Όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι έχουμε κατολισθήσει, λες και είμαστε σπρωγμένοι από μια ακατανίκητη δύναμη, σ' έναν παραλογισμό γενικής μορφής, που τελικά δεν υπάρχει λόγος να χαρακτηρίζεται ως παραλογισμός, αφού έχει γίνει καθεστώς ζωής. Βρισκόμαστε απέναντι στο διχασμό της κοινωνικής και ψυχολογικής συνείδησης της ελληνικής κοινωνίας και μερικές φορές ηθικολογούμε όταν προσπαθούμε ν' αντικρίσουμε το φαινόμενο του βίου με ηθικό γνώμονα τις παλιές ηθικές αξίες, και αφηνόμαστε στο ρεύμα άβουλοι, ανήμποροι και ανυπεράσπιστοι, θύματα ενός πλέγματος ενοχής για την αδυναμία αντίδρασης σε ό,τι ψυχικά αποκρούομε και αισθανόμαστε σαν χρέος απέναντι του ίδιου του εαυτού μας να καταδικάσουμε.
Δεν μπορώ να ξέρω αν η εποχή μας είναι, όπως συνήθως λέμε, "μεταβατική". Εξάλλου δεν νομίζω ότι είμαστε πεπεισμένοι γι' αυτήν την μεταβατικότητα. Προσδοκούν πολλοί μιαν αναγέννηση που θα είναι ικανή να ξαναδώσει στους ιστούς σφριγηλότητα για ν' αντισταθεί στη φθορά. Αλλά, η ηθική συνείδηση του καιρού μας δεν είναι ενιαία και σε καμιά περίπτωση δεν ταυτίζονται οι ιδεολογικές και ψυχικές αντιδράσεις των διαφόρων γενεών...
Δεν το βρίσκω πάντως φρόνιμο να ρυθμίζουμε την αγωγή μας μ' έναν απειθάρχητο αυτοματισμό που τελικά θα μένει μετέωρος διότι καθορίζεται με ευκρινή διαχωριστικά κομματικά κριτήρια. Τουλάχιστον θα συμφωνούσαν οι περισσότεροι ότι ζούμε σε μια εποχή σύγχυσης, ασυδοσίας και αδυναμίας προσανατολισμού.
Εγώ πάντως έχω την αίσθηση ότι προχωρούμε με ανοιγμένα πανιά προς το άγνωστο. Αλλά μέσα σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς της σύγχυσης, της αστάθειας, χρειάζονται φωνές πείρας, ψύχραιμες και ανιδιοτελείς, και όχι οι φωνές εκείνων που είναι πιστοί και πειθαρχικοί υπήκοοι των κομματικών διαφημιστικών συνθημάτων.
Έρρωσθε!!!!
Έρρωσθε!!!!
No comments:
Post a Comment