ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΙ ΚΑΙ ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΙ ΚΑΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ…

ΑΥΤΟ που πέτυχαν οι άνθρωποι που συνωθούνται στον κυβερνητικό συνασπισμό, και που τώρα πια δεν μπορούν ν’ αρνηθούν ότι είναι ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ, ήταν να οδηγήσουν την ελληνική κοινωνία σ’ έναν ιδιότυπο διχασμό. Χωρίς να το καταλάβουμε, διαιρεθήκαμε  σε δυο στρατόπεδα: Μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί. Αυτό ήταν ένα είδος εμφύλιου πολέμου που αντιστοιχούσε σ’ έναν ακρωτηριασμό του καθενός μας. 

Κι ενώ πολλές φορές σκέφτομαι ότι έχει καταντήσει ρουτίνα ο σχολιασμός των πολιτικών εξελίξεων, είναι διαπιστωμένο πως δεν μπορώ να κάνω τον αμέτοχο, σιωπώντας. Η αξίωση της λογικής ανάβει λαμπάκια μόλις διαβάζω ή ακούω τα νέα για τα πολιτικά. Και γιατί είναι ηλίου φαεινότερο ότι υπάρχει ένας μεγάλος ανταγωνισμός μεταξύ εθνικού και κομματικού συμφέροντος. Και προς στιγμή υπερτερεί η έγνοια για το κομματικό συμφέρον γι’ αυτό δεν βλέπουμε φως στον ορίζοντα.

Αυτοί που σήμερα συγκυβερνούν δημιούργησαν ένα νέο ανθρώπινο τύπο, ένα νέο είδος πολίτη που πρέπει ν’ ανταποκρίνεται στις δικές τους θελήσεις. Για μας, τους ανθρώπους του κοινού επιπέδου, το ιδανικό που προτείνουν οι συγκυβερνώντες δεν έχει θερμοκρασία, είναι ένα ιδανικό θολό, αλλά και παγερό. Δυο μήνες τώρα δεν έχουμε καταλάβει ποιο είναι το όραμά τους για τη χώρα και παραμένουμε στο σκοτάδι. Δεν ξέρουμε πού πάμε, ποιοι είναι οι στόχοι μας, τι θέλουμε να κερδίσουμε ή ποιους ζητάμε να νικήσουμε!!!!

Αυτά τα βαρύγδουπα περί ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ με αφήνουν παγερά αδιάφορο διότι απλώς είναι ψωμοτύρι για τους αφελείς. Είναι παραχαράκτες όχι μονάχα της ιστορίας αλλά και της καθημερινότητας. Οι παλαιοκομμουνιστικές ιδεοληψίες τους αντάμωσαν τον εθνοπατριωτισμό της ακροδεξιάς  και πάνε χορεύοντας. Στο άγνωστο!!!! 

Νιώθω να σηκώνω τα χέρια ψηλά όταν βρίσκομαι κι εγώ αλλά και όλοι οι πολίτες μπροστά στην παράδοξη και νοσηρή αυταΪκανοποίηση του κυβερνητικού εκπροσώπου όταν αναγκάζεται να διαψεύδει τον ένα και τον άλλον ή τα δημοσιεύματα του ελληνικού και ξένου Τύπου. Δεν καταλαβαίνει όμως ότι αυτό ακριβώς είναι η επικίνδυνη έλξη της απελπισίας. Τι νόημα είχε που άφησε η συγκυβέρνηση να περάσουν δυο πολύτιμοι μήνες με τον ανούσιο αγώνα των στελεχών της να μας πείσουν ότι δεν τέλειωσε το μνημόνιο ή ότι έφυγε η Τρόικα;;; Ενώ στην πραγματικότητα και το Μνημόνιο ισχύει και η Τρόικα εξακολουθεί να υπάρχει ως… κουαρτέτο!!!! Δηλαδή, ο αγώνας της κυβέρνησης ήταν να αλλάξει τα ονόματα για να μην εκτεθεί στα μάτια των ψηφοφόρων που τους είχε υποσχεθεί τον ουρανό με τα άστρα…

Δεν έχουν καταλάβει ότι η εθνικά συμφέρουσα πολιτική δεν θέλει τσαρλατάνους αλλά σοβαρούς ανθρώπους, ούτε ψεύτες ούτε υποκριτές. Ο τρόπος που πολιτεύτηκαν κι εξακολουθούν να πολιτεύονται οι σημερινοί συγκυβερνώντες έδειξε ότι η πολιτική τους έγινε όργανο εκμαυλισμού για να καλύψουν τους ιδιοτελείς κομματικούς σκοπούς τους. Και οπωσδήποτε το σύνθημα των μεταρρυθμίσεων είναι πάντοτε ελκυστικό γιατί ανταποκρίνεται στη δυσαρέσκεια  των πολλών από ανικανοποίητους πόθους ή επιδιώξεις.

Τελικά, το ζήτημα είναι ότι αντί να θεραπεύσουν ανοιχτές πληγές, άνοιξαν  καινούργιες που παραπέμπουν σε αλλοτινές εποχές που ταλαιπώρησαν τη χώρα μας για δεκαετίες.