Χρόνος, αυτός ο σκληρός δυνάστης!!!

ΣΤΟ ΑΝΤΙΚΡΙΣΤΟ σπίτι, στο μπαλκόνι, είδα μια αδυνατούλα γριά.

Μπορεί και να μην ήταν γριά.

Αδύνατη, μ’ ένα τσιγάρο στο χέρι, μ’ ένα παντελόνι που χώραγε δυο σαν κι αυτήν, αναμαλλιασμένη, πήγαινε πέρα-δώθε, σα να εκτελούσε τις εντολές της γυμνάστριας.

ΣΤΕΚΟΜΟΥΝ αποχαυνωμένος και την κοίταζα.

Κάποια στιγμή γύρισε, μου έριξε μια ματιά…

Καταχρηστικά λέω «μια ματιά» γιατί είναι τέτοια η απόσταση που δεν μπορώ να δω τα μάτια της.

Μονάχα κατάλαβα από το στρίψιμο του κεφαλιού προς τη μεριά μου.

Για πολύ λίγο στάθηκε ακίνητη και μετά συνέχισε το βηματισμό της…

ΤΙΣ ΠΡΟΑΛΛΕΣ είχα δει ένα γέροντα, το ίδιο λιγνό σαν και τη γριά.

Τώρα, θα σας γελάσω, γιατί δεν μπορώ να καταλάβω αν είναι αδέρφια ή ζευγάρι ή κάποιοι που βρήκαν άδειο ένα διαμέρισμα κι έκαναν κατάληψη που είναι της μόδας τα τελευταία χρόνια στην Αθήνα.

Και οι δυο καπνίζουν.

Μου φαίνονται σαν μαστουρωμένοι.

ΜΑ Σ' ΑΥΤΗ την ηλικία είναι δυνατό να την «βρίσκουν» με χασισάκι και κόκα;

Μια μέρα είχα δει τον γέρο να βγαίνει από την πόρτα στο μπαλκόνι κρατώντας στα χέρια 3-4 μπουκάλια με περίεργο σχήμα και τ’ απόθεσε πάνω στο γυάλινο τραπέζι, ένα τραπέζι φερ φορζέ, ξέρετε από εκείνα τα σιδερένια έπιπλα εξωτερικού χώρου.

Μου έκανε εντύπωση ότι τα έβαζε υποτίθεται με κάποια τάξη και μόλις ξαναμπήκε στο σπίτι είδα ότι τα μπουκάλια ήσαν τοποθετημένα γύρω-γύρω και η απόσταση του ενός από το άλλο έδειχνε μετρημένη.

Α, ΝΑ Η ΓΡΙΑ τώρα, μόλις βγήκε, με το αριστερό χέρι τραβάει προς τα πάνω το παντελόνι της που φαίνεται να μη στέκεται σφιχτό κι ούτε φοράει ζώνη, και ενώ λυγίζει τα γόνατα, με το δεξί χέρι ρίχνει μια μπάλα που πάει και χτυπάει στο περβάζι του μπαλκονιού της.  

Μου θύμισε το πετάνκ, μια μορφή μπόουλινγκ, το παιχνίδι που αγαπούν οι Γάλλοι, κυρίως οι συνταξιούχοι που προσπαθούν προσπαθώντας να χτυπήσουν με τις μεγάλες μεταλλικές μπάλες μια μικρή μπάλα από ξύλο.

ΣΚΕΦΤΗΚΑ ότι μπορεί η γριά να είχε ζήσει στη Γαλλία.

Αλλά όσες φορές είχα δει να παίζουν πετάνκ στο Παρίσι, ήσαν μονάχα άντρες.

Περίεργο.

Αλλά τώρα αναρωτήθηκα γιατί να μην ήθελε άραγε η γριά να παίξει στο μπαλκόνι της!!

Ωστόσο, δεν συνέχισε.

ΠΗΡΕ την μπάλα και την έβαλε σε μια γλαστρούλα δίπλα στην πόρτα και ξαναμπήκε στο σπίτι.

Κλείστηκε στο δικό της σύμπαν, αναζητώντας προφανώς δικές της σταθμητές βεβαιότητες και αδιαφορώντας για τον ορυμαγδό της ζωής που έξω στο δρόμο σφύζει.

Τα μαγαζιά ανοιχτά, μια παρέα κουβεντιάζει δυνατά κάτω από το μπαλκόνι της γριάς, να και το σκουπιδιάρικο του δήμου με τους σκουπιδιάρηδες να φωνάζουν και να σπρώχνουν τους κάδους χωρίς να τους ενδιαφέρει τίποτε γύρω τους.

Η ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ βρώμισε.

Ένα σκυλί στη γωνία, πάνω στο πεζοδρόμιο πήρε θέση κι άδειασε εκεί στα πλακάκια τις ακαθαρσίες του.

Δεν φαίνεται αδέσποτο και άρα ο βλάκας ο ιδιοκτήτης του θα είναι παραπέρα και θα κάνει τον αδιάφορο.

Ξαναφέρνω στο νου μου το γέρο και την γριά…

ΑΔΥΝΑΤΟΙ και οι δυο σαν σκέλεθρα πεύκων πάνω σε καμένη γη, κάτι μου λέει πως στα νιάτα τους μπορεί να ήσαν δυο τρομερά παιδιά που έφυγαν από το σπίτι τους για να χορτάσουν περιπέτειες, αλλά έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, μπερδεύτηκαν σε πολιτικές τρικυμίες και θα έζησαν σαν κυνηγημένοι, μακριά όμως από την κοχλάζουσα πραγματικότητα, σε παγκάκια και πλατείες απομονωμένες, ψάχνοντας για την στιγμιαία απόλαυση.

ΚΑΙ ΤΩΡΑ άγευστοι από πάθη, αναισθητοποιημένοι, περιφέρουν το σαρκίο τους σα να περιμένουν την πρόσκληση για την αντίπερα όχθη… Θα ήσαν νέοι κάποτε που θέλησαν να είναι αντισυμβατικοί για να ζήσουν απελευθερωμένοι από τα δεσμά του καθωσπρεπισμού και τις συμβάσεις που αποδέχονται οι κανονικοί άνθρωποι. Μπορεί να είχαν όνειρα που στην πορεία τα είδαν… φευγαλέα και απατηλά.

ΤΕΛΙΚΑ, αυτό που φαίνεται να ζουν είναι η υποδούλωσή τους στο Χρόνο!!!