Ο χρόνος, τα βιβλία, η ιστορία και το νόημα της ζωής…

Από τα παιδικά μου χρόνια είχα μια αντιπαράθεση με τον χρόνο! Ένας από τους λόγους που κοιμάμαι λίγο είναι ακριβώς ο χρόνος – ότι δηλαδή τον θέλω δικό μου, να τον διαχειρίζομαι εγώ, όπως νομίζω επωφελέστερα! Ο ύπνος μου ήταν πάντοτε ελάχιστος. Ακόμη και με τους γονείς, όταν ήμασταν όλη η οικογένεια μαζί, κοιμόμουν σχεδόν τελευταίος. Δηλαδή, περίμενα να πέσουν όλα τα παιδιά για ύπνο και μετά εγώ καθόμουν στην κουζίνα, δήθεν διαβάζοντας, οπότε η μάνα μου που έκανε τις δουλειές, μ’ έβλεπε ότι κάτι περίμενα ή σαν παραπονεμένο, και μου έφτιαχνε μια φέτα με βούτυρο και μαρμελάδα ή μου έδινε ένα γλυκό κι εγώ ευχαριστημένος πια, πήγαινα για ύπνο.Το πρωί ξυπνούσα λες και χτυπούσε μέσα μου κάποιο ρολόι, πάντα την ίδια ώρα.

• ...............................

Τώρα αρχίζω να συνειδητοποιώ ότι αυτού του είδους η εγρήγορση είχε κάποια αιτία και για κάποιο λόγο εγώ επιδίωκα να σταματήσω ή να καθυστερήσω τον οδοστρωτήρα που λέγεται χρόνος, παλεύοντας να είμαι περισσότερες ώρες ξύπνιος για να περισώσω την επώνυμη ύπαρξή μου. Προσπαθούσα, λοιπόν, να μάθω όσα πράγματα μπορούσα, διαβάζοντας  ολοένα και περισσότερο, χωρίς σταματημό.

• Ωσότου έπιασε το μάτι μου κάτι που είχε πει ο Νίτσε: «Μαθαίνουμε πολλά, αλλά πολύ λίγο στοχαζόμαστε…»!

Έτσι κι εγώ πάλευα να βρω αφορμές για στοχασμό… Εδώ όμως θα πω ότι δεν έπαψα να πιστεύω στα βιβλία και πάντα να θεωρώ ότι είναι αυτό που έγραψε κάποια στιγμή ο Ουμπέρτο Έκο, δηλαδή τα βιβλία είναι «οι γέροι μας» που τους θέλουμε! Διότι πρέπει να πω ότι δεν νιώθω αυτάρκης χωρίς τα βιβλία μου. Δεν ανήκω στους αυτάρκεις που είναι οι πρωτόγονοι και οι ματαιόδοξοι. Και δεν μπορώ να πω ότι ανήκω στους άλλους!

• Δεν είμαι σαν εκείνους που με τη μέθοδο του ταύρου δίνουν κουτουλιές για να προχωρήσει η ιστορία.

Αλλά δεν μπορώ να πω ότι είμαι και σαν εκείνους που αποτελούν το Χορό, που σχολιάζει, θρηνεί και στηθοδέρνεται, και συμβουλεύει τους ήρωες χωρίς ποτέ να γίνεται ακουστός. Νιώθω, ωστόσο, ότι είμαι αρκετά ευαίσθητος και συγχρόνως οικτίρω γι’ αυτό τον εαυτό μου, αφού ξέρω ότι Ιστορία δεν παράγει η ευαισθησία, αλλά το πάθος. Η ευαισθησία και πολύ περισσότερο τα μέτρα του ορθολογισμού είναι δυο χαρακτηριστικά στοιχεία που δεν έχουν σχέση με την «κίνηση» της Ιστορίας, διότι τελικά πέρα από το πάθος που προείπα, υπάρχουν κάποιες άλλες δυνάμεις που ανέκαθεν την κινούσαν και την κινούν και τώρα.

• Ξέρει κανείς να μου πει ποιο είναι το νόημα της ζωής, που ασφαλώς είναι πάντοτε βραχυπρόθεσμο και εμπεριέχεται σ’ έναν αγώνα, σε μια πλάνη ή σε μια ματαιοδοξία;;;

Ο πρωτόγονος που έλεγα παραπάνω μπορεί ίσως να βρίσκει νόημα στη ζωή και ξέρετε γιατί;

Απλούστατα διότι δεν το γυρεύει!!!

Καλημέρα!