ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΠΟΥ ΑΛΛΑΖΕΙ!!!!

Ενώ σε πολλά σχόλιά μου μιλώ για τους ανθρώπους που δύσκολα αλλάζουν, εντούτοις μια ψύχραιμη παρατήρηση θα μ’ έκανε να βγάλω άλλο συμπέρασμα. Ο κόσμος αλλάζει, κι όλοι βάζουν το χεράκι τους και γράφουν. Τώρα, τι γράφει ο καθένας, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Είναι βέβαιο πως οι περισσότεροι γράφουν για να πάρουν απόκριση, αφού δεν μπορούν τη μοναξιά. Αλλά για να πάρει κανείς απόκριση θα πρέπει να «γράφει» κάτι που να υποδηλώνει την έγνοια του για τον κόσμο που ζούμε, για το παρόν που είναι ελαφρώς μαύρο, για το μέλλον που προοιωνίζεται όχι και τόσο ευοίωνο.

Υπάρχει σε όλους μας έντονη εσωτερική πίεση που χρειάζεται διέξοδο. Κι όλοι προσπαθούμε, ηθελημένα ή αθέλητα, ν’ ανοίξουμε μια προοπτική που θα ενσαρκώνει κάποιες ελπίδες μας. Πάντως όλα όσα συμβαίνουν στις μέρες μας έχουν καταργήσει την ηθική μας δεκτικότητα. Δεν υπάρχει προφανώς καμιά αντιστοιχία ανάμεσα σε ό,τι κατορθώσαμε και σε ό,τι μας αναλογεί.

Πρέπει να σκεφτούμε όμως ότι, πέρα από σνομπισμούς, επικαιρότητες και σκηνοθεσίες, υπάρχει κι ένας κόσμος που αγωνιωδώς ζητεί μιαν απάντηση στα προβλήματά του από το σύμπαν των ιδεών. Δύσκολα πάντως μπορεί να βρει την απάντηση. 

Όλοι φωνάζουμε για μια πιο δίκαιη μεταχείριση κι όμως οι πολιτικές συνθήκες ενισχύουν τη λογική των προνομίων. Αλλά εις μάτην. Δεν ακουγόμαστε. Και βέβαια μέσα στις πιο ανήσυχες και ενήμερες συνειδήσεις που προσπαθούν κάτι να ψελλίσουν, αρχίζει να αναδύεται μια ανησυχία μήπως ό,τι ακολούθησε την εποχή των παχιών αγελάδων δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένα νέο πρόσωπο της Μοίρας. Αλλά να πω και τούτο: ότι στη φάση αυτή που διέρχεται η κοινωνία μας  γίνεται ολοφάνερο πως οι θεσμοί [μην τους μπερδεύετε με την Τρόικα], δηλαδή οι υλοποιήσιμες εκφάνσεις της Ηθικής, περνάνε μια εσωτερική δοκιμασία.

Αυτό που βλέπω με λύπη είναι πως ένας κόσμος απροετοίμαστος διεκδίκησε και πέτυχε κάποια στιγμή δικαιώματα ανάλογα μεν με την εποχή, δυσανάλογα όμως με τους θεσμούς που είχαν θεμελιωθεί σε άλλων καιρών ιεραρχήσεις και αντιλήψεις. 

Και τώρα τι κάνουμε;;; Ψάχνουμε και ψαχνόμαστε. Βρισκόμαστε ενώπιον ενός ομοιομορφισμού που λειτουργεί εν ονόματι ενός ψευδογενικού συμφέροντος και η ανθρώπινη σκέψη γίνεται μονοδιάστατη και ακρωτηριασμένη. Έχω την αίσθηση πως η κοινωνία μας κατατείνει προς έναν ολοκληρωτισμό.

Ωστόσο, θα τελειώσω σήμερα αναφέροντας μια κουβέντα του Ανατόλ Φρανς που υποστήριζε πως παρά τα απατηλά φαινόμενα, οι βασικές καταστάσεις της ζωής επαναλαμβάνονται αδιάκοπα κι ότι μια μητέρα που θηλάζει το μωρό της σήμερα, προσφέρει την ίδια ακριβώς εικόνα όπως στον καιρό του Ομήρου…