Τι ωραία που είναι να ζει κανείς... εντατικά (αλλά όχι στην εντατική)!!!

Διαβάζω το μυθιστόρημα του Μίλαν Κούντερα "Η ταυτότητα" στη μετάφραση του Γιάννη Χάρη (εκδόσεις Εστία). Εξαιρετικό βιβλίο, πολύ καλή η μετάφραση. Ωστόσο, κοντοστάθηκα στη σελίδα 55, διαβάζοντας αυτά που θ' ακολουθήσουν:

«Το να θυμόμαστε το παρελθόν μας, το να το κουβαλάμε πάντοτε μαζί μας, είναι ίσως ο αναγκαίος όρος για να διαφυλάξουμε, όπως λέμε την ακεραιότητα του εγώ μας. Για να μη συρρικνωθεί το εγώ μας, για να διατηρήσουμε τον όγκο του, πρέπει να ποτίζουμε τις αναμνήσεις σαν τα λουλούδια στην γλάστρα, κι αυτό το πότισμα απαιτεί τακτική επαφή με τους μάρτυρες του παρελθόντος, δηλαδή με τους φίλους. Οι φίλοι είναι ο καθρέφτης μας, η μνήμη μας. Το μόνο που απαιτούμε από αυτούς είναι να γυαλίζουν κάπου-κάπου τον καθρέφτη για να μπορούμε να κοιταζόμαστε μέσα...»

Παρακάτω συνεχίζει κάπως διαφορετικά, αλλά εμένα μ' άρεσε αυτό που παρέθεσα, κι έτσι μπορώ να δικαιολογήσω το γεγονός ότι καθημερινά αλλάζω τις φωτογραφίες του "εξωφύλλου" της σελίδας μου.

• Μου δίνεται η ευκαιρία να κοιταχτώ ξανά στον καθρέφτη.
• Φυσικά, μη νομίσει κανείς ότι όλα βλέπω πως ήταν ρόδινα! Κάθε άλλο.

Εκείνο που θέλω να υπογραμμίσω είναι ότι ξαναδιαβάζοντας τα έργα των φίλων μου, οι οποίοι μπορεί να ήταν και δικοί σας φίλοι, νιώθω εκείνο ακριβώς που έγραφε ο Ροζέ Μαρτέν ντι Γκαρ σε μια επιστολή του προς τον Αντρέ Ζιντ. Ήταν μια επιστολή το θέμα της οποίας περιστρεφόταν γύρω από τον Ντοστογιέφσκι, αλλά στο συγκεκριμένο σημείο που θα παραθέσω υπερασπιζόταν με πάθος έναν άλλο Ρώσο συγγραφέα έναντι του Ντοστογιέφσκι:

• «Όταν διαβάζεις Τολστόι, ζεις εντατικά, αποκτάς στο ελάχιστο μόριο του χρόνου την πείρα που θα χρειαζόταν δέκα χρόνια ανθρώπινες επαφές και ταξίδια και χαμένος καιρός για να την αποκτήσεις»!!!

Έτσι λοιπόν κι εγώ χρωστάω πολλά στους φίλους που συνάντησα στα χρόνια της δημοσιογραφικής μου δραστηριότητας και οι φωτογραφίες είναι μια μικρή υπόμνηση του χρέους μου προς αυτούς.