Τι εποχή κι αυτή!!!!

Δεν θα κάνουμε μάθημα ιστορίας, αλλά να, οι συνθήκες σήμερα μας σπρώχνουν να δούμε με κάπως διαφορετικό μάτι την εν γένει κατάσταση, που φυσικά δεν είναι και τόσο ρόδινη. Δεν μπορώ εγώ και φαντάζομαι ούτε κανένας άλλος να αποτιμήσει οριστικά την εποχή μας.  Σκέψεις κάνουμε και η οριστική αποτίμηση θα γίνει από τον ιστορικό του μέλλοντος, ο οποίος αφού θα έχει όλα τα στοιχεία στη διάθεσή του θα μπορεί να κρίνει εάν η Ιστορία κάνει κύκλους. Τι εννοώ;

• Από τον 5ο π.Χ. μέχρι τον 5ο μ.Χ. αιώνα είναι μια περίοδος που την ονοματίζουμε Αρχαιότητα, από τον 5ο μέχρι το 15ο αιώνα είναι η περίοδος των «σκοτεινών αιώνων» που την λέμε Μεσαίωνα και από εκεί και δώθε, από την Αναγέννηση δηλαδή, που ακολούθησε τον Μεσαίωνα, έχουμε τη Νεωτερικότητα. 

Το θέμα είναι εάν η εποχή μας εντάσσεται στη Νεωτερικότητα ή θα πρέπει να ξαναγυρίσουμε τη ματιά προς τις πίσω σελίδες της ιστορίας για να δούμε κάποιες ομοιότητες με κάποια από τις τρεις μεγάλες περιόδους! Μην προτρέξετε. Δεν θα πω ότι η ιστορία μπορεί να επαναλαμβάνεται. Όχι! Η Ιστορία απλώς συνεχίζεται… Ίσως να είμαι υπερβολικός, αλλά δεν χάλασε ο κόσμος.  Σκέψεις κάνω κι εγώ, αφού όλοι νιώθουμε βαθιά την απόγνωση για τα όσα τρελά και παλαβά συμβαίνουν στην εποχή μας. Κι όχι μόνο στην πολιτική, αλλά γενικότερα στην κοινωνία, στην οικονομία, στις τέχνες και τα γράμματα…

• Πήρα αφορμή από τον έξοχο πίνακα που ανάρτησα του Pieter Bruegel, που φιλοτεχνήθηκε στην μετά τον μεσαίωνα περίοδο, δηλαδή στην Αναγέννηση.

Πολλές φορές νιώθουμε την ανάγκη να θαυμάσουμε τα έργα εκείνης της ιστορικής περιόδου, όπως επίσης και της κλασικής αρχαιότητας. Δυστυχώς στην εποχή μας έχει κανείς την εντύπωση ότι όλοι βοηθάνε στην… αυτοκτονία της ανθρωπότητας!!! Και τούτο προσδιορίζεται από όλα όσα συμβαίνουν παντού. Θα παραβλέψω την καταστροφή του περιβάλλοντος, που είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο, για λόγους οικονομίας, και θα σταθώ στην αδικία που βασιλεύει στην κοινωνία μας.

• Στην αδικία που παίρνει πολλές μορφές και κάνει τον απλό άνθρωπο να ζητάει απελπισμένα εξόδους διαφυγής.
• Μπορεί η τεχνολογία να εξελίχθηκε κι ο τεχνοκρατικός πολιτισμός να έφτασε στο απόγειό του, δεν θα λέγαμε το ίδιο για την πολιτική εξέλιξη των εθνών.

Ζούμε, δυστυχώς, την παντοκρατορία των υπερδυνάμεων, που ασχολούνται μονάχα με την αύξηση της επιρροής τους, την διαχείριση των οικονομιών όλων των κρατών, και η ατζέντα τους περιλαμβάνει μονάχα… κέρδη κι έχει κανείς την εντύπωση ότι δεν νοιάζονται για την επιβίωση του ανθρώπινου γένους. Αναφέρομαι στο αλόγιστο πάθος για εξουσιασμό, όπου πια το μυαλό σταματάει και η κρίση αναστέλλεται. Ωστόσο, κάποια στιγμή θ’ αρχίσουμε να ψάχνουμε για το νόημα της ζωής! Κι αυτό ξέρετε τι σημαίνει!  Αρχίζει η αναζήτηση κάποιου θεού, κάποιου τέλος πάντων, που σχεδιάζει ή μπορεί να σχεδιάσει εξαρχής τον κόσμο.

Ουφ!

ΚΑΛΗΜΕΡΑ…