ΣΕ ΣΤΙΓΜΕΣ ΑΜΗΧΑΝΙΑΣ

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΚΩΣΤΗΣ ΛΙΘΙΝΟΣ

Κάθεσαι στο γραφείο σου και θέλεις να γράψεις για όσα απίθανα παρακολουθείς να διαδραματίζονται τις τελευταίες μέρες. Είναι όμως τόσα πολλά ώστε κινδυνεύεις να αποσιωπήσεις ορισμένα. «Τι να πρωτοσχολιάσω», συλλογίζεσαι, «μέσα σε μια ατμόσφαιρα σύγχυσης και εκφυλιστικών φαινομένων;» Ο λόγος για τα Κόμματα του δημοκρατικού τόξου που κατέρχονται στον εκλογικό στίβο με τη φιλοδοξία να προσανατολίσουν τη χώρα σε μια ομαλή πορεία. Το Κόμμα της μισαλλοδοξίας είναι πλέον καιρός να καταδικαστεί αμετάκλητα στις συνειδήσεις όλων.

Ο ένας πολιτικός αρχηγός, ο Αλέξης Τσίπρας, εκπέμπει τα πλέον αντιφατικά μηνύματα. Καθημερινά αναπροσαρμόζει, χωρίς πάντως επιτυχία, την τακτική του. Είναι εμφανές ότι βρίσκεται σε εξαιρετικά δυσμενή θέση. Εξουθενωμένος, από τις ανούσιες διαπραγματεύσεις των τελευταίων μηνών, δεν έχει πλέον όραμα. Προκειμένου να κεντρίσει το ενδιαφέρον του εκλογικού σώματος, σκαρφίζεται ένα σωρό ιδέες, που προκαλούν θυμηδία. Αφού υπέγραψε το Τρίτο Μνημόνιο ζητά τώρα την ψήφο του ώστε να μην το εφαρμόσει στο σύνολό του! Η αυτοκριτική για όσα υπερβολικά είχε υποσχεθεί τα προηγούμενα χρόνια, τα οποία αποδείχτηκαν ανεφάρμοστα, συνιστά άγνωστη λέξη τόσο για τον ίδιο όσο και για την ομάδα σχεδιασμού του.

Ο άλλος πολιτικός αρχηγός, ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, έχει επιδοθεί σε έναν αγώνα δρόμου για την κάλυψη του χαμένου εδάφους. Με τη λαϊκότροπη συμπεριφορά του, προσπαθεί να συνεγείρει τους κουρασμένους οπαδούς του. Κυρίως, όμως, να συγκινήσει παλιούς ψηφοφόρους ώστε να επανακάμψουν στις ρίζες τους. Στον λόγο του, με κραυγαλέο τρόπο, εξωραΐζονται τα πράγματα. Καμία αυτοκριτική για την καταστροφική πενταετή διακυβέρνηση της χώρας από το Κόμμα, του οποίου αποτελούσε ο ίδιος επίλεκτο μέλος. Ούτε, βέβαια, για τις εξαγγελίες του κατά καιρούς στο Ζάππειο, όταν χρειάζονταν συναινέσεις για το ξεπέρασμα της πρωτοφανούς κρίσης, που έπληττε τη χώρα. Οι ώς τώρα κινήσεις του, όπως φαίνεται, επιβραβεύονται. Το εκλογικό σώμα ξεχνά γρήγορα.

Ένας άλλος πολιτικός αρχηγός, ο Σταύρος Θεοδωράκης, έχει καταντήσει πληκτικός. Από τότε που εμφανίστηκε στο πολιτικό προσκήνιο δεν έχει σταματήσει να κατακεραυνώνει το παλιό κατεστημένο. Λες και ο ίδιος, για τόσες δεκαετίες, δεν αποτελούσε επίλεκτο τμήμα του. Το ίδιο ισχύει για πολλά στελέχη του, που κατείχαν νευραλγικές θέσεις του κρατικού μηχανισμού και είναι γνωστές οι επιδόσεις τους. Πρόσφατα, διαβάζεις, συνταξίδευε για τη Θεσσαλονίκη με τον πρώην Πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή. Μάλλον τυχαία βρέθηκαν να κάθονται σε διπλανές θέσεις στο αεροπλάνο και, κατά τη διάρκεια της πτήσης, αισθάνονταν και οι δύο το ίδιο άνετα. Για στιγμή δεν σταμάτησαν να συζητούν χαμηλόφωνα, να σχολιάζουν και να γελούν με τις περιπέτειες άλλων.

Κάποιος άλλος πολιτικός αρχηγός, ο Δημήτρης Κουτσούμπας, φαίνεται αγκιστρωμένος για τα καλά στο παρελθόν. Επικεφαλής ενός ιστορικού Κόμματος, διατείνεται, για πολλοστή φορά, πως όλα τα πολιτικά Κόμματα έχουν σχεδόν ταυτόσημη πολιτική. Μόνο το δικό του προτείνει μια διαφορετική πορεία και για τον λόγο αυτό χρειάζεται να ενισχυθεί ώστε να κάνει πράξη τα σχέδιά του. Το γεγονός ότι, απέναντι στη συγκεκριμένη τακτική παραμένει ασυγκίνητο το μεγάλο ακροατήριο, φαίνεται πως δεν τον απασχολεί. Του αρκεί που καταθέτει τις προτάσεις του, έτσι για να υπάρχουν, χωρίς άλλες φιλοδοξίες.

Όσον αφορά στον Πάνο Καμμένο, τα τρία τελευταία χρόνια έχει αναγορευτεί σε εθνικό εισαγγελέα. Από την πρώτη στιγμή που δημιούργησε το ακροδεξιό Κόμμα του, εξαπολύει μύδρους εναντίον του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος και της Νέας Δημοκρατίας και απαιτεί τη φυλάκιση των Προέδρων τους, οι οποίοι υπέγραψαν τα δύο πρώτα Μνημόνια. Έχει φαίνεται λησμονήσει πως διετέλεσε για πολλά χρόνια βουλευτής της τελευταίας και ότι, κατά την υπουργική θητεία του, δεν έχει να επιδείξει αξιομνημόνευτο έργο. Για τον εκτροχιασμό της οικονομίας, την περίοδο 2004-2009, δεν είχε πέσει τίποτα στην αντίληψή του. Ήταν από τους κύριους εκπροσώπους της αντίληψης ότι υπήρχαν εναλλακτικές πηγές για την χρηματοδότηση της χώρας. Εκφραζόταν μάλιστα με τα χειρότερα λόγια για όσους διατύπωναν τις ενστάσεις τους για το ζήτημα. Πριν από λίγες μέρες, χωρίς να ντραπεί και να ζητήσει συγνώμη για ό,τι έλεγε, συμμορφώθηκε με την πραγματικότητα. Σε συνέντευξή του ισχυρίστηκε πως, σε περίπτωση που υπήρχε προοπτική για τη χώρα με εθνικό νόμισμα, ο ίδιος δεν θα ήταν αρνητικός. Δεν υπήρχε όμως τέτοια λύση, παραδέχτηκε, επειδή τόσο οι Ρώσοι όσο και οι Κινέζοι και οι Αμερικανοί απάντησαν αρνητικά στη στήριξη της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, σε περίπτωση ρήξης της με την Ευρωζώνη.

Μία άλλη πολιτική αρχηγός, η Φώφη Γεννηματά, από τότε που ανέλαβε την ηγεσία του Κόμματός της διαλαλούσε σε όλους τους τόνους πως θα εργαζόταν για την επανασυσπείρωση του πολλαπλά διασπασμένου χώρου της. Την κρίσιμη ώρα, όμως, κινήθηκε εντελώς διαφορετικά. Με αλαζονικό τρόπο, ανεπίτρεπτο για τις κρίσιμες περιστάσεις που διανύουμε, απέρριψε την από κοινού κάθοδο με ένα συγγενή, σχεδόν ταυτόσημο, πολιτικό χώρο. Απαίτησε προκλητικά, προκειμένου να συναινέσει σε μία τέτοια προοπτική, την αυτοδιάλυσή του. Δεν συμπεριφέρθηκε με τον ίδιο τρόπο, ωστόσο, απέναντι σε έναν άλλο πολιτικό χώρο, πολύ μικρότερης εκλογικής δύναμης. Δέχθηκε, χωρίς να ζητήσει βεβαίως την αυτοδιάλυσή του, την ισότιμη συνεργασία μαζί του. Οι εκδικητικές τάσεις δεν χαρακτηρίζουν πρόσωπα που φιλοδοξούν να κυβερνήσουν. Πρέπει να το εμπεδώσει γρήγορα, προτού την παρασύρουν οι εξελίξεις.

Ως προς έναν άλλο πολιτικό αρχηγό, τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, περιττεύουν τα εκτενή σχόλια. Το νεοσύστατο Κόμμα του αποτελεί το αποκορύφωμα του καιροσκοπισμού. Σε αυτό συνωστίζονται καθημερινά, με την προοπτική της ανάδειξης στο βουλευτικό αξίωμα, τα πιο αντιφατικά πρόσωπα. Οι ιδέες όλων τους είναι παρωχημένες. Ορισμένες, καταβλήθηκε προσπάθεια να εφαρμοστούν τελευταία και στην πράξη, και απέτυχαν παταγωδώς. Αντιπροσωπεύουν άλλες εποχές, πολύ μακρινές, που όλοι θέλουμε να ξεχάσουμε.

Απέναντι στο παραπάνω, μάλλον απαισιόδοξο κλίμα που έχει διαμορφωθεί, δεν ξέρει κάθε σκεφτόμενος πολίτης πώς θα αντιδράσει. Δεν θέλει να φανεί πως δεν τον απασχολεί το μέλλον της χώρας. Ούτε να οχυρωθεί πίσω από την εύκολη διαπίστωση πως όλοι είναι το ίδιο. Μια τέτοια αμυντική στάση είναι ό,τι το χειρότερο για την εποχή που ζούμε και στην οπαία χρειάζονται ευρείες συναινέσεις. Το δίλημμα, προς τα πού θα κατευθυνθεί, είναι αμείλικτο. Πρέπει, όμως, να ξεπεραστεί σύντομα.