Αυτό ήταν το σχόλιο μιας φίλης στο face book, της Αλκυόνης, με αφορμή το προηγούμενο σημείωμα "Είμαστε σαν τα παγιδευμένα ζώα". Δεν θα διαφωνήσω. Απλώς κάνω κι άλλες σκέψεις για κάτι που μας βασανίζει ασύνειδα ίσως, αλλά που μας βασανίζει... Η μη συνεννόηση μεταξύ των ανθρώπων αρχίζει από τότε που το άτομο συνειδητοποίησε την ανάγκη δημιουργίας ζωτικού χώρου. Είναι αυτονόητο ότι το άτομο αρχίζει να βρίσκεται σε σύγκρουση με τον άλλον, τον διπλανό ή τον παραδιπλανό, από τη στιγμή που παλεύει να θεραπεύσει φυσιολογικές ή ηθικές ανάγκες, να εκφράσει τον χαρακτήρα του, να εφαρμόσει τις δικές του αρχές, να κάνει σχέδια και να τα υλοποιήσει, να εξωτερικεύσει τα συναισθήματα και τους πόθους του. Εάν δεν μπορέσει να τα πραγματοποιήσει όλα αυτά και άλλα ενδεχομένως, θα έχει φορτιστεί τόσο πολύ που θα πρέπει κάποια στιγμή να εκτονωθεί και κανείς δεν ξέρει με ποιο τρόπο θα εκτονωθεί.
Τότε όμως είναι που συναντάει άλλα άτομα σ' ένα πεδίο που το λέμε ζωή κι εκεί λοιπόν πραγματοποιούνται όλες αυτές οι διασταυρώσεις. Και θ' αναρωτηθεί κανείς: Πώς πραγματοποιούνται - με την αμοιβαία σύγκρουση;;;
Αυτό είναι ένα ερώτημα στο οποίο δεν υπάρχει απάντηση έτοιμη, διότι στην πράξη υπάρχει η απάντηση. Κι επειδή οι συγκρούσεις και ο ανταγωνισμός στη ζωή είναι έννοιες θεμελιακές, τις αποδεχόμαστε και άλλωστε δεν είναι εύκολο να τις απορρίψουμε. Ωστόσο, οι περισσότεροι άνθρωποι φαντάζομαι ότι αντί για αίμα θα προτιμήσουν τα δάκρυα και ίσως αντί για τα φανερά θα προτιμήσουν τα κρυφά δάκρυα. Δάκρυα και σφίξιμο δοντιών. Είναι το ζητούμενο. Η ισορροπία, οι ευτυχισμένες συμβιώσεις κι αυτά εξαρτώνται αποό τη σωφροσύνη των ανθρώπων. Ξέρετε όμως ότι συνήθως αυτή η ισορροπία βασίζεται στην ήττα του ενός και στη νίκη του άλλου ή στη συνθηκολόγηση.
Ωστόσο, πέρα από τις συγκρούσεις μεταξύ των ατόμων είναι κι εκείνες οι συγκρούσεις μεταξύ ομάδων, επιχειρηματικών συμφερόντων, οργανωμένων τάξεων, κρατών και τότε οι πόλεμοι αποδεικνύουν το αδύνατο σημείο των ανθρώπων και φτάνουν σ' ένα είδος μεταφυσικής παραδοχής του ασυνεννόητου μεταξύ των ανθρώπων. Κι αυτό, εν πολλοίς, είναι και το διακηρυγμένο σύνθημα της Τέχνης: πρόβλημα επικοινωνίας, πρόβλημα μοναξιάς. Εδώ πρέπει παραδεχτούμε ότι στην εποχή μας σχεδόν όλες οι αξίες έχουν καθαιρεθεί.
Τολμήστε να αναφέρετε τη λέξη "σεβασμός"!!! Πόσοι την ξέρουν από τους νεότερους;;; Μπορεί κάποιοι να πουν ότι οι παλιότεροι απογύμνωσαν τις αξίες με τους πολέμους, τις διαμάχες και τις διενέξεις τους, τις έχθρες και τα παραμιλητά τους. Αλλά δεν χρειάζεται να γίνει επίκληση των ευθυνών λόγου χάρη μιας άλλης γενιάς, διότι ο "σεβασμός" είναι άγραφος νόμος, χρήσιμος για την ισορροπία της ζωής. Φυσικά δεν αναφέρομαι στον σεβασμό που απαιτεί ο δυνάστης, ή ο κουμπουροφόρος. Μιλώ για τον σεβασμό που δείχνουμε σε κάποιον επειδή μας εμπνέει, μας εκτιμά ή μας πείθει, ή επειδή αποδεικνύεται άξιος της αγάπης και του θαυμασμού μας.
Είναι χρήσιμο λοιπόν να υπάρχει ένας αυτοέλεγχος σε όλους, να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε τέτοιες συνθήκες ώστε όλοι ν' ανακαλύψουν τις ανυποψίαστες ποικιλίες του σεβασμού στον συνάνθρωπο, ώστε εκείνος να νιώθει ότι μπορεί να στηρίζεται στον άνθρωπο. Γιατί ακριβώς το πρόβλημα της επικοινωνίας που έλεγα νωρίτερα, έχει σχέση με απλά πράγματα: μια ζεστή ανάσα, τη λάμψη μιας ματιάς, τα χαμόγελα, και το μύρο ενός κόρφου που θα το πιει ο αέρας.
Πρέπει να κερδίσουμε κάποιες αξίες και να τις ξαναστήσουμε στο βάθρο τους για να μην καταγραφεί στις σελίδες της ιστορίας η εποχή μας ως μια εποχή ηττημένη.
No comments:
Post a Comment