Ποια μοναξιά, σας πλάκωσε και σας γεμίζει πόνο;;;

• ΤΩΡΑ ΘΑ ΣΑΣ ΠΩ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΠΝΟΥΣ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ ΠΟΥ ΒΛΕΠΩ ΝΑ ΑΝΑΔΙΝΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ!! 

Αλλά δεν είναι μονάχα οι καπνοί της μοναξιάς που αναδίνονται, αλλά είναι και η χρωματισμένη ουτοπία που κάποιοι την έχουν κάνει παντιέρα και την ανεμίζουν καθημερινά. Από παλιά νόμιζα κι έλεγα ότι εμείς οι Μεσογειακοί άνθρωποι δεν θα έχουμε ποτέ τέτοια προβλήματα. Αλλά πρέπει να εξηγήσω ότι η μοναξιά δεν είναι μονάχα ΜΙΑ και γι' αυτήν μιλάμε όλοι!!! Υπάρχει μοναξιά και μοναξιά. Κι ο κάθε ποιητής τραγούδησε τη δική του μοναξιά. Κι ο κάθε καλλιτέχνης εκφράστηκε με τον δικό του τρόπο γι' αυτήν.

Θα περίμενε κανείς να μην υπάρχει μοναξιά στην εποχή μας όπου οι πόλεις έχουν γιγαντωθεί. Αλλά τελικά αποδείχτηκε ότι η μοναξιά ξεπήδησε ακριβώς από τις μεγαλουπόλεις, όπου πλέον οι σχέσεις είναι συμβατικές και ακαριαίες, ο χρόνος έχει συναιρεθεί μέχρι την εκμηδένιση, και η ψυχή καταποντίζεται, μερικές φορές δίχως να προλάβει να εκπέμψει σήμα..

Όταν πριν από τριάντα τόσα χρόνια είχα δει στο Θέατρο Τέχνης το έργο "Μεγάλο και Μικρό" του Μπότο Στράους, με την μοναδική Μάγια Λυμπεροπούλου στο ρόλο της ηρωίδας, είχα παραξενευτεί διότι ο συγγραφέας πραγματευόταν το θέμα της μοναξιάς, που για μένα ήταν κάτι πολύ μακρινό. Νόμιζα ότι μόνο στις μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες και στην Αμερική υπήρχε τέτοιο "πρόβλημα". Βέβαια, σε πολύ σύντομο διάστημα άρχισε να μας απασχολεί, τουλάχιστον δημοσιογραφικά γιατί βλέπαμε, ακούγαμε, παρατηρούσαμε γύρω μας.

Σ' εκείνο του έργο του ο Μπότο Στράους επιχειρούσε μια προσπάθεια ανατομίας της ανθρώπινης ψυχής στον αιώνα που ο άνθρωπος έχει χάσει την πίστη του και στα αισθήματα και στη λογική του νοήματος της προσωπικής του ζωής. Η προσπάθεια της ηρωίδας του κατέτεινε στο να επισημάνει κάποιες συντεταγμένες άλλων ανθρώπινων υπάρξεων για να «συζητήσει» μαζί τους, να ξεφύγει από τον εαυτό της, και να κατακτήσει – αν αυτό γίνεται – την επαφή με τον συνάνθρωπο. Κι η περιδιάβασή της στον κόσμο της μοναξιάς θα την φέρει αντιμέτωπη με άλλα θύματα της κοινωνικής ανισορροπίας.

Ένα ζευγάρι γερόντων που πασχίζει να κρατηθεί τη ζωή με το να οργανώνει βραδιές με προβολές σλάιντς. Ένα άλλο ζευγάρι νεαρών πανεπιστημιακών βοηθών, χαμένο στην έρευνα παλαιών βιβλίων. Παραπέρα, μια τοξικομανής, ένας ανικανοποίητος και... αποτυγχάνων δημοσιογράφος, μια αλκοολική, ο Τούρκος εργάτης, οι κραυγές και οι συζητήσεις από το θυροτηλέφωνο της σύγχρονης πολυκατοικίας – ενδεικτικές μιας αγέρωχης ερμητικότητας – η οικογένεια αλυσοδεμένη, ο σημερινός υπάλληλος που ρυθμίζει την αγωγή του με έναν απειθάρχητο αυτοματισμό, μια νεαρή κοπέλα κλεισμένη αλληγορικά στο αντίσκηνό της, μένει μετέωρη εικόνα δυστυχίας για τα σημερινά νιάτα...

Όπως και να το κάνουμε, η εποχή μας είναι σημαδεμένη και συνυφασμένη με την ανθρώπινη μόνωση. Δεν μένουμε μονάχα στην αδυναμία συνεννόησης με τους τρίτους, κάτι δηλαδή που οπωσδήποτε έχει συνακόλουθη την αίσθηση της απομόνωσης και την αδιαφορία για συμβατική τουλάχιστον αποκατάσταση των όποιων θεσμών της επαφής. Προχωράμε ακόμη παραπέρα και στεκόμαστε στις ατελέσφορες απόπειρες πολιτογράφησής μας μέσα στον κόσμο που μας περιβάλλει. Κι αυτό είναι πολύ σημαντικό.