ΕΓΩ ΔΕΝ ΞΕΡΩ – ΕΣΕΙΣ ΞΕΡΕΤΕ ΠΟΥ ΠΑΜΕ;;;

Το ερώτημα θα εξακολουθεί να αιωρείται: πού πάμε; Θα παραμένει εσαεί αναπάντητο. Κι εγώ φυσικά δεν περιμένω απαντήσεις διότι ο καθένας μια ευκαιρία ψάχνει για να ξεδιπλώσει μιαν ακατάσχετη φλυαρία, άνευ νοήματος.  Κι αυτή η φλυαρία απειλεί να προκαλέσει μια γενική υποτίμηση της σκέψης. 

Η κραιπάλη της διαδικτυακής και ραδιοτηλεοπτικής φλυαρίας, το επικοινωνιακό κυβερνητικό πανδαιμόνιο, η γενικευμένη παραπολιτική που έχει δημιουργήσει μια ολική σύγχυση αξιών, δίνουν την εντύπωση πως η κοινωνία μας είναι ένα ξέφραγο χωράφι, η μεταβολή της πολιτικής μαρτυρίας σε κλινικό σύμπτωμα, όπου ο καθένας μονάχος του βγάζει τα σπλάχνα του για να τ’ αερίσει, όλα αυτά είναι αρκετά για να οδηγήσουν στον εκφυλισμό της κοινωνίας μας.

Δεν ξέρουμε τι συμβαίνει και με ποια σταθμά να ζυγίσουμε τις καταστάσεις που καθημερινά μας δυναστεύουν. Ο καθένας, βέβαια, έχει τα δικά μέτρα και σταθμά και με αυτά πορεύεται. Οι περισσότεροι ίσως νομίζουν πως ξέρουν πού πάνε!!! Αλλά δεν έχω αυταπάτες ότι ο συλλογικός βίος είναι ένας κήπος με κάθε λογής λουλούδια και αγκάθια.