Όλοι θέλαμε και θέλουμε και επιζητούμε την εθνική συμφιλίωση!!!

• ....Αλλά έχω την εντύπωση ότι αυτή θα είναι πάντα ένα άπιαστο όνειρο!

Όλοι κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να υπάρχει μια μόνιμη διάσταση με αποτέλεσμα να παρατηρούνται αυτά τα φαινόμενα που καθημερινά βιώνουμε. Με την ευκαιρία της σημερινής επετείου, της αποφράδας εκείνης ημερομηνίας, της 21ης Απριλίου 1967, ξαναβάζουμε το ερώτημα: 

• Ποια σχέση έχει η Δεξιά με τη Δικτατορία;

Οι πιο «ακραιφνείς» εκφραστές της πρώτης (που έγιναν, φυσικότατα, και οι πιο χαμερπείς σφογγιστές της δεύτερης) ενασμενίζονταν στα έντυπά τους πως «η Επανάστασις του Απριλίου 1967 εγεννήθη από την εθνικόφρονα παράταξιν... Οι επαναστατήσαντες αξιωματικοί ήσαν σαρξ εκ της σαρκός της εθνικόφρονος παρατάξεως» (Ελεύθερος Κόσμος, 10/11/1968). Να που για μια φορά έλεγαν την αλήθεια!

Να που στη συνέχεια , οι απριλιανές «σάρκες» ξαναβρήκαν απάνεμο καταφύγιο στη μητρική «σάρκα» της Δεξιάς, που τους άνοιξε στοργικά τους εθνικόληπτους κόλπους της... Ας παρακολουθήσουμε τον αείμνηστο Μάριο Πλωρίτη (Ο «ιστορικός συμβιβασμός» Δεξιάς και Δικτατορίας, 21/12/1975):

• Ποιο ήταν (και ποιο είναι ) το κοινό φόβητρο, τόσο για τη Δεξιά όσο και για τη Δικτατορία;

Ο λαός και, μάλιστα, το πιο προοδευτικό και το πιο πολυάριθμο, το πιο ζωντανό και το πιο ζωηρό τμήμα του... Αυτό τον λαό πάσχιζε πάντα να χειραγωγήσει η Δεξιά, διαβουκολώντας τον ή τρομοκρατώντας τον. Αυτό τον λαό πάσχισε να δουλαγωγήσει η Δικτατορία, φιμώνοντάς τον και «γυψώνοντάς» τον... Όταν η πρώτη διαπίστωσε πως δεν μπορούσε πια να τον υποτάξει «έννομα», ανάλαβε η δεύτερη να τον πατάξει έκνομα.  Προς αμοιβαίον όφελος, βέβαια. Οι ίδιοι έντυποι ξεσκονιστές της πρώτης και της δεύτερης, κλασαυχενίζονταν πως «η Επανάστασις έσωσε την εθνικόφρονα παράταξιν» (Ελεύθερος Κόσμος). Από τι; Μα από την «αναρχίαν», φυσικά, και από το «πεζοδρόμιον» - όπως γνωμοδότησε ένας άλλος «ακραιφνής», ο Σόλων Γκίκας στο περιλάλητο «συνταγματικό» άρθρο του. 

• [Ο Γκίκας εθεωρείτο ο αρχηγός του ΙΔΕΑ, ήταν ο οργανωτής του παρακράτους της Δεξιάς επί καραμανλικής οκταετίας και μόλις ήρθε ο Καραμανλής μετά την πτώση της Χούντας του έδωσε υπουργικά αξιώματα]. 

Και «πεζοδρόμιον» και «όχλος» αποκαλείται, όπως ξέρουμε, ο λαός όταν οχλεί τους ιθύνοντες, διαφωνώντας με κείνους ή ζητώντας ό,τι ανήκει σε κείνον.

ΠΟΙΟΣ ήταν (και ποιος είναι) ο κοινός στόχος της Δεξιάς και της Δικτατορίας; Η παντοτινή διατήρηση της εξουσίας... Αυτή τη διατήρηση (που ο Αριστοτέλης την ονόμαζε «σκοπόν της τυραννίας») ονειρευόταν η Δικτατορία: 

• «Εγώ θα αποφασίσω πότε θα επιτρέψω την επιστροφήν εις την Δημοκρατίαν», έλεγε και ξανάλεγε ο Παπαδόπουλος... 

«Θα μείνωμε διακόσια χρόνια», βεβαίωνε ωμότερος ο Λαδάς (σε λόγο του στα Τρίκαλα τον Μάρτιο του 1969)... Αυτή τη διατήρηση απεργαζόταν πάντα και η Δεξιά - με εκλογικές ταχυδακτυλουργίες, βίες, νοθείες, και κινδυνολογίες. Αλλά αν, με όλα αυτά, ο «κυρίαρχος λαός» είχε διαφορετική γνώμη; Τότε... «όλοι ανεξαιρέτως (οι "εθνικόφρονες") παρεδέχοντο ότι, εάν το κεντροαριστερό μπλοκ [δηλ. η ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΟΥ και ο Ανδρέας Παπανδρέου] εκέρδιζε τας εκλογάς της 28 Μαϊου 1967, δεν θα έπρεπε να του παραδοθή η εξουσία», καθώς ομολογούσε το έντιμον έντυπο της χουντοδεξιάς (Ελεύθερος Κόσμος, 30/7/1967). Και φυσικά δεν του «παρεδόθη», μιας και «επενέβησαν οι σωτήρες», επειδή ήταν βέβαιο πως τις εκλογές θα τις κέρδιζε το «μπλοκ»...
Αυτά είναι αρκετά, έτσι για να μην ξεχνάμε!!!!