Η «ΑΡΙΣΤΕΡΑ» ΠΑΡΟΠΛΙΖΕΤΑΙ ΚΑΙ Η «ΗΘΙΚΗ» ΤΗΣ ΚΑΘΑΙΡΕΙΤΑΙ!!!!!

Με όλα όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό από την πλευρά των κυβερνητικών στελεχών και την εν γένει κυβερνητική πρακτική, το μόνο που μπορεί κανείς να παρατηρήσει είναι η εσωτερική απογύμνωση και η ηθική καθαίρεση της λεγόμενης παραδοσιακής αριστεράς που με το ψέμα, την υποκρισία και την μεθοδευμένη απαξίωση των πολιτικών αντιπάλων της ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας με τη στήριξη του ακροδεξιού, εθνικιστικού και λαϊκιστικού κόμματος των Ανεξαρτήτων Ελλήνων του Πάνου Καμμένου. Και το άκρον άωτον της υποκρισίας του Τσίπρα περικλειόταν στο 'μήνυμά' του προς τους Ευρωπαίους ηγέτες:

«Αν οι ηγέτες της ΕΕ δεν σεβαστούν τη Δημοκρατία παίρνουν το ρίσκο της ανόδου ακροδεξιών»!!!

Αφού σκόρπισαν υποσχέσεις σε όλους και αποδυνάμωσαν με επικοινωνιακά κόλπα την πρακτική των αντιπάλων, αφότου ανέλαβαν τα ηνία της χώρας, μοιάζουν να μην έχουν συνειδητοποιήσει ότι η ρητορική και μέχρι σήμερα πρακτική τους οδηγεί τη χώρα σε αδιέξοδο. Ζαλισμένοι από την απόλαυση που τους παρέχει η εξουσία, ξεγελιόνται περισσότερο απ’ όσο κατορθώνουν να ξεγελούν. Καθημερινά δίνουν ραδιοτηλεοπτικές παραστάσεις που μονάχα για τους ηθοποιούς έχουν υποβλητικότητα και υποτιθέμενο κύρος, διότι απλώς η κοινή γνώμη έχει αρχίσει, αργά μεν αλλά σταθερά, να πιστεύει ότι παρακολουθεί μια παρωδία.

Το κυριότερο είναι πως βρισκόμαστε απέναντι σ’ ένα πολύ χαρακτηριστικό φαινόμενο, που είναι η διάλυση στην πράξη του μύθου της αριστεράς. Οι άνθρωποι συνεχώς συλλαμβάνονται ψευδόμενοι, υποκρινόμενοι και ολοένα γίνεται πιο ευκρινής η εσώτερη διάθεσή τους να πολιτευτούν κατά τρόπο σταλινικό, κάνοντας το μαύρο… άσπρο, βαφτίζοντας το κρέας… ψάρι!!!

Επιτέλους που έφυγε από τα μάτια μας ο… καταρράκτης και το δέος που εκπορευόταν από κάτι το απροσδιόριστα «ιερό». Έτσι πλέον είμαστε αντιμέτωποι με ένα αναχρονιστικό συνονθύλευμα που αυτοτροφοδοτούμενο ακόμα στηρίζεται σ’ ένα μύθο που δεν μπορεί να είναι συναρπαστικός για τους θαυμαστές του. Μέσα σε περίπου δυο μήνες έγινε από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ μια προσπάθεια ν’ αναρριχηθεί στους κοθόρνους κάποιου ηρωισμού, να διεκδικήσει τη δημόσια ευγνωμοσύνη που τα βάζει με όλους τους Ευρωπαίους, που αντιμάχεται την όποια εξουσία μας επιβουλεύεται, εξασφαλίζοντας για τον εαυτό του ένα σχεδόν υπερβατικό γόητρο, ξυπνώντας ηρωολατρικά κατάλοιπα, και μεθοδεύοντας, με επικοινωνιακές πρακτικές, να θαμπώσει οπαδούς και αντιπάλους.

Όμως όλη αυτή η επιχείρηση δημιουργίας ενός φασματικού κύρους σκάλωσε στις εσωτερικές αντιφάσεις και την πολυγνωμία των στελεχών του. Από την μια, ως πολιτικός οργανισμός επιζητεί να προωθήσει προς τα έξω μιαν εικόνα ενός πρότυπου ιδανικού φορέα, άξιου να γαλβανίζει και να θαυμάζεται και από την άλλη είναι ολοφάνερο ότι δεν μπορεί ν’ απομακρυνθεί και πολύ από τον μακιαβελισμό που είναι και το πιο συνοπτικό μέσο να εξουσιάζεις.

Δεν βιάζομαι στις εκτιμήσεις μου. Απλώς η αριστερά βιάστηκε και τώρα σπάει τα μούτρα της. Το παλιό είδωλο απογυμνώνεται και οι βωμοί, ακόμα κι όταν καπνίζουν, έχασαν την ιερότητά τους. Εμείς τώρα το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να κάνουμε κρίσεις κι ο κόσμος που έχει αρχίσει και καταλαβαίνει, ίσως να καμώνεται πως τους εμπιστεύεται, γιατί ξέρει πόσο είναι αδύναμος κι ακόμα γιατί δεν έχει καμιά διάθεση να θυσιαστεί. Εδώ δεν έχω διάθεση να κρίνω ξεχωριστά το κάθε κυβερνητικό στέλεχος διότι τα περισσότερα εκτίθενται καθημερινά, εξομοιούμενα με όσα στο παρελθόν κατηγορούσαν – με πρόσωπα και καταστάσεις [***]. Η μεγαλοστομία τους, την οποία μεταχειρίζονται τα τελευταία χρόνια για να εντυπωσιάζουν, μοιάζει πλέον ότι είναι ομόλογη και αντάξια της πιο αγοραίας κατεργαριάς. 

.....................................................................

[***] Από τη συνέντευξη στην Καθημερινή, του Αλέκου Φλαμπουράρη, υπουργού Επικρατείας και συντονιστή του κυβερνητικού έργου:

ΕΡ.: Κίνδυνος «ατυχήματος»;
ΑΠ.: Όχι δεν υπάρχει «ατύχημα». Πολιτικές αποφάσεις είναι. Δηλαδή, συγγνώμη, τα πάνω από 10 τρισ. που χρωστάει συνολικά η Ευρώπη ποιος της τα δάνεισε; Πού τα βρήκαν; Τι είναι; Υπεραξία από την πραγματική οικονομία ή είναι αέρας;

ΕΡ.: Εσείς, τι λέτε;
ΑΠ.: Αέρας είναι. Γι’ αυτό κι εμείς θα τους πληρώσουμε με αέρα!.. [σσ. Μικρή παύση, με κοιτάει, γελάει.]