Την είδα εκεί, στη γωνία που
συναντιούνται δυο πλακόστρωτοι δρόμοι, με ένα βιβλίο στα γόνατά της. Στεκόμουν πίσω
από ένα δέντρο και αρκετά μέτρα μακρύτερα, για αρκετά λεπτά της ώρας,
απολαμβάνοντας αυτή την υπέροχη εικόνα που κινητοποιούσε τη μνήμη και
σκεφτόμουν ποιο βιβλίο άραγε να διαβάζει… Κι άρχισαν να τρέχουν στο νου μου
τίτλοι βιβλίων που εγώ είχα διαβάσει. Μήπως τη Στενή Πύλη του Αντρέ Ζιντ, ή το
Μύθο του Σίσυφου, ή μήπως κάποιο από τα
βιβλία του Μπαλζάκ, του Σταντάλ ή του Φόκνερ;; Αλλά έτσι όπως παρατηρώ το σχήμα
του βιβλίου δεν μου φαίνεται παρά σαν κάτι ανάλαφρο και με εικόνες μέσα… Δε
βαριέσαι. Βιβλίο να ‘ναι. Φτάνει που είναι ένα βιβλίο. Ας είναι ένα βιβλίο με
φωτογραφίες ή πίνακες ζωγραφικής, ας είναι ένα βιβλίο με ταξιδιωτικές εντυπώσεις,
ας είναι ένα παραμύθι…
Είχα ένα φόβο πως θα φανώ γελοίος αν πήγαινα να την
ρωτήσω. Από την άλλη πάλι σκεφτόμουν πως αν πήγαινα, θα μου χαμογελούσε, θα
έκανε χώρο να καθίσω δίπλα της και θα κουβεντιάζαμε για βιβλία φυσικά και για
τον καιρό, αλλά και για την πόλη μας. Άρχισα να πλάθω ιστορίες. Να ήταν άραγε μια
ηθοποιός που μάθαινε το ρόλο της;; Μήπως μια ψυχοθεραπεύτρια που περίμενε τον
ασθενή της;; Μήπως ζωγράφος, φιλόλογος, άνεργη; Είχα όμως και την αίσθηση πως
αν τολμούσα να της μιλήσω μπορεί και να γινόταν κάποια ριζική μεταβολή στη ζωή
μου. Το ζήτημα είναι ότι δεν έβλεπα το πρόσωπό της. Μονάχα μια τούφα από τα μακριά
μαλλιά της, το ένα χέρι της και μια υπέροχη γάμπα. Έδειχνε να είναι νέα. Πέρασε
ξαφνικά ένα αυτοκίνητο κι αυτή ανασήκωσε το κεφάλι της να δει και μετά ξανά
έπεσε με τα μούτρα στο διάβασμα. Είχα κοκαλώσει και δεν αποφάσιζα να πάω να της
μιλήσω αλλά ούτε και να φύγω. Ήθελα να γυρίσει προς την πλευρά μου, να μου
χαμογελάσει κι εγώ τότε αργά-αργά να την πλησιάσω και να πιάσουμε την κουβέντα.
Άρχισα να συλλογίζομαι αν το πρόσωπό της είναι ωραίο ή άσχημο, ενάρετο ή
αμαρτωλό, σοβαρό ή κωμικό, άγριο ή καλοκάγαθο…
Ο δρόμος εκείνος είχε αποκτήσει μια παράξενη ηχητικότητα. Άκουγα τους χτύπους
της καρδιάς μου. Ένας μοναχικός διαβάτης αντιπέρασε και χάθηκε βιαστικά. Άναψα
ένα τσιγάρο κι αφέθηκα σε νοερή περιπλάνηση μαζί της.
[…]
Ξύπνησα κι εγώ τότε από ένα όνειρο
που δεν είχε μέσα του αλήθεια αλλά είχε ποίηση.
No comments:
Post a Comment