Μονάχα κάποιες ψυχές αλαφιασμένες ξενυχτάνε...

ΧΑΡΑΜΑΤΑ...
Κάποιες ανάλαφρες πνοές χαϊδεύουν την πόλη.
Ο παραλογισμός που έχει παντού διασπαρεί, πατάει λίγο φρένο, λες και θέλει να πάρει κι αυτός τις δικές του ανάσες και λίγο αργότερα, σαν ξημερώσει, φτου κι από την αρχή. Έχουν λουφάξει όλοι και μονάχα κάποιες ψυχές αλαφιασμένες ξενυχτάνε... Απλώς ξενυχτάνε - δεν υπάρχει γιατί!!! Μπορεί να ψάχνουν για κάτι απροσδιόριστο και τότε εσένα που φυλάς καραούλι, να σε κυριεύει μια συγκινητική στοργή για τους απλούς ανθρώπους...
 

Το νιώθεις ότι αυτοί οι απλοί άνθρωποι, οι διπλανοί σου, οι φίλοι σου, -αφού γι' αυτούς μιλώ περισσότερο-, ζουν μέσα σ' ένα απροσδιόριστο μυστήριο. Το θέμα είναι να μη χάνονται σε αυτοθαυμασμούς, γιατί τότε κάτι δεν πάει καλά. Σκέφτομαι μια φίλη που τελευταία έχει χάσει τον ύπνο της και το ανάγνωσμα της αϋπνίας ενισχύεται ενίοτε και από πνεύμα... φιλοσοφικό! Δεν βγαίνει όμως νόημα. Το να της στείλω ένα τριαντάφυλλο στην οθόνη, δεν λέει τίποτα πια.

Σκέφτομαι απλώς ότι σήμερα για να δονηθούμε, χρειαζόμαστε άλλου είδους αντιμετώπιση. Μπορεί να μας συνταράζει η κινηματογραφική λογική: γροθιές, πιστόλια, αίματα, σπασμένα δόντια, ανοιγμένες κοιλιές... Διαβάζω στην "Πανούκλα" πως ο γερο-ασθματικός ψιλικατζής, έκρινε, σαν έφτασε τα πενήντα, πως αρκετά είχε κάμει έως τότε. Ξαπλώθηκε λοιπόν κι από τότε δεν έλεγε να ξανασηκωθεί. Το περίεργο είναι πως ο γέρος κατάφερνε μια χαρά να έχει άσθμα και να στέκεται όρθιος. Μια μικρή συνταξούλα, τον έσουρε έως τα εβδομηνταπέντε του χρόνια, που σήκωνε τώρα με κέφι...

Είναι λίγο δύσκολο να αποκρυπτογραφήσω την σημερινή κατάσταση και τούτο διότι έχουν πλέον εγκαινιαστεί νέα ήθη, τα οποία όπως όλοι τουλάχιστον έχουμε καταλάβει εκπέμπονται από εστίες νεοσύστατες και οικουμενικές. Αν μας έλεγαν πριν από μερικά χρόνια για "αγορές", το μυαλό όλων θα πήγαινε στις... λαϊκές αγορές!!! Σήμερα όμως ξέρουμε καλά ότι κάνουμε φοβερό αγώνα για να... ξαναβγούμε στις διεθνείς αγορές που δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με τους μανάβηδες που διαλαλούν τα πορτοκάλια, τις πατάτες και τα λαχανικά τους στις λαϊκές της Αθήνας.

Πάντως μοιάζουμε να έχουμε ως πρότυπο-υπόδειγμα τον μυθικό Σίσυφο: όλη μέρα παλεύουμε και βουρλιζόμαστε για να ξαναβρεθούμε το πρωί στα ριζά του βουνού και ξανά από την  αρχή!!! Μερικές φορές αναλογιζόμενος όλη αυτή τη διαδικασία, σκέφτομαι ότι εκείνος που τα έχει δημιουργήσει όλα αυτά κι έχει για μας τους ανθρώπους προβλέψει εκείνο που παθαίνει ο Σίσυφος, ότι είναι ένας μέγας ποιητής, που ξεπερνάει τα δικά μας συναισθήματα και τη δική μας λογική....