ΟΙ ΝΕΕΣ ΓΕΝΙΕΣ ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΑΨΕΥΣΕΙΣ…

Είναι σπουδαία υπόθεση σε καιρούς σύγχυσης να μπορείς να κρατάς το πνεύμα σου άγρυπνο και την ψυχή σου ορθή!!! Και το λέω αυτό διότι με απασχολούσε πάντοτε. Είναι πολύ εύκολο να διολισθήσει κανείς στον βούρκο μιας καθημερινότητας που συντρίβει και ισοπεδώνει. Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι κρίνοντας την ελληνική κοινωνία θα την… κατέκρινα συνεχώς. Κι εδώ που έχουμε φτάσει το μόνο που μένει είναι να εμφανιστεί ένας σωτήρας για να την σώσει από την κατρακύλα. Την έχει πνίξει το ψέμα, η υποκρισία και η έλλειψη παιδείας. Δεν είναι η ‘χριστιανική’ αντίληψη που με διακατέχει, αλλά η έγνοια που είχα πάντα ότι θα καλυτερέψουν τα πράγματα και δυστυχώς δεν καλυτερεύουν. 

Και το πιο παράδοξο είναι πως οι παλιότεροι περιμένουν μια καινούργια ζωή με την ανάρρηση της νέας γενιάς στις επίκαιρες θέσεις της κοινωνίας. Όλα όμως είναι σχετικά, αφού εκεί που περίμενες κάποιον που έμοιαζε προικισμένος με εξαιρετικές ικανότητες ν’ αλλάξει την ημερήσια διάταξη, τον βλέπεις να χρησιμοποιεί αυτές τις ικανότητες για μια κατάκτηση φτηνή, που επιτρέπει υποψίες για συναλλαγή, ελαστικότητα, και προσχώρηση στις μεθόδους του αντίπαλου.

Κάποιοι συνεχίζουν τον αγώνα και πέφτουν ασυνθηκολόγητοι, πληρώνοντας στο ακέραιο με τη ζωή τους. Κάποιοι άλλοι αποσύρονται καταλαβωμένοι ύστερα από έναν άνισο αγώνα, βουλιάζουν στην αφάνεια, στην αποτυχία που δεν τους άξιζε και που στο εξής θα είναι ο κοινωνικός τους κλήρος. Και δεν μπορώ να ξέρω αν το επικό στοιχείο καταλογίζεται στη γενιά που φεύγει ή στη γενιά που έρχεται.

Όταν σκέφτομαι την εν γένει κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια με κυριεύει η αμφιβολία για το μέλλον της, αμφιβολία αλλά και απογοήτευση, αηδία, αγανάκτηση ή για να είμαι πιο μαλακός, κυνική εγκαρτέρηση. Ο νόμος της ζωής θέλει ακριβώς αυτή την εναλλαγή στο προσκήνιο, αλλά δικαιούμαι να παραμένω ηθικά επιφυλακτικός, συλλογιζόμενος πως κάτι προδόθηκε και πως είναι αφέλεια τελικά να οραματίζομαι, αφού η ιστορία κύκλους κάνει ή επαναλαμβάνεται με κάποια σχετικότητα.

Αυτή η πικρή απόγευση, που συμπυκνώνει την εμπειρία μιας ολόκληρης ζωής, δεν είναι και ό,τι καλύτερο. Η ζωή είναι ωστόσο μια περιπέτεια, ίσως μεθυστική, αλλά κάπου στραβώνει το κλίμα όταν παίρνουν τα ηνία οι πονηροί και διαμορφώνουν τους δικούς τους νόμους, υποτάσσοντας την κοινή λογική στον δικό τους παραλογισμό. 

Κι αν κάνω έναν απολογισμό, θα διαπιστώσω ότι είναι περισσότερες οι διαψεύσεις από το ποσοστό των δικαιώσεων. Συνήθως η ζωή στεφανώνει χαιρέκακα τους φαύλους. Σκέφτομαι ακόμη ότι κάθε γενιά προδίδεται από μέσα, από τους πρωταγωνιστές της. Είναι μερικές φορές ολέθριες οι φιλοδοξίες αλλά πιο πικρές είναι οι διαψεύσεις.