ΧΩΡΙΣ ΕΜΠΝΕΥΣΗ

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΚΩΣΤΗΣ ΛΙΘΙΝΟΣ

Όσοι είχαν εκφράσει τις αμφιβολίες τους για τα αποτελέσματά του νιώθουν δικαιωμένοι. Στην πολλά διαφημιζόμενη αντιπαράθεση των πολιτικών αρχηγών του δημοκρατικού τόξου ενώπιον δημοσιογράφων, προχθές το βράδυ, αναφέρομαι. Οι υπερβολικές ελπίδες που καλλιεργήθηκαν, μέσα σε λίγες ώρες, φυλλορρόησαν. Όπως τα φύλλα των δέντρων στην αρχή του φθινοπώρου.

Υποτίθεται, πως ήταν μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για κάθε πολιτικό αρχηγό να προτάξει τις ιδέες του, να αναπτύξει με σοβαρότητα τις απόψεις του, να εξηγήσει τις επόμενες κινήσεις του και να ανταλλάξει σοβαρά επιχειρήματα με τον αντίπαλό του. Τίποτε, από όλα τα παραπάνω, δεν συνέβη. Και αυτό είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό.

Όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί, κατά την τρίωρη συζήτηση, αποδείχτηκαν πολύ κατώτεροι του αναμενομένου. Λες και ήθελαν να φέρουν σε πέρας, με τις λιγότερες δυνατόν απώλειες, κάποια πληκτική αποστολή. Κυριάρχησαν οι κοινοτυπίες, τα ρηχά λόγια, οι υπεκφυγές.

Είναι εμφανές πως δεν έχουν σαφή επίγνωση των μεγάλων προβλημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα μας. Καμία συγκεκριμένη λύση δεν κατατέθηκε για την υπέρβασή τους. Η έμπνευση για το μέλλον απουσίαζε. Σε ορισμένες περιπτώσεις, μάλιστα, δεν έλειψαν τα χτυπήματα κάτω από τη μέση. Σε αυτά κυριάρχησε εκείνος ο αρχηγός που φαίνεται πως η είσοδός του στην προσεχή Βουλή των Ελλήνων αμφισβητείται και πιστεύει πως θα ανακάμψει με αυτόν τον απεχθή τρόπο.

Ας μην είμαστε άδικοι, όμως, μόνο με τους πολιτικούς αρχηγούς. Στα ίδια, χαμηλά επίπεδα, κινήθηκαν και οι δημοσιογράφοι που συμμετείχαν στη συζήτηση. Περισσότερο τους ενδιέφερε να δημιουργήσουν εντύπωση με τις γνώσεις τους, παρά η ουσία των ερωτήσεών τους, οι οποίες ήταν τυποποιημένες. Διαρκώς διαμαρτύρονται στις εκπομπές τους ότι οι εκάστοτε προσκεκλημένοι τους πλατειάζουν αλλά, στη συγκεκριμένη περίπτωση, συμπεριφέρθηκαν κατά τον ίδιον ακριβώς τρόπο. Παρότι είχε τεθεί και σε εκείνους συγκεκριμένος χρονικός περιορισμός για την υποβολή του ερωτήματός τους, διαρκώς ξεπερνούσαν τα όρια, απαιτούσαν με αναίδεια περισσότερο χρόνο και, σαν κακομαθημένα παιδιά, δυσφορούσαν.

Όπως όλα δείχνουν διανύουμε μία από τις χειρότερες περιόδους της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Τα πάντα δείχνουν επικίνδυνα καθηλωμένα. Κυριαρχεί η εσωστρέφεια και η βαρετή καταγγελία του παρελθόντος. Απουσιάζει το όραμα για το μέλλον της πολύπαθης χώρας μας. Κάποιο πρόσωπο που θα συνεγείρει το απογοητευμένο πλήθος και, κάτω από αντίξοες συνθήκες, θα το συμπαρασύρει στο διάβα του και θα το οδηγήσει με ασφάλεια στην ορθή πορεία.

Ας ελπίσουμε, γρήγορα, να ανοίξει μία τέτοια χαραμάδα ελπίδας.

Εκείνη η χαραμάδα, που υπαινίσσεται ο Νίκος Πορτοκάλογλου, διαρκώς επίκαιρος το τελευταίο χρονικό διάστημα, στο γνωστό τραγούδι του «Τι έχει μείνει από τη φωτιά»:

Τι έχει μείνει από τη φωτιά

κάτω από τόνους χώμα.

Ποιος παίζει ακόμα, ποιος χρωστά

και ποιος κοιτά ψηλά.

Ποιος ταξιδεύει, ποιος διψά,

ποιος δε χωρά στο στρώμα

και ποιος τη στάχτη την παλιά

στο μέλλον θα σκορπά.