Μια παλίρροια περιμένω!!!

• Ναι, ναι, μια παλίρροια! 
• Να πάρει μαζί τη βάρκα μου κι εμένα και να μας ταξιδέψει σε άγνωστα νερά…

Και ξέρετε γιατί;

Απλώς γιατί δεν βρήκα θέση βολική μέσα στο σύνολο, γιατί τα σήματα που εξέπεμπα έμεναν αναπάντητα, και σιγά-σιγά με περιζώνει ο τρόμος της ερημιάς και της νύχτας. Δεν θέλω να περνώ τη ζωή μου με χέρια αδειανά, συνεχώς υψωμένα ψηλά, κατά τον ουρανό, σαν ξερόκλαδα καψαλισμένου δέντρου και αξεδίψαστα μέσα στη νεροποντή… Πέρασα χτες από εκείνο το δρόμο που πάντοτε με τραβούσε επειδή υπήρχε ένα παλαιικό καφενείο και πάντα ήταν γεμάτο με συνταξιούχους, απόμαχους της ζωής που κουβέντιαζαν, καπνίζον τας, πίνοντας το καφεδάκι τους ή παίζοντας τάβλι και πρέφα. Ποτέ δεν είχα μπει μέσα. Μονάχα όταν περνούσα, στεκόμουν και χάζευα.

• Θυμάμαι πως ο γερο-Σοφοκλής, που μου θύμιζε στη φάτσα και την όψη τον αείμνηστο Παντελή Ζερβό, ήταν αεικίνητος κι όλο χαμογελούσε είτε έμπαινες μέσα στο καφενείο του είτε ήσουν απέξω, όπως εγώ.

Τον θυμάμαι που πάντα έβγαζε έξω το κλουβί με το καναρίνι του και το κρεμούσε δίπλα στην πόρτα γιατί μέσα η ατμόσφαιρα ήταν πνιγμένη στον καπνό κι έλεγε πως θα χαλάσει η φωνή του!  Ωστόσο, εκείνο ένιωθε την ερημιά, μακριά από τις παρέες των γερόντων κι έπλεκε τις δικές του βαριατσόνες. Θα έλεγα ότι κι αυτό θα ήθελε την ανάσα τους, τα γέλια και τις φωνές τους, τον ήχο από τα ζάρια που βροντάγανε στο τάβλι…

• Πέρασα λοιπόν, χτες από εκείνο το δρόμο και δεν υπήρχε πια το καφενείο!

Ο χώρος ήταν άδειος, σκονισμένος, με σκουπίδια πεταμένα εδώ κι εκεί, σπασμένα τζάμια και τα μάρμαρα ροκανισμένα από τα δόντια του χρόνου… Έκλεισα τα μάτια για να νιώσω για τελευταία ίσως φορά εκείνη την ατμόσφαιρα που κάποτε με τραβούσε σαν μαγνήτης, αλλά ματαίως.  Πάω κοντά και βάζω τα χέρια δεξιά κι αριστερά στο πρόσωπο για να στενέψω τον ορίζοντά μου και να δω μέσα.

• Μια σπασμένη καρέκλα, ένας πάγκος αραχνιασμένος και στον τοίχο η αφίσα με τον Κολοκοτρώνη…

Μια βαθιά ανάσα… Οι εικόνες των ανθρώπων της εποχής εκείνης και ιδιαίτερα του γερο-Σοφοκλή μπλέκονταν με τις νευρώσεις των ημερών μας και την ανακάλυψη ενός κενού που όλοι φοβόμαστε μη τυχόν και πέσουμε μέσα! 

ΥΓ. Αφιερωμένο στον ΧΑΝΟ, το ψαράκι!