Αν ο Θεός απουσιάζει, εμείς δεν θα πάψουμε απελπισμένα να τον αναζητούμε!!

Μια αγαπημένη φίλη [που αν με διαβάσει θα καταλάβει] πριν λίγο μου έδωσε την αφορμή, που προϋπήρχε -αν θέλετε- μετά τον κουρνιαχτό που σήκωσε η βουλευτίνα Ρεπούση σχετικά με τα Θρησκευτικά. Είναι προφανές ότι η Ρεπούση θα δηλώνει... άθεη ή κάτι παρεμφερές!! Αυτό δηλώνουν και αρκετοί συνάνθρωποι και γι' αυτό δεν τους μέμφομαι. Ωστόσο, δεν θα συμφωνούσα μαζί τους ότι το αίσθημα του θείου το τρέφει ή το δημιουργεί η άγνοια και το ανεξήγητο. 

Από πού άντλησαν οι αρχαίοι Ελληνες τη θρησκεία τους;;; Από το αίσθημα της ομορφιάς!!!! Ποιος άντρας δεν έμεινε έκπληκτος ή με τη μυστική φρικίαση του θείου, στο θέαμα μιας συγκλονιστικά ωραίας γυναίκας, ή ακόμη κι ενός λουλουδιού ή ενός όμορφου τοπίου;;; Το αίσθημα του θείου [που προσπαθούν να το ανασκάψουν και να το ξεριζώσουν από τον άνθρωπο οι "υλιστές"] δεν είναι απορία για το άγνωστο κιαι το ανεξήγητο όπως προείπα.

Αλλά είναι ΑΓΩΝΙΑ. Προσοχή: όχι άγχος ή κατάθλιψη. Αυτή η αγωνία είναι που γνωρίζουν και νιώθουν πολύ καλά οι καλλιτέχνες, οι αληθινοί καλλιτέχνες, εκείνοι δηλαδή που δημιουργούν από δίψα και μέθη ψυχής. Και για να μην πολυλογώ, θα πω ότι τα έργα που όλοι θαυμάζουμε, όπως ο Οιδίπους επί Κολωνώ, ο Αμλετ, ο Οθέλλος, ο Βσιλιάς Λιρ κ.ά. τα θεωρούμε αριστουργήματα διότι βρήκε ευκαιρία να παρεισφρήσει μέσα τους η πνοή του θεϊκού. Κι αυτό το σημειώνω διότι διαπιστώνουμε ότι το αισθητικά υψηλό διασταυρώνεται με το ηθικά υψηλό. Αν πάρετε την "Αντιγόνη" θα το καταλάβετε

Αυτά προς το παρόν για να μην έχουν εύκολη μερικοί την απάντηση ότι δεν πιστεύουν στο Θεό ή είναι άθεοι κ.λπ. και θα τα ξαναπούμε.