχως ήχο!

Το σπουργιτάκι τριγυρνάει από δω κι από κει, ψάχνοντας - ποιος ξέρει τι!

Υπάρχει κι άλλος κόσμος...

Όμως αυτός ΕΔΩ είναι ο καλύτερος.

Γιατί είναι ένας κόσμος που μπορείς να τον ζήσεις έντονα και φευγαλέα σαν ερωτική στιγμή!!!!