Μιας και ασχολήθηκα [σκεπτόμενος...] με τα βιβλία, θα συνεχίσω και παραπέρα, αφού υποτίθεται (τρόπος του λέγειν) ότι απευθύνομαι σε ανθρώπους επίσης σκεπτόμενους. Απλώς θα αναφέρω κάτι που έχει γράψει ο Ζαν-Πολ Σαρτρ, ότι δηλαδή όταν περάσει λίγος καιρός, τα καλά μυθιστορήματα γίνονται ολότελα όμοια με φυσικά φαινόμενα. Και τότε ξεχνάμε πως έχουν ένα συγγραφέα πίσω τους, τα δεχόμαστε όπως τις πέτρες και τα δέντρα, γιατί τα συναντάμε μπροστά μας, γιατί υπάρχουν! Κάτι παρόμοιο μπορεί να συμβαίνει και με κάποιες κινηματογραφικές ταινίες που τις θυμόμαστε με νοσταλγία, αλλά μας διαφεύγει εντελώς το όνομα του σκηνοθέτη.
- .............................
Βέβαια δεν ισχύει το ίδιο για όλους τους συγγραφείς, όπως π.χ. κανείς δεν αγνοεί φαντάζομαι ότι το "Έγκλημα και Τιμωρία" είναι του Ντοστογιέφσκι ή το "Για ποιον χτυπά η καμπάνα" του Χεμινγουέι ή η "Δίκη" του Κάφκα ή η "Μαντάμ Μποβαρί" του Φλομπέρ ή η "Ανθρώπινη κωμωδία" του Μπαλζάκ ή το "Κόκκινο και το Μαύρο" του Σταντάλ ή το "Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο" του Προυστ ή η "Φόνισσα" του Παπαδιαμάντη...
Αυτό δεν αναιρεί σε καμιά περίπτωση τον παραπάνω συλλογισμό του Σαρτρ ότι και από μόνα τους αυτά έργα στέκονται στο χρόνο ακλόνητα.
No comments:
Post a Comment