ΕΚΛΟΓΙΚΑ

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΚΩΣΤΗΣ ΛΙΘΙΝΟΣ

Η εκλογική αναμέτρηση έχει ήδη ξεκινήσει και οι εξελίξεις, για τα όσα πρόκειται να συμβούν, δεν προδιαγράφονται ευοίωνες. Όπως όλα δείχνουν επαναλαμβάνεται το σκηνικό που κυριάρχησε το 2009. Αυτήν την εντύπωση αποκομίζει κάθε σκεπτόμενος πολίτης.

Στις αρχές φθινοπώρου, εκείνου του έτους, ο τότε Πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής παραιτήθηκε αιφνιδιαστικά και προκηρύχτηκαν πρόωρες εκλογές. Είχε προηγηθεί μια καταστροφική πενταετία άσκησης της εξουσίας από τη Νέα Δημοκρατία κατά την οποία διπλασιάστηκε το δημοσιονομικό έλλειμμα. Ανίκανος να διαχειριστεί την επερχόμενη κρίση επέλεξε την απόδραση αντί την προώθηση μεταρρυθμίσεων. Όλες οι κινήσεις του κατά την, ατυχέστατη από όλες τις απόψεις  προεκλογική περίοδο, φανέρωναν με τον χαρακτηριστικότερο τρόπο τις προθέσεις του.

Προς την ίδια κατεύθυνση φαίνεται πως κινείται ο τέως πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας. Ανήλθε στην εξουσία υποσχόμενος θεαματική βελτίωση της κατάστασης της χώρας. Μέσα σε λίγους μήνες, εξαιτίας της ανερμάτιστης πολιτικής του, τα πράγματα χειροτέρεψαν. Μπροστά τη διαφαινόμενη πλέον χρεωκοπία και την έξοδο της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση υποχρεώθηκε να υπογράψει το Τρίτο Μνημόνιο. Δεν δείχνει διατεθειμένος, ωστόσο, να το εφαρμόσει. Με την πράξη του αυτή άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου. Μπροστά στις έντονες αντιδράσεις που δημιουργήθηκαν, κυρίως μεταξύ των αδημονούντων για ρήξεις μελών του Κόμματός του, προχώρησε στην απελπισμένη κίνηση της προκήρυξης εκλογών. Οι πρωτοβουλίες του, τις τελευταίες μέρες, είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικές. Αναδεικνύουν ένα κουρασμένο άτομο, άνευρο, χωρίς καμία έμπνευση. Ο νεαρός τέως πρωθυπουργός εμφανίζεται απρόθυμος να υπερασπιστεί τις επιλογές του. Δείχνει σαν να επιδιώκει την ήττα, να απεκδυθεί το συντομότερο δυνατόν των ευθυνών του και να παραδώσει την εξουσία στον πολιτικό αντίπαλό του.

Κι ενώ συμβαίνουν όλα τα παραπάνω ανησυχητικά η οικονομική κρίση κορυφώνεται. Οι αμυδρές ελπίδες ανάκαμψης, που δημιουργήθηκαν προς τα τέλη του 2014, εξανεμίστηκαν από τη σφοδρή εκλογική αναμέτρηση που επακολούθησε. Βρισκόμαστε, ξανά, στην ίδια αφετηρία. Κατά τη διάρκεια των επόμενων μηνών η επιβάρυνση της οικονομίας θα είναι μεγαλύτερη με ολέθριες συνέπειες για την ελληνική κοινωνία. Καμία προοπτική δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα πως θα δοθούν ουσιαστικές λύσεις στα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει τα τελευταία χρόνια.

Η εκλογική περίοδος ήταν μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να ειπωθούν αμείλικτες αλήθειες. Να προταθούν μέτρα για την ανασυγκρότηση σε νέες, υγιείς βάσεις, της χώρας. Να σταματήσει η ανόητη υπόσχεση μέτρων, τα οποία είναι αδύνατο να εφαρμοστούν. Τίποτα, από όλα τα παραπάνω, δεν συνέβη μέχρι στιγμής.

Μπροστά στο πολιτικό κόστος, κανένα πολιτικό κόμμα δεν είναι διατεθειμένο να ριψοκινδυνεύσει την επιρροή του. Το μόνο, που φαίνεται να τα απασχολεί, είναι η αυξημένη παρουσία τους στην επόμενη Βουλή των Ελλήνων. Με τη συμπεριφορά τους, ολοένα και επιβεβαιώνουν αυτό, που επισήμαινε το 1896 ο Εμμανουήλ Ροΐδης στο άρθρο του «Η πολιτική εν Ελλάδι ρητορεία»:

«... Η πολιτική παρ’ ημίν δύναται να ομοιωθή προς τα εκμυζώντα πάσαν ικμάδα του εδάφους αδηφάγα εκείνα φυτά, παρά τα οποία ουδέν άλλο δύναται να βλαστήση...»

Η ευθύνη του εκλογικού σώματος για την τροπή που θα λάβουν το επόμενο χρονικό διάστημα τα πράγματα είναι τεράστια. Δεν μπορεί πλέον να κρύβεται πίσω από τη φθηνή δικαιολογία ότι δεν έχει ακριβή εικόνα της κατάστασης. Το τελικό αποτέλεσμα θα φέρει τη δική του σφραγίδα.