ΠΑΣΟΚ, πολιτικός παιδισμός και προοπτικές....

Ένα από τα θέματα της απελπισίας που μας απασχολούν τα τελευταία χρόνια, πέρα από το κυρίαρχο που είναι η οικονομική κρίση, είναι και τα τεκταινόμενα στο ΠΑΣΟΚ, που τώρα το διαχειρίζεται ο Βενιζέλος με την παρέα του και κάποιους που ούτε αυτοί δεν ξέρουν σε ποιο θεό πιστεύουν.

• Είναι, λοιπόν, η «άλλη μέρα»…

Η προηγούμενη ανήκε σε μια ολιγάριθμη ομάδα που πίστεψε ότι με πανηγυρικούς θα ανατρέψει κατεστημένες αντιλήψεις. Εγώ απλώς κάνω σκέψεις σαν ένας αναχωρητής κι ο δικός μου μονόλογος είναι μια διέξοδος σε πολλά που αισθάνομαι ότι πάνε να με πνίξουν κι έτσι αυτά που γράφω είναι μια ανάσα που την χαρίζει ο καθένας στον εαυτό του. Εκείνο που έχει σημασία είναι να λάβουμε υπόψη ότι οι απολογισμοί και οι κρίσεις, όταν στηρίζονται στα δεδομένα της πείρας, βοηθάνε σε κάποιο ξεκαθάρισμα.

• Και τώρα τι κάνουμε… Μιχάλη;

Επίθεση για να καταλάβουμε τα «θερινά ανάκτορα»;

Ή να ασπαστούμε την τακτική των αριστεριστών που, κάποτε, μας ταλαιπώρησαν στο ΠΑΣΟΚ;

Να κάνουμε εισοδισμό για να ξαναπάρουμε στα χέρια μας τα ηνία του κόμματος;

Ή να σπάσουμε στο ξύλο εκείνους που μας το πήραν μέσα από τα χέρια μας;

Αλλά υπάρχει και κάτι ακόμη: Μήπως θα έπρεπε να σπάσουμε στο ξύλο εκείνους που ενώ την είχαν την εξουσία, τελικά φέρθηκαν [το λιγότερο…] επιπόλαια και δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για να την αρπάξουν εκείνοι που καιροφυλακτούσαν και που τώρα την έχουν και δεν ξέρουν τι να την κάνουν;

Υπάρχει περιθώριο να τεθούν πολλά ερωτήματα, αλλά όμως δεν υπάρχει περίπτωση ν’ απαντηθούν.

Κι έτσι θα μείνουμε με την απορία για το τι θα πρέπει να κάνουμε για να αλλάξουμε τα πράγματα.

Κατά καιρούς διάφοροι πολιτευόμενοι, που υπήρξαν πάλαι ποτέ στελέχη του ΠΑΣΟΚ, διαφοροποιήθηκαν, ιδρύοντας είτε ομάδες προβληματισμού είτε κινήσεις είτε κόμματα.

Οι διακηρύξεις τους αναμασάνε εν πολλοίς την ιδεολογικό και πολιτικό οπλοστάσιο του ΠΑΣΟΚ και επικαλούνται όλοι την καθαρότητα των δικών του ς προθέσεων και στόχων.

·        Εγώ θα σας πω το απλό: ΔΕΝ ΜΕ ΣΥΓΚΙΝΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ!!!

ΕΔΩ θα επικαλεστώ τη στάση δυο φίλων που αποτυπώνουν με τον πλέον ευκρινή τρόπο και τη δική μου αγωνία. Έγραψε κάποια στιγμή ο Τασος Βα'ι'τσης:

«Δεν ανήκω πουθενά… σε καμιά κίνηση, κόμμα, απόκομμα, γκρουπούσκουλο... Είμαι ΠΑΣΟΚ από 16 χρονών και παραμένω ΠΑΣΟΚ…»

Κι ακόμη εκείνο που έγραψε ο Αναστάσιος Τσορλίδης:

«Το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου! Το ΠΑΣΟΚ των 75! Το ΠΑΣΟΚ του Λοβέρδου (Νέα Ελλάδα!).  Το ΠΑΣΟΚ του Μόσιαλου! Το ΠΑΣΟΚ της Άννας Διαμαντοπούλου (Δίκτυο). Το ΠΑΣΟΚ του Θεόδωρου Πάγκαλου! Το ΠΑΣΟΚ της Αριστερής Πρωτοβουλίας! Το ΠΑΣΟΚ των εκσυγχρονιστών! Ρε δεν μας χέζετε όλοι λέω εγώ... κι άντε στα τσακίδια όλοι σας και τις καρέκλες σας μαζί, που οδηγήσατε το ιστορικό κίνημα στο 3%! ΠΑΣΟΚ=ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ. Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία, Κοινωνική απελευθέρωση και δημοκρατική διαδικασία!»

Άρα, λέω ότι δεν είμαι μόνος! Την ίδια αγωνία έχουν κι άλλοι.

• Δέχομαι και σέβομαι την αγωνία όλων όσοι βρέθηκαν στη συνάντηση της «Κίνησης των 75».

Πολύ ωραία τα είπαν όλοι. Διάβασα τις ομιλίες τους, αλλά η απορία μου μεγάλωσε. Η «Κίνηση των 75», σύμφωνα με όσα είπε ο Καρχιμάκης, αναλαμβάνει τεράστιο έργο! Καλεί τους πιστούς να συγκρουστούν «χωρίς δισταγμό με το παρασιτικό κεφάλαιο και τους εκπροσώπους του», να συγκρουστούν «με τις δυνάμεις της συντήρησης στους θεσμούς που επιχειρούν μέσα από απαράδεκτες καθυστερήσεις και ψευδεπίγραφα κωλύματα να διαιωνίσουν το ακαταδίωκτο και την ασυλία της ολιγαρχίας με την οποία συναγελάζεται καθημερινά», να τα βάλουν με τον Βενιζέλο και την ηγετική ομάδα του σημερινού ΠΑΣΟΚ καθότι «ο πολιτικός χρόνος είναι απελπιστικά λίγος»…

Είπε χαρακτηριστικά ο Καρχιμάκης κάτι που το προσυπογράφω, αλλά που το επικαλούμαι για να τον ρωτήσω κι εκείνον μετά:

«Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια για βοναπαρτιστικές συμπεριφορές, ναρκισσιστικούς εγωισμούς και αποκλεισμούς διαφορετικών απόψεων. Είναι η ώρα της συλλογικής προσπάθειας, της σύνθεσης και των μεγάλων υπερβάσεων…»

Ασφαλώς και είναι έτσι, και ωραία λόγια είναι, αλλά μήπως θα έπρεπε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω για να τον ρωτήσουμε ΤΟΤΕ που είχε την εξουσία στα χέρια του κι αυτός, όπως και κάποιοι άλλοι, τι έκαναν, πώς φέρθηκαν, ασχολήθηκαν με την οργάνωση του Κινήματος ή απλώς έσπρωχναν τον καιρό;;;

• Ο καημός μας ήταν πάντοτε από την εποχή του Σημίτη, γιατί διαλύσανε την οργάνωση;;;

Και καλό θα ήταν και ο Καρχιμάκης που διετέλεσε γραμματέας να καταθέσει δημοσίως τις δικές του προσπάθειες και τη δική του συνεισφορά στην αναδιοργάνωση και το ζωντάνεμα του Κινήματος. Γιατί τώρα είναι πολύ αργά. Στη διάλυση του Κινήματος έχει ευθύνες και ο ίδιος κι ο καθένας που τώρα θέλει να κρατήσει τα ηνία. Και οι δράσεις που εξαγγέλλονται από την «Κίνηση των 75» είναι αδιέξοδες.

• Κι εδώ θέλω να πω ότι ο «παπανδρεϊσμός» που συγκέντρωνε και απηχούσε την Κεντροαριστερά στην Ελλάδα, δεν είναι δυνατόν τώρα να εγκλωβίζεται σε μια κάποια «κίνηση» ή σε μια κάποια ομαδούλα που θα αγωνιστεί με καλές προθέσεις.
• Έτσι όπως τα είπαν, έχω την  αίσθηση ότι δημιουργείται μια «παπανδρεϊκή συνιστώσα» μέσα στο βενιζελικό ΠΑΣΟΚ κι αυτό είναι ανεπίτρεπτο!

Είναι λάθος τραγικό να στριμώχνουν τη δική μας αγωνία και όλου εκείνου του κόσμου που απομακρύνθηκε σταδιακά από το Κίνημα του Ανδρέα, σε «κινήσεις» που εμπεριέχουν τον πολιτικό παιδισμό κάποιων, των οποίων δεν έχω διάθεση να αμφισβητήσω την οποιαδήποτε προσφορά, αλλά που όμως έχω δικαίωμα να κρίνω. Η ιστορία εξάλλου είναι αμείλικτος κριτής, ξεκαθαρίζει τα πράγματα και τελικά τους βάζει όλους στη θέση που τους ανήκει. 

• Η πολιτική είναι σκληρή και αδίστακτη.

Όλοι αυτοί που παίρνουν πρωτοβουλίες παραβλέπουν ένα αποφασιστικό παράγοντα που επηρεάζει και διέπει την πολιτική και κομματική ζωή του τόπου κι αυτός ο παράγων είναι η κοινωνική ψυχολογία, που άλλοτε βρίσκεται σε σχετική ηρεμία και άλλοτε σε αναταραχή. Σήμερα η λειτουργία της κοινωνικής ψυχολογίας παρεμποδίζεται κι όπου συμβαίνει κάτι τέτοιο, αντιστοιχεί κι ένα καθεστώς  επιβεβλημένης βίας.

Και για να προλάβω κάποιες ενστάσεις, οφείλω να πω ότι κερδίζει κανείς όταν κινείται πάνω στην κλίμακα της αισιοδοξίας, διότι η ψύχωση της απαισιοδοξίας οδηγεί την αδράνεια και στην ηττοπάθεια.  Ούτε φυσικά εγκρίνω τη μοιρολατρική αυτάρκεια. Καλό είναι πάντως ο απαραίτητος σύνδεσμος μεταξύ πολιτικής δραστηριότητας και κοινωνικής ψυχολογίας να μην μετατοπίζεται στο ασταθές έδαφος του ασύδοτου συναισθηματισμού.