Κάποια στιγμή μιλούσα για τον ΣΕΒΑΣΜΟ... και τώρα ακόμη ίσως ορισμένοι να χαμογελάνε συγκαταβατικά. Χτες για πολλοστή φορά ένας άθλιος συμπολίτης είχε παρκάρει το αυτοκίνητό του πάνω στο πεζοδρόμιο σχεδόν μπροστά στην εξώπορτα. Αυτό έχει γίνει άπειρες φορές και από άλλους αυτοκινητιστές. Πέρασε από το μυαλό μου [το ομολογώ ανερυθρίαστα] να του προκαλέσω ζημιά. Και ξέρετε γιατί; Διότι εάν καλούσα λόγου χάρη την αστυνομία, δεν θα ερχόταν ή θα ερχόταν τον κόκκινο Μάη ή και να ερχόταν θα του έβαζε μια κλήση αλλά το κακό θα ξαναγινόταν από κάποιον άλλο άθλιο συμπολίτη και αυτοκινητιστή. Θέλω, λοιπόν, να πω ότι από τότε που τα πεζοδρόμια έγιναν τροχοδρόμια, χωρίς να το συνειδητοποιήσουμε υποβιβαστήκαμε ακόμη μια σκάλα παρακάτω.
- Και το πιο τρομερό, ο άνθρωπος παραμερίζεται από τη μηχανή.
Δεν είμαι ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που θίγω ένα τέτοιο ζήτημα. Ωστόσο, χτες, για να μην μεταβληθώ σε μαινόμενο ταύρο και γελάνε και οι γείτονες, οι οποίοι σημειωτέον είναι όπλως όλοι οι γείτονες της επικράτειας [με καλά και κακά], παρέπεμψα την τιμωρία του στον... Θεό. Ας το 'βρει -είπα- από τον μεγαλοδύναμο. Βέβαια ο κύριος αυτοκινητιστής μπορεί να έχει ενστερνιστεί αυτό που είπε ο Ντοστογιέφσκι ότι "εάν Θεός δεν υπάρχει, τότε όλα επιτρέπονται"!! Τότε, τι να πω;;; Δεν βλέπω φως. Θα σκοτώνουμε και θα σκοτωνόμαστε για να βρούμε το δίκιο μας κι ο σώζων εαυτόν σωθήτω!!!
No comments:
Post a Comment