Οι Μεγάλες Δυνάμεις εξακολουθούν να μας γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους!!!

• Η απάντηση του γερμανού υπουργού Οικονομικών Σόιμπλε μ' έχει ελαφρώς σοκάρει, αλλά δεν μπορώ να πω ότι δεν ήταν αναμενόμενη.
• Ο Σόιμπλε, λοιπόν, είπε να ξεχάσουμε τις (γερμανικές) πολεμικές αποζημιώσεις! 
• Βέβαια, η Ελλάδα θα κάνει ό,τι είναι απαραίτητο, θα προσφύγει στο Διεθνές Δικαστήριο και θα παλέψει και καλά θα κάνει και μακάρι να δικαιωθεί.

ΕΔΩ όμως φαίνεται ξεκάθαρα η αλαζονεία της Μεγάλης Δύναμης και η επηρμένη απάντηση απλώς αποτυπώνει την ουσία της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής. Μια απλή ανάγνωση της ιστορίας θα μας δείξει ότι, λόγου χάρη, στην Αγγλία του 19ου αιώνα, ο ιμπεριαλισμός θεωρούνταν απαραίτητος για την ευημερία της βρετανικής κοινωνίας γενικώς και της μητρότητας ειδικώς (Michael Rosenthal, The character factory, Baden-Powel’s boy scouts and the imperatives of empire, 1986) και, όπως αποκαλύπτει μια προσεκτική εξέταση της σταδιοδρομίας του Baden-Powel, το κίνημα του προσκοπισμού μπορεί να εντοπισθεί απευθείας στη σχέση που εδραιώθηκε ανάμεσα στην αυτοκρατορία και την υγεία του έθνους (φόβος αυνανισμού εκφυλισμός, ευγονική (Anna Davin, “Imperialism and Motherhood”, στο Patriotism).

Ο Edward W. Said που κάνει αυτές τις αναφορές στο υπέροχο βιβλίο του «Κουλτούρα και Ιμπεριαλισμός», που είναι μια συστηματική και συνάμα γοητευτική ανίχνευση των ριζών του ιμπεριαλισμού στον πολιτισμό της Δύσης, λέει:

Οι εικόνες της δυτικής αυτοκρατορικής εξουσίας παραμένουν βασανιστικές, παράξενα σαγηνευτικές, συγκλονιστικές. Είναι ο Gordon στο Χαρτούμ, που κοιτάζει αφ’ υψηλού τους Σουδανούς δερβίσηδες στον περίφημο πίνακα του G.W.Joy “ General Gordon’s Last Stand, 1885”, οπλισμένος μόνο με ένα ρεβόλβερ κι ένα σπαθί στη θήκη του. Είναι ο Κουρτζ του Κόνραντ στην καρδιά της Αφρικής, ιδιοφυής, τρελαμένος, καταραμένος, γενναίος, άπληστος, ευφραδής… 

Προσπαθώ, λοιπόν, να διακρίνω τους ακριβείς λόγους πίσω από τους οποίους «κρύβεται» η εν γένει στάση της σημερινής Γερμανίας, αντιπαρερχόμενος την περίοδο του Ναζισμού και της χιτλερικής θηριωδίας για την υπεροχή της Αρίας φυλής κ.λπ.

• Τι είναι αυτό που επικαλούνται οι Γερμανοί;
• Γιατί πιστεύουν ότι αυτό που υποστηρίζουν στην πολιτική τους είναι και το σωστό;
• Και γιατί πολιτεύονται με τόση «αυτοπεποίθηση»; 
• Είναι μονάχα η αριθμητική και οικονομική υπεροχή τους;

Αν σήμερα η γερμανική οικονομία είναι σταθερή και σε καλή κατάσταση, αν η γερμανική κοινωνία περνάει καλά κι έχει όλα όσα χρειάζεται ένας άνθρωπος για να μην έχει προβλήματα, τότε γιατί δεν μας αφήνει στην ησυχία μας;

Θα πει κανείς ότι η «ενωμένη» Ευρώπη απαιτεί κάποιους κανόνες συμβίωσης.

Καμιά αντίρρηση. Αλλά είναι ξεκάθαρο για μας και για όλους υποθέτω, ότι αυτοί οι κανόνες ερμηνεύονται κατά το δοκούν από τα διάφορα κράτη-μέλη.

• Ο Σόιμπλε δεν κρατάει ρεβόλβερ ή σπαθί, αλλά δυστυχώς έχει τον τελευταίο λόγο σε ό,τι αφορά τις σχέσεις των κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Θα μου πείτε πως εάν δεν ήταν ο Σόιμπλε, θα ήταν κάποιος άλλος. Αυτό είναι σωστό, κι έχει αποδειχθεί ιστορικά ότι η Γερμανία πάντα «γεννάει» εκείνον που θα την οδηγεί ως «ηγέτιδα δύναμη» στην Ευρώπη. Και σήμερα υπάρχει μια «συμφωνία κυρίων», μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών, Ρωσίας και Γερμανίας για τη μοιρασιά στον ευρωπαϊκό χώρο, και γενικότερα στον περίγυρο (Ασία και Αφρική). Οι πολιτικές εξελίξεις το δείχνουν κι εμείς βρισκόμαστε στη μέγγενη αυτών των δυνάμεων που ενδιαφέρονται μονάχα για το δικό τους συμφέρον.

Και το ερώτημα που προκύπτει είναι: ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ;;;

Θα δούμε…