ΓΙΑΤΙ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΑΝ ΤΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ;;;;

Φθινοπωρινός ο καιρός, αλλά στην πόλη τι να καταλάβει κανείς; Όλα ισοπεδωμένα. Το μαρσάρισμα μιας μοτοσικλέτας είναι ενοχλητικό. Το απορριμματοφόρο κάνει κι αυτό φασαρία… Οι υπάλληλοι του δήμου απλώς σπρώχνουν τους κάδους προς το αυτοκίνητο, τους προσαρμόζουν, γίνεται το άδειασμα και μετά τους σπρώχνουν όπως-όπως στην υποτιθέμενη θέση τους, όπου δεν πρέπει να πλησιάζεις γιατί βρομάει και τα σκουπίδια σκορπισμένα γύρω στον κάδο, δίνουν την εικόνα μιας μικρής χωματερής. Κι όταν βρέχει η κατάσταση γίνεται ακόμη πιο άσχημη, αφού νάιλον σακούλες διαλύονται και σκορπίζουν γύρω τα σκουπίδια που μπορεί να είναι ό,τι βάζει ο νους του ανθρώπου. Βρομιά και δυσωδία…

Είδα ότι και τα περιστέρια έχουν σχεδόν εξαφανιστεί και δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο!!! Κάποτε, κατά δεκάδες κυκλοφορούσαν στη γειτονιά μας και τώρα μονάχα 3-4 πετάνε από το ένα μπαλκόνι στο άλλο. Τι απέγιναν τα περιστέρια;;; Μήπως κάποιοι τα σκότωσαν για να τα φάνε;;; Αλλά πώς θα τα σκότωναν;;; Μήπως μετανάστευσαν σε άλλη γειτονιά;; Χάθηκε κι ένας κυριούλης που έμενε στην απέναντι πολυκατοικία και που τον έβλεπα κάθε πρωί να κατεβαίνει και να σκορπίζει πότε ψίχουλα και πότε ρύζι και να στέκεται σε μια γωνία και να χαίρεται!!!

Αν περπατάς στη Σεβαστουπόλεως και σε πιάσει η βροχή δεν έχεις πού να προφυλαχτείς. Ούτε ένα καφενείο, ώστε να πεις ότι θα μπεις μέσα να πιεις ένα καφέ ή να χαζέψεις. Είναι στη σειρά άδεια, ξενοίκιαστα καταστήματα και έχεις την αίσθηση ότι κυκλοφορείς σε μια άδεια πόλη. Είναι τρία καταστήματα με τυχερά παιχνίδια, προ-πο και τέτοια, όπου όμως είναι συνήθως γεμάτα από Φιλιππινέζους, Πακιστανούς, Μπαγκλαντεσιανούς και κάθε καρυδιάς καρύδι, που προσδοκούν να τους πέσει το λαχείο και να κάνουν την καλή και από εκεί και πέρα έχει ο Αλλάχ.

Σύμφωνα με έκτακτο δελτίο της Εθνικής Μετεωρολογικής Υπηρεσίας αναμένεται επιδείνωση του καιρού με βροχές και καταιγίδες που θα συνοδεύονται από δυνατούς άνεμους και χαλάζι. Να λοιπόν, που φροντίζει ο καλός Θεός να μην έχουμε πρόβλημα λειψυδρίας, όπως είχαμε κάποτε. Τώρα έχουμε άλλα προβλήματα, με τα οποία κανείς δεν ασχολείται παρά μονάχα τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα διεκτραγωδούν τα βάσανα του κοσμάκη που βλέπει τις περιουσίες του να καταστρέφονται από τις πλημμύρες και η κρατική μέριμνα ν’ απουσιάζει.

Μπορεί εγώ να το βλέπω αλλιώς… Εμένα μου κρατάει συντροφιά η βροχή. Και τώρα πλέον που δεν φοράω γυαλιά, κυκλοφορώ έξω στη βροχή χωρίς να με νοιάζει. Κάποτε που φορούσα ήταν δύσκολο να περπατήσω εάν δεν σκούπιζα συνέχεια τα γυαλιά. Πότε με χαρτομάντιλα, πότε με τη φανέλα που την έβγαζα έξω από το παντελόνι και πότε με το πουκάμισο. Πάντα μου άρεσε η βροχή τη νύχτα και ιδιαίτερα μες στην πόλη με τα χιλιάδες φώτα είτε τα σταθερά είτε εκείνα που αναβοσβήνουν και σαν ένας αόρατος ζωγράφος να δημιουργεί πίνακες θνησιγενείς.

Θα μου πείτε ότι αυτό το Φθινόπωρο ήρθε με καταιγίδες και ανεμοστρόβιλους και χάλασε κάπως την ατμόσφαιρα που όλοι έχουμε συνήθως στο νου μας. Βλέπω και τις αναρτήσεις των φίλων στο διαδίκτυο, με όμορφους πίνακες ζωγραφικής όπου κυριαρχούν τα πάρκα με τα πεσμένα φύλλα των δέντρων και τα νυχτερινά φώτα. Αλλά και τα τραγούδια που υμνούν το φθινόπωρο ή οι στίχοι ποιητών που απαλύνουν την ατμόσφαιρα και μερικά αποτυπώνουν τις ευαισθησίες των ανθρώπων που επιζητούν ν’ αποφύγουν τη σκληρότητα της εποχής.

Μια ματιά στην τηλεόραση και με απογοήτευση βλέπεις το ίδιο δράμα να παίζεται. Καθημερινά. Οι δημοσιογράφοι, οι πολιτικοί, οι οικονομολόγοι, οι καθηγητάδες, κάποιοι συγγραφείς, οι αναλυτές… Όλοι επιζητούν τη θέα στο προσκήνιο. Να φανούν, να μιλήσουν, να εκφέρουν απόψεις που τις νομίζουν πρωτοφανείς, πρωτάκουστες, που θα δώσουν λύση στα προβλήματα της χώρας και των ανθρώπων. Πλιατσικολόγοι της αγωνίας και των αισθημάτων του κοσμάκη. Περιμένουν οι κακόμοιροι σιωπηλοί στο παραθυράκι τους να τους δώσει το λόγο ο παρουσιαστής… Θεέ μου, πόσο ανόητοι όλοι τους!!!

Η βροχή ξανάρχεται. Ήρεμα πέφτει στην πόλη. Ο ουρανός βαρύς – σαν την καρδιά μας. Το μυαλό είναι πεδικλωμένο στους αριθμούς, στους λογαριασμούς, στις έγνοιες για το αύριο. Οι φόροι, οι δόσεις στις τράπεζες, ο ΕΝΦΙΑ, η μείωση της σύνταξης… Τι θα κάνουμε;; Πώς θ’ αντιμετωπίσουμε τους ερασιτέχνες που μας κυβερνούν;;;

Ήρθε η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ από την Κοζάνη, του φίλου  μας, του Βασίλη Καραγιάννη, του Δον Κιχώτη που εξακολουθεί να παραμυθιάζει τον εαυτό του και να στέλνει σ’ εμάς τους φίλους του, τα μηνύματα κάποιων ρομαντικών που βγάζουν τα εσώψυχά τους στο χαρτί. Κι αρχίζω ν’ ανησυχώ γιατί ήρθε το τελευταίο τεύχος με λιγότερες σελίδες κι όπως προσπαθεί να εξηγήσει επικαλούμενος τον πανόπτη Ντίνο Χριστιανόπουλο, οι εκατόν είκοσι σελίδες είναι πολλές και δυσκολεύονται κάποιοι να διαβάζουν!!! Ας είναι. Το θέμα έχει σχέση με την οικονομική κρίση και απορώ πώς ο αγαπητός Βασίλης τα βγάζει πέρα!!!! Αλλά θα γράψω αλλού περισσότερα για την ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ.

Έκανα κι εγώ την προσπάθεια για μια καινούργια αρχή με έναν άλλο άνεμο κι έμεινα στη μέση, στο ατελιέ. Θα πρέπει να ξαναδώ την ύλη, να την ανανεώσω και να ξαναμπώ στο γήπεδο. Δεν γίνεται αλλιώς. Είναι πεπρωμένο να μην μπορώ να συγκατοικήσω αγόγγυστα με τα προβλήματα… Έχω την εντύπωση πως κάνουμε ό,τι κάνουμε για ένα είδος αυτοσυντήρησης, αυτοκατάφασης και προσπαθούμε να ξεκόψουμε από τον πολτό, διεκδικώντας μια ποιοτική υπεροχή. Φοβάμαι όμως πως ό,τι μας απασχολεί ανήκει περισσότερο στη φαντασία μας, είναι μυθοποιημένο υποκατάστατο των θολών μας ονείρων.