ΘΛΙΜΜΕΝΟ ΒΛΕΜΜΑ

Από τις πρώτες κιόλας μέρες, που έγινε γνωστή η εξαφάνισή του, το πρόσωπό του εντυπώθηκε αμέσως στο μυαλό μου. Το θλιμμένο βλέμμα, με τον οποίο κοίταζε το φωτογραφικό φακό, πρόδιδε άτομο μεγάλης ευαισθησίας. Αντί να ατενίζει με αισιοδοξία τη ζωή, με την ορμή των είκοσι χρόνων του, διατηρούσε έντονες επιφυλάξεις. Την ίδια άποψη, όπως διαπίστωνα καθημερινά, συμμερίζονταν πολλοί άλλοι. Γι’ αυτό και η περίπτωσή του κινητοποίησε τόσο κόσμο. Όλοι αγωνιούσαμε για την έκβαση της υπόθεσης λες και ήταν δικό μας παιδί.

 

Το διάστημα των απεγνωσμένων αναζητήσεων για τον εντοπισμό του, άνοιξαν σταδιακά κλειστά στόματα, κι έγιναν γνωστές ανατριχιαστικές λεπτομέρειες του δράματος που ζούσε. Οι εξευτελισμοί και οι καταπιέσεις που υφίστατο τα δύο τελευταία χρόνια ήταν καθημερινές. Κυρίως από συμπατριώτες του, με τους οποίους επιζήτησε να κάνει συντροφιά, προκειμένου να ξεπεράσει την απόσταση από την οικογένεια και το νησί του Αυτοί, μαθημένοι αλλιώς, φαίνεται πως δεν άντεχαν τον χαμηλών τόμων χαρακτήρα του. Ήθελαν να τον προσαρμόσουν στις δικιές τους απεχθείς προδιαγραφές. Η απόγνωση του ευαίσθητου νεαρού από το κλίμα που συναντούσε ήταν ολοκληρωτική. Απελπιστικά μόνος, είχε βρεθεί σε ένα δραματικό αδιέξοδο.

Χθες, βρέθηκε νεκρός σε ερημική τοποθεσία, κοντά στη Σχολή που φοιτούσε. Τι λόγια να βρει κανείς για να περιγράψει τα συναισθήματα από το άκουσμα της είδησης; Η θλίψη είναι απέραντη. Δύσκολα επουλώνεται η χαίνουσα πληγή. Το απονενοημένο διάβημα, στο οποίο προχώρησε ένας πολύ νέος άνθρωπος, αποτελεί αυστηρή προειδοποίηση. Όλοι μας, πρέπει να αντιδράσουμε, με τον τρόπο που ο καθένας μας θα κρίνει προσφορότερο.

Στο μεταξύ, τα άτομα που τον οδήγησαν στην πράξη του, έχοντας διασφαλίσει την ατιμωρησία, θα συνεχίσουν ανενόχλητα να ζουν ανάμεσά μας. Κομπάζοντας, σε μια επίδειξη κακώς εννοούμενου αντρισμού, θα εξακολουθήσουν την παραβατικότητά τους. Μεγάλες ευθύνες για την αντιμετώπιση του φαινομένου, το οποίο έχει λάβει πλέον ανεξέλεγκτες διαστάσεις, επωμίζονται η Οικογένεια, η Εκπαίδευση και η Πολιτεία.

Ένας τελευταίος λόγος για το νησί, που διαρκώς επαίρεται πως είναι ηρωικό. Προέρχεται από έναν άνθρωπο που το αγαπά και το νοιάζεται. Τα συμπτώματα κοινωνικής παρακμής σε αυτό, αρχίζουν να πολλαπλασιάζονται, και είναι κρίμα. Χρειάζεται μια βαθύτατη περισυλλογή. Αν δεν αλλάξουν δραματικά οι νοοτροπίες, που έχουν κατισχύσει μεταξύ των κατοίκων του, είναι θέμα χρόνου πότε θα θρηνήσουμε το επόμενο θύμα.

Καλό ταξίδι σου Βαγγέλη.

Κωστής Λίθινος