Κάποτε ήταν οι σταφίδες και τ' αμπέλια!!!!

Σεπτέμβρης!!! Τρυγητής... Έτσι τον έλεγαν στο χωριό κάποτε, όταν όλοι είχαν τις σταφίδες και τ' αμπέλια τους. Βέβαια οι σταφίδες είχαν τρυγηθεί τον Αύγουστο και τ' αλώνια φορτωμένα τον ευλογημένο καρπό, έδιναν το μέτρο της ανθρώπινης ευτυχίας. Κάποτε... Κι ο πατέρας μου είχε και σταφίδες και αμπέλι. Και ήταν πρώτα ο Αύγουστος και μετά ο Σεπτέμβρης μια εποχή χαράς, δουλειάς, ζωής, ελπίδας και για μας τα παιδιά ο Σεπτέμβρης ήταν ο μήνας της ενδοσκόπησης, και της προσπάθειας να ξαναβρούμε το ρυθμό της νέας ζωής που ξεκινούσε σε μια άλλη τάξη, με καινούργια βιβλία και τετράδια και μολύβια και χρώματα κι αρώματα... Κάποτε...

Θεέ μου, πόσα άλλαξαν από τότε μέχρι σήμερα!! Και τι αλλαγές... Σχεδόν κοσμογονικές. Για πότε κόπηκαν και οι σταφίδες και τ' αμπέλια κι ο τόπος μας βρέθηκε να παλεύει ανάμεσα στις μυλόπετρες της "ενωμένης" Ευρώπης και να δέχεται αγόγγυστα τις νόρμες των μεγάλων που αποφάσιζαν για μας, τις περισσότερες φορές χωρίς να μπορούμε να προβάλουμε αντίσταση κι ούτε καν μια ένσταση!!!

Τώρα που το κακό παράγινε και η δυσωδία έχει περσέψει, αφού χαϊδέψαμε τους κάθε λογής απατεώνες, ανησυχούμε γενικώς. Και ξέρετε γιατί τους χαϊδέψαμε; Απλώς διότι έχουμε μια έμφυτη ροπή προς τη χαζομάρα μπροστά στους θαυματοποιούς. Και τώρα έχω την εντύπωση ότι προσπαθούμε να σαλπίσουμε και η σάλπιγγα δεν βγάζει ήχους. Ζητάμε από τους σαλπιγκτές να σαλπίσουν αυτοί, για να ξεσηκωθούν οι φρουροί και να πάνε να προκαλέσουν έξω από το άντρο τα φίδια. Και περιμένουμε από τους φρουρούς να το κάνουν αυτό για να σωθούμε από τα φίδια. Αλλά έχω την αίσθηση ότι αυτό που κάνουμε είναι να ερωτοτροπούμε συνεχώς με τους εχθρούς, γιατί δεν μας αφήνει η συγκίνηση μπροστά στα θέλγητρα της ατιμίας.