«ΕΞΕΣΤΙ ΚΛΑΖΟΜΕΝΙΟΙΣ ΑΣΧΗΜΟΝΕΙΝ»

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΚΩΣΤΗΣ ΛΙΘΙΝΟΣ

Τον πρωτογνωρίσαμε το 1990, όταν κυκλοφόρησε το βιβλίο του «Τρομοκρατία, θεωρία και πράξη». Σε αυτό, υποστήριζε τη συμμετοχή προσώπων από τον χώρο του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος στην τρομοκρατική οργάνωση «17 Νοέμβρη». Άφηνε μάλιστα να εννοηθεί πως επικεφαλής της ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου. Οι ισχυρισμοί του, αποδείχτηκαν ψέματα, ύστερα από την εξάρθρωση της οργάνωσης το 2002.

Όσοι εξέφρασαν τότε τις αμφιβολίες τους για τις συγγραφικές ικανότητες του εικοσιπεντάχρονου νεαρού επιβεβαιώθηκαν πολλά χρόνια αργότερα. Το 2012 ο Γεώργιος Γεωργαλάς, υπουργός και θεωρητικός προπαγανδιστής της Απριλιανής Δικτατορίας, αποκάλυψε πως το είχε γράψει ο ίδιος, έναντι αδράς αμοιβής. Το διάστημα εκείνο καθοδηγούσε τον εμφανιζόμενο ως συγγραφέα του βιβλίου. Οι παροχές συμβουλών προς αυτόν συνεχίστηκαν και τα επόμενα χρόνια. Μία πρώτη αναφορά στις επαφές τους, είχε κάνει σε συνέντευξή του στο περιοδικό «Ε» της εφημερίδας «Ελευθεροτυπία», στις 17 Νοεμβρίου 1996.

Ο φιλόδοξος νέος ήταν όμως ακράτητος. Τον θόρυβο που προκλήθηκε από το βιβλίο χρησιμοποίησε ως εφαλτήριό του για να εισέλθει το 1993 στον πολιτικό στίβο. Οι τότε ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας εκτίμησαν πολύ τη συμβολή του στον αγώνα εναντίον του ΠΑΣΟΚ. Έστω κι αν αυτός γινόταν με αθέμιτα μέσα. Έτσι, τον τίμησαν με την ψήφο τους, εκλέγοντάς τον βουλευτή.

Από τότε, σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις, εισέρχεται στη Βουλή των Ελλήνων. Κάποια στιγμή, επί Κυβερνήσεως Κώστα Καραμανλή, τοποθετήθηκε Υφυπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής. Το διάστημα της θητείας του, ισχυρίζονται ορισμένοι, δεν παρουσίασε κάτι σημαντικό.

Όλα αυτά τα χρόνια, σε αντίθεση με ανύπαρκτο κυβερνητικό έργο του, έχει αναγορευτεί σε πρωταθλητή στις προκλητικές δηλώσεις. Ειδικότητά του, στην οποία παραμένει ασυναγώνιστος, τα χτυπήματα κάτω από τη μέση εναντίον πολιτικών αντιπάλων του.

Με την έναρξη της οικονομικής κρίσης είδε την ευκαιρία που ανοιγόταν για αυτόν. Όταν μάλιστα αποχώρησε από το Κόμμα του και ίδρυσε το δικό του, με την ονομασία Ανεξάρτητοι Έλληνες, είχε πλέον ελεύθερο το τοπίο για να αναπτύξει με άνεση τις αντιδραστικές θέσεις του.

Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από τις κατά καιρούς εξωφρενικές καταγγελίες του. Θα μπορούσαν να αποτελέσουν πολυσέλιδο βιβλίο. Τη φορά αυτή, μάλιστα, δεν θα υπήρχαν αμφιβολίες για την ταυτότητα του συγγραφέα του. Η ακροδεξιά, βαθιά διχαστική ρητορεία του, μας παραπέμπει σε μακρινές εποχές.

Κατηγόρησε τους πολιτικούς αντιπάλους του, που υπέγραψαν τα δύο πρώτα Μνημόνια, για προδοσία. Μίλησε για ψεκασμένους πολίτες που υπάκουαν στις απαιτήσεις της Δύσης. Διαβεβαίωνε πως υπήρχαν δυνατότητες χρηματοδότησης της χώρας και από άλλες πηγές. Εκτόξευε υπονοούμενα σε βάρος εκείνων που αντιδρούσαν στις θέσεις του.

Τι κι αν οι εξελίξεις καθημερινά τον διέψευδαν; Εκείνος, συνέχιζε να ακολουθεί την ίδια πορεία, στηριζόμενος στο γεγονός πως τον εμπιστευόταν ένα μικρό τμήμα του εκλογικού σώματος.

Η παραληρηματικός λόγος του, κατά απρόσμενο τρόπο, βρήκε μεγάλη απήχηση στον Συνασπισμό Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Έτσι, τον αναγόρευσε σε προνομιακό συνομιλητή του, στην προσπάθειά του για την κατάληψη της εξουσίας. Δεν δίστασε μάλιστα να συνεργαστεί με το Κόμμα του όταν ανέλαβε τα ηνία της χώρας. Τα δύο Κόμματα, σε αγαστή συνεργασία, υπέγραψαν το βαρύτατο, τρίτο Μνημόνιο. Χωρίς να ζητήσουν συγνώμη για όσα έλεγαν στο παρελθόν.

Η συμβίωσή τους, ισχυρίζονται και οι δύο πλευρές, υπήρξε αρμονική. Η εξέλιξη, είναι ιδιαίτερα ανησυχητική για την Ελληνική Αριστερά και τα αποτελέσματά της θα φανούν τα επόμενα χρόνια.

Τώρα, που όσο ποτέ άλλοτε είναι αναγκαία η συνεννόηση για την αντιμετώπιση των κρίσιμων προβλημάτων του Έθνους, ο θλιβερός πολιτικός, σαν να μην έχει καταλάβει τίποτα, συνεχίζει να βαδίζει στα ίδια αποκρουστικά μονοπάτια, που γνωρίζει από χρόνια.

Η μόνη απάντηση, σε ό,τι εκπροσωπεί, είναι η βαθιά περιφρόνησή μας.