...Και φυσικά για τη νιότη ξέρω καλά ότι η νοσταλγία είναι ταυτόσημη με την άρνηση. Όμως εμείς οι παλιότεροι που ΑΝΗΚΟΥΜΕ ΣΤΟ ΕΠΙΛΕΚΤΟ ΣΩΜΑ ΕΚΕΙΝΗΣ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ που δεν χάνει τη λάμψη και το πάθος της για τη ζωή, δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά. Το ίδιο εκφράζονται οι άνθρωποι στους αιώνες. Απλώς αλλάζει κατά καιρούς ο τρόπος των εκδηλώσεων. Εμείς λοιπόν έχουμε τη μακρόθυμη πείρα του βιωμένου χρόνου, σε αντίθεση με τα νιάτα που πάντα -και καλά κάνουν- οργίζονται και σφάζουν με την ειλικρίνειά τους.
Δεν θέλω να στηρίξω στα δεκανίκια των γλυκασμών τη νοσταλγία μου. Σκέφτομαι ότι κάποιες φορές η απάτη της αισθηματολογίας αποκοιμίζει ή και γελοιοποιεί. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι η διαχυτική ευαισθησία μας που πλημμύριζε τα χρόνια της δικής μας νιότης έχει εκφυλιστεί. Ακόμα υπάρχει η ζέστα της ψυχής που δεν θυσιάστηκε στη φτήνεια. Κι ούτε θα θυσιαστεί.
Σαράντα τόσα χρόνια το όμμα ήταν στραμμένο σε μια Αλλαγή που για να την ζήσουμε και να την αναπνεύσουμε, περπατήσαμε νύχτες ολάκερες, γίναμε αφισοκολλητές, πλακωθήκαμε με την αστυνομία, μπλέξαμε σε άπειρα επεισόδια, τραγουδήσαμε την αγωνία και τους αγώνες μας, όχι στις ταβέρνες, αλλά στους δρόμους και στις πλατείες.
Τώρα προσπαθούμε να ξεχωρίσουμε τους ίσκιους στο απόβραδο εκεί στις μικρογειτονιές, να ξαναστήσουμε αλλοτινές ζωές, χωρίς να προσφύγουμε στην ωραιοπάθεια κι έτσι όπως νιώθει κανείς τη μυρουδιά του λουλουδιού, να γευτούμε το πάθος εκείνων των ημερών που μας λαμπάδιαζαν, που μας ζάλιζαν αλλά δεν θόλωναν τη ματιά μας.
Ξαναφέρω σήμερα στο νου την εποχή που αλαφιασμένοι τρέχαμε, χωρίς να νιώθουμε τον ίλιγγο του κινδύνου, παρά μόνο τη σκοτεινή γοητεία του, που μας συνέπαιρνε και μας έδινε δύναμη.
Και σήμερα παλεύουμε να σταθούμε σε μια πατρίδα που διαλύθηκε από τη θεομηνία, τη μεγάλη και εξοντωτική οικονομική κρίση, που σάρωσε τις κατακτήσεις μας, τα όνειρα και τις ελπίδες μας, που θέρισε σαν τα στάχια όσους καρπούς μπορέσαμε να συλλέξουμε τότε που δουλεύαμε σαν τα σκυλιά για να χτίσουμε μια νέα ζωή απαλλαγμένη από το φόβο. Τελικά, χωρίς καλά-καλά να το καταλάβουμε, προσφέρθηκαν ΟΛΑ βορά στους κερδοσκόπους και στην κερδοσκοπία, σ' εκείνους που εμπιστευτήκαμε και μας εξαπάτησαν.
Τι έχει απομείνει;;; Μια πανάθλια χώρα κάτω από τον ωραιότερο ουρανό του κόσμου. Και μη νομίσετε ότι με νοιάζουν οι εκδηλώσεις που κάποιοι οργάνωσαν για να συμβολίσουν βιώματα ανερμήνευτα!!! Νιώθω ότι όλοι αυτοί αναζητούν άλλοθι για τα λάθη και τις απάτες τους, για τα αμαρτήματά τους. Οι άνθρωποι που σήμερα κουλαντρίζουν το ΠΑΣΟΚ έχουν φτιάξει ένα σύστημα ομοιογενές, κλειστό, εξαρτημένο με μακάρια αυτάρκεια από τους όρους της προσωπικής λογικής του Ευάγγελου Βενιζέλου, που βρίσκεται αναγκασμένος να συσχετιστεί με μια άλλη, οργανικά διαφορετική πραγματικότητα.
Ζούμε σε μια εποχή που τρέφει μια προσήλωση ΚΑΙ στη λυτρωτική αρετή των ιδεών. Αλλά έχω ξαναπεί ότι μας ενδιαφέρουν πρώτα οι άνθρωποι και μετά οι ιδέες.
No comments:
Post a Comment