ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ

Η πολιτική ζωή στην πατρίδα μας έχει εισέλθει σε επικίνδυνα μονοπάτια. Κανείς δεν γνωρίζει πού καταλήγουν αυτά και τι είδους κίνδυνοι θα ορθωθούν ξαφνικά μπροστά μας. Μέσα σε ένα τεταμένο κλίμα, όπου τον τόνο δίνουν κάθε είδους διχαστικές κραυγές, οι λίγες φωνές που συνιστούν μετριοπάθεια αποκρύβονται. Θεωρούνται παράταιρες. Φαίνεται ότι δεν τις έχουν ανάγκη οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης.

Κι ενώ διαδραματίζονται όλα τα παραπάνω η ζωή συνεχίζεται. Διανύουμε, πλέον, τον Μάρτιο. Η ελληνική άνοιξη, όπως πάντα, αρχίζει να ξυπνά αισθήματα και κουρασμένα μέλη.

Μία απόλυτα υγιής αντίδραση, απέναντι στην πεζότητα των ημερών, είναι η καταφυγή στη λογοτεχνία. Από τους λίγους χώρους, όπου μπορεί να αισθανθεί κανείς ελεύθερος.

Πλησιάζεις στη βιβλιοθήκη σου. Από τα ράφια τραβάς και ξεφυλλίζεις αγαπημένα σου βιβλία. Χάνεσαι στον κόσμο τους. Ξαναδιαβάζεις κείμενα, που σε είχαν συγκινήσει, και επιβεβαιώνεις ότι διατηρούν την ίδια πάντα γοητεία. Ανακαλύπτεις άλλα, στα οποία δεν είχες δώσει την απαιτούμενη προσοχή, και αναρωτιέσαι γιατί τα είχες προσπεράσει. Ίσως, οφειλόταν στις τότε αντιλήψεις σου.

Το ποίημα «Ρόδου μοσκοβόλημα» του Κωστή Παλαμά, πρωτοδημοσιευμένο το 1903, παραμένει εξαιρετικά επίκαιρο. Είναι από τα ωραιότερα της νεοελληνικής ποίησης. Μέσα σε δύο μόνο στροφές παρουσιάζεται υπαινικτικά η αναγέννηση που, τούτες τις μέρες, συντελείται στη φύση αλλά και μέσα μας.

ΡΟΔΟΥ ΜΟΣΚΟΒΟΛΗΜΑ

Εφέτος άγρια μ’ έδειρεν η βαρυχειμωνιά

που μ’ έπιασε χωρίς φωτιά και μ’ ηύρε χωρίς νιάτα,

κι ώρα την ώρα πρόσμενα να σωριαστώ βαριά

στην χιονισμένη στράτα.

Μα χθες καθώς με θάρρεψε το γέλιο του Μαρτιού

και τράβηξα να ξαναβρώ τ’ αρχαία τα μονοπάτια,

στο πρώτο μοσκοβόλημα ενός ρόδου μακρινού

μου δάκρυσαν τα μάτια.

Το ποίημα αφιερώνεται, σε όσους και όσες απηύδησαν από τις πολιτικές συζητήσεις των ημερών, τις περισσότερες φορές ανούσιου περιεχομένου. Σε όσες και όσους διαπιστώνουν με μελαγχολία πως ο χρόνος κυλά αναπόδραστα. Πίσω –αλίμονο!– δεν γυρνάει.

Σε τέτοιες στιγμές, η ανασκίρτηση και μόνο από τη μυρωδιά ενός ανοιξιάτικου λουλουδιού, έχει τη σημασία της. Ανατρέπει την κακή διάθεση. Αναπτερώνει τις ελπίδες πως κάτι απρόσμενο θα επακολουθήσει. Δίνει ουσιαστικό νόημα στη ζωή μας, που κινδυνεύει να χαθεί στον λαβύρινθο υποσχέσεων, οι οποίες προκλητικά δεν τηρούνται.

Κωστής Λίθινος