Πώς θα εξευγενίσουμε τη ζωή μας;;;

Πόσα μπορώ να ξέρω ή να ψυχανεμιστώ;; Ελάχιστα! Υπάρχει καθημερινά καταιγισμός από γεγονότα, πληροφορίες και είναι αλήθεια ότι μερικές φορές θα ήθελα να είμαι εκείνος που θα ξεσκεπάσει τις απάτες και θα επουλώσει τις πληγές. Όμως δεν είναι δυνατό κάτι τέτοιο, παρότι μου γράφουν καλοπροαίρετα οι φίλοι να ξεμασκαρέψω τον τάδε ή τον δείνα, αφού ξέρω πρόσωπα και πράγματα.

• Κάποτε κι εγώ ανήκα σ’ αυτό το ανύποπτο πλήθος των αγουροξυπνημένων και αγανακτούσα με τους λυμεώνες του συνόλου, με τους αναιδείς και τους τυχοδιώκτες που ασχημονούσαν σε βάρος μας.

Αυτό που κατάλαβα είναι ότι για να διορθωθούν τα πράγματα δεν χρειάζεται ένας καλός αλλά ένας κακός, ή μάλλον ένας χειρότερος από αυτούς για να τους συγυρίσει και να βάλει τα πράγματα στη θέση τους! Γελάω προκαταβολικά με αυτά που γράφω γιατί σκέφτομαι ότι είναι εύκολο να λες ότι το ποταπό μπορεί να πολεμηθεί με το ποταπό, αλλά καλύτερα να δώσω μια διάσταση σ’ αυτή τη σκέψη.

• Θυμάμαι ότι ένα από τα βασικά αιτήματα των πρώτων μεταπολιτευτικών ημερών ήταν το σύνθημα «Δώστε τη χούντα στο λαό», καθώς επίσης και μια λέξη που χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον με αμφίβολα αποτελέσματα: «Αποχουντοποίηση»!

Ουσιαστικά και τα δυο είχαν τον ίδιο σκοπό και στόχο. Ν’ αποδοθεί δικαιοσύνη και να υπάρξει κάθαρση στο δημόσιο βίο της χώρας. Δεν είμαι σε θέση και τώρα, μετά από τόσα χρόνια, να πω εάν η χούντα «δόθηκε» στον λαό κι αν ποτέ υπήρξε αποχουντοποίηση. Αυτό δηλοί ότι ο δημόσιος βίος στη χώρα μας σε όλα τα μεταπολιτευτικά χρόνια δεν λειτούργησε με κάποιες βασικές αξίες. Κι ούτε η δημοκρατία μας λειτούργησε με διαφανείς όρους. Τα αποτελέσματα αυτής της κακής λειτουργίας τα υφιστάμεθα σήμερα και γι’ αυτό έχει δοθεί η ευκαιρία στους πολυποίκιλους αγύρτες και στους πολιτικούς απατεώνες να κοκορεύονται για την ευφυΐα και τον πατριωτισμό τους, για την αγάπη τους στον λαό και την προσήλωσή τους στη δημοκρατία.

• Και το πιο ανήσυχο είναι ότι σε τραβάνε για να παλέψεις και να αντιπαρατεθείς στο δικό τους γήπεδο και φυσικά εκ προοιμίου είσαι χαμένος.

Ωστόσο, έχουν καταφέρει αυτοί οι αγύρτες να γοητεύουν τον λαό και να τον εθίζουν σε θεάματα ανθρωποφαγικά κι έτσι η κοινωνία μας έχει αποκτήσει την όψη μιας δημόσιας αρένας. Κι επιπλέον ωθούν τον λαό να απαιτεί τη θυσία κάποιου ή κάποιων για να απολαύσουν το θέαμα και να προστεθούν στα νούμερα του ιπποδρόμου. Το έχω ξαναπεί ότι «δικαιώνονται στους πονηρούς καιρούς εκείνοι που ψαρεύουν σε θολά νερά. Τι κάνουμε τότε; Μήπως θα πρέπει να τους αφήσουμε να ψαρεύουν;

Στην περίπτωση που προσπαθήσουμε να τους βάλουμε εμπόδια πιθανόν να επιτύχουμε το αντίθετο αποτέλεσμα, δηλαδή να τους βοηθήσουμε και τούτο διότι έχουν δημιουργήσει ένα κλίμα κυριολεκτικά νοσογόνο.

Απορία: Πώς θα εξευγενίσουμε τη ζωή μας;

ΥΓ. Κι αυτό αφιερωμένο στον ΧΑΝΟ, το ψαράκι!