ΕΝΑΣ ΚΑΛΠΑΣΜΟΣ ΟΝΕΙΡΟΥ!!!!!

 

Η δραματικότητα της ψυχικής μας μόνωσης φανερώνεται περισσότερο τραγική από οποιαδήποτε άλλη εποχή. Θα ζούμε πλέον την περασμένη μας ζωή, θα μηρυκάζουμε τα παλιά μας αισθήματα, και θ’ αναπνέουμε έναν αέρα με λίγο οξυγόνο.

Κάποτε καλπάζαμε και ήταν ένας έξαλλος καλπασμός ονείρου για να βγούμε σε απάνεμα λιμάνια, να βρούμε απέραντα λιβάδια, να δούμε ξάστερο ουρανό, να ανοίγουμε δρόμους και να φτιάχνουμε πλατείες, να σχεδιάζουμε το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας.

Δεν είναι δυνατό να ζει κανείς σ’ ένα κόσμο που έχει ζυμωθεί με το ψέμα. Κι αυτός που ανέλαβε το ζύμωμα, παιδιόθεν είχε ενστερνιστεί το απόφθεγμα τού [και κάποτε] ήρωά του Λένιν, ότι δηλαδή η αλήθεια είναι μια μικροαστική εμμονή!!
Έτσι βάλθηκε, αφότου μπήκε στην πολιτική και μάλιστα στην πρώτη γραμμή, να φτυαρίζει το ψέμα στ’ αυτιά του ελληνικού λαού που έδειξε μια πρωτοφανή ολιγωρία, ευπιστία, και αδιαφορία για την αλήθεια. Είδαμε τον λαό να καταπίνει με απληστία το ψέμα που τον κολακεύει και να κλείνει τ’ αυτιά του στην αλήθεια.  

Όλοι αυτοί που τώρα πανηγυρίζουν ίσως να έχουν μέσα την προσμονή ενός καλύτερου μέλλοντος είτε προσωπικού είτε εθνικού.  Εγώ, ωστόσο, δεν βλέπω ότι έρχονται καλύτερες μέρες. Μέσα μου έχει θαμπωθεί η πίστη και ένα τρομακτικό ερωτηματικό υψώνεται εκεί όπου άλλοτε ήταν πρόχειρος ο πηλός της οικοδομής. Γιατί τώρα αποστρέφομαι την πολιτική – κι εγώ και οι νέοι και ένα περίπου 40% που δεν συμμετείχε στην εκλογική διαδικασία;;; Και γιατί η πολιτική θα πρέπει να μείνει η κλήρα των χοντροκομμένων ανθρώπων ή των ευτελών φιλόδοξων, των τυχοδιωκτών κι εκείνων που εργολαβικά ανέλαβαν τη σωτηρία μας;;;;

Έτσι όπως μας τα έχει κάνει και ο καιρός εγώ νιώθω θλιβερός οδοιπόρος κάτω από έναν άδειο ουρανό.