- Έτσι, σα να αναβοσβήνεις φωτάκια μες στη νύχτα.
Έτσι σε βλέπω, έτσι σε νιώθω!
Αλλά και τη μέρα που ο ήλιος έχει αρχίσει το ημερήσιο ταξίδι του, εσύ εκεί, μας σφυρίζεις αδιάφορα, ατενίζοντας τον ορίζοντα που αλλάζει χρώματα κι εμείς ακούμε ήχους που μπορεί να είναι συνθηματικοί, αλλά με μια παρασημαντική που χρειάζεται οξύτατη διαίσθηση για να την μαντέψεις…
Δεν ξέρω πλέον αν μπορώ να μαντέψω…
Αυτό που μπορώ να δω είναι μονάχα τη φωτεινή κολόνα του λαιμού της έτσι όπως υψώνεται για να στηρίζει ένα πρόσωπο που ακτινοβολεί!
Αλλά να, κρατάει το στόμα της κλειστό κι ενώ προσπαθώ να της πω όλα όσα διαδραματίζονται μέσα μου, εκείνη γελάει!
- Κι επειδή είναι θεά, η σιωπή μιας θεάς πάντοτε είναι αληθινό χρυσάφι!
«Όχι επιπόλαιη επιχρύσωση. Μια γερή σιωπή εικοσιτεσσάρων καρατιών, πέρα ως πέρα. Το στόμα των Ολυμπίων παραμένει κλειστό όχι σαν αποτέλεσμα ηθελημένης διακριτικότητας, αλλά γιατί στ’ αλήθεια δεν υπάρχει τίποτε να ειπωθή. Μια θεά είναι μονοκόμματη. Δεν υπάρχει εσωτερική σύγκρουση μέσα της. Ενώ η ζωή ανθρώπων σαν εσένα κι εμένα είναι μια ατέλειωτη συζήτηση. Πόθοι από τη μία και τύψεις από την άλλη . Ποτέ μιας στιγμής αληθινή σιωπή…»
- Ο «μεγαλοφυής…» υπομένει τα πάντα, αλλά μιλάει ακατάπαυστα, λες και είναι μολυσμένος από τη φρικτή γεύση της απαγορευμένης ηδονής, της αμαρτίας όταν την αναγνωρίζεις και τη διαπράττεις ενσυνείδητα…
No comments:
Post a Comment