Στην απόλαυση της βροχής...

ΒΡΕΧΕΙ ΟΛΗ ΝΥΧΤΑ...
Με βροντές και αστραπές κι ο Μάο ήταν όλη νύχτα ανήσυχος, μα τώρα έχει ηρεμήσει δίπλα μου.
ΝΕΟΣ ΜΗΝΑΣ... Οκτώβρης... Και σκέφτομαι αυτά που έχουν να συμβούν γιατί οι υπερπατριώτες σχεδιάζουν, όλο σχεδιάζουν κι εμείς θα ψάχνουμε να βρούμε μια μέρα ησυχίας.
Οι υπερπατριώτες, κάποιοι άλλοι που έχουν βαλθεί να μας κάνουν μαθήματα δημοκρατίας και δικαιοσύνης και το τυραννικό κράτος!!!!
Κι εμείς θα είμαστε σαν τους πνιγμένους που θα προσπαθούν να πιαστούν από κάπου.
Μείναμε πια ίσκιοι λιανοί, σχεδόν κυματεροί, που μας παραδέρνουν οι αέρηδες - πότε οι εξωτερικοί αέρηδες και πότε κάποιοι αέρηδες εσωτερικοί.
Γι' αυτό αφήνομαι στο ρεμβασμό, στην απόλαυση της βροχής...
Και στην ευλογία που είναι τα πλατιά κύματα της μουσικής.
Είναι ένα μυστήριο να ξεχύνεται κανείς στο διάστημα γενναιόδωρα, να καλπάζει καβάλα στους ανέμους, να φέρνει βόλτα τον κόσμο και να φουσκώνει η καρδιά του, δεν ξέρω αν από συγκίνηση ή από μιαν αλλόκοτη περηφάνεια.
Μπορεί ο άνθρωπος ν' απολαύσει μερικούς στίχους ή τον μύθο ενός αφηγήματος, ή το θέμα ενός ζωγραφικού πίνακα ή μια σκηνή από θεατρική παράσταση ή να δακρύσει από τους κυματισμούς μιας μουσικής...
Δηλαδή, όλα αυτά που αναιρούν τη λογική και οδηγούν τον αδύναμο άνθρωπο στην υπέρβασή της.
Κι εγώ τώρα να πασχίζω να πιάσω στον αέρα την παραμικρή έστω πνοή του μυστικού ανέμου που βοηθάει και προσανατολίζει...

Από τότε που διαδόθηκε η ανώτατη παιδεία, ο κόσμος γέμισε επηρμένους ανθρώπους!!!

Αφορμή ήταν... το ψαράκι!!!!

Αν και ζούμε σ΄ένα κλίμα γενικού εκβιασμού, δεν θεωρώ ότι ο πίνακας, που προτείνω, είναι ζοφερός.  Η Hannah έγραψε ότι η ζωή θέλει χρώμα, κι εγώ από εκεί αρπάχτηκα και της έγραψα ότι ναι η ζωή θέλει χρώμα!! Ας το πάρουμε ως σύνθημα της μέρας και της εβδομάδας που έρχεται... Κι εκείνη μου απάντησε ότι "μας έχουν κλέψει ακόμη και την παλέττα"!!! Υπερβολές... Ίσως η εποχή μας να προσφέρει περισσότερες ευκαιρίες στους αγύρτες και να βλέπουμε ότι πολλαπλασιάζονται τα μέσα της νοθείας και της απάτης. Δεν έχω όρεξη να συντάσσω ιερεμιάδες γιατί είμαι φύσει αισιόδοξος άνθρωπος. Ρεαλιστής...

Θα σας έλεγα ότι στη ζωή μου έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους και άλλωστε και σήμερα θα τους βλέπετε, που νομίζουν ότι ο ίσκιος τους είναι δυο νομάτοι!! Με το άκουσμα της φωνής τους και τ' ανοιχτά στόματα των ανίδεων από κάτω, τους κάνουν να πέφτουν σ' έκσταση αυτοθαυμασμού. Τα προσφορότερα παραδείγματα αντλούνται κυρίως από το χώρο των μέσων μαζικής ενημέρωσης και της πολιτικής, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν υπάρχουν σε αφθονία και σε άλλους κοινωνικούς ή επαγγελματικούς χώρους. 

Έχω γνωρίσει ανθρώπους που πέρασαν τη ζωή τους εμβρόντητοι μπροστά στον εαυτό τους. Και το τραγικό είναι πως όταν κοιτάζονται στον καθρέφτη δεν βλέπουν ή δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τη λεοντή!!!! Κι εδώ ξανασκέφτομαι εκείνο το συμπέρασμα στο οποίο συνήθως καταλήγουμε όλοι ότι χρειάζεται... παιδεία! Γελάω και τώρα. Μακάρι να ήταν μονάχα η έλλειψη παιδείας. Γιατί είναι και η γενικότερη αγωγή που έχουν πάρει οι άνθρωποι. Δεν μπορεί να είναι μονάχα η έλλειψη παιδείας υπεύθυνη για την βρομιά, τη δυσωδία, τη νοθεία και την απάτη που κυκλοφορούν στο αίμα της κοινωνίας μας. Αναρωτιέμαι αν το σημερινό αδιέξοδο έχει δημιουργηθεί από τους σπουδαγμένους ή από τους απλούς ανθρώπους!!! Κι όταν ακούω τη σαχλαμάρα πως η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα, τρελαίνομαι, αλλά μετά σκάω στα γέλια. 

Μπορεί, λοιπόν, να έχουν θεσμοθετηθεί εκπαιδευτικές ειδικότητες απίθανες, εκείνο όμως που δεν καταφέραμε να δημιουργήσουμε είναι μια παιδεία προικισμένη με κοινωνική αγωγή, μια παιδεία που να παράγει ανθρώπους. Αυτό εύκολα συνάγεται από το γεγονός ότι στην κοινωνία μας παρουσιάζουν έξαρση η μισαλλοδοξία, η απάτη, η αντιζηλία, η εγκληματικότητα, η υποκρισία, και πολλά άλλα που μας οικοδομούν μια εικόνα που ξεπερνάει τις γνωστικές μας ικανότητες για να εξηγήσουμε την κατάσταση. Πρέπει να εντοπίσουμε και ν' απομονώσουμε τα πρότυπα της αυθαιρεσίας και να βοηθήσουμε ώστε να υπάρξει δικαιοσύνη στην κοινωνία μας.

Στοπ-καρέ στο Μεταξουργείο...

Καθώς ανασκάλευα τις παλιές φωτογραφίες, δυσκολεύτηκα ν' αντισταθώ στον πειρασμό της νοσταλγίας και να μην ευλογήσω την εποχή εκείνη, "αναζητώντας λίγη από την χαμένη μας αθωότητα και ξεγνοιασιά", όπως μου έγραψε και η Χαρούλα.
Ήταν ημέρες παιδικής γαλήνης, σε μια Αθήνα που αναζητούσε καλύτερες μέρες και πολιτική ηρεμία, αλλά ματαιοπονούσε.
Εκεί στο Μεταξουργείο, προσπαθώ να συγκεντρώσω μια δέσμη από κάποιες σκόρπιες εντυπώσεις και να ξαναστήσω εικόνες μιας εποχής που έφυγε ανεπιστρεπτί.

• Κλείνω τα μάτια και ακούω...

Ακούω τις φωνές των φίλων μου στην Οδό Πύλου, που είναι ακροβολισμένοι και τρέχουν πάνω-κάτω και παίζουν με σπαθιά και με ασπίδες και κάποιοι φοράνε και περικεφαλαίες.

• Κλείνω τα μάτια και βλέπω... 

Βλέπω την κόρη της θεια-Ματίνας, από το διπλανό χαμόσπιτο, ντυμένη στα κατακόκκινα, ν' ανεμίζει την τσάντα της στον αέρα και να χαιρετάει τις γειτόνισσες, τραβώντας κατά τη Λένορμαν, από όπου ακούγονται τα ουρλιαχτά του τραμ και οι θόρυβοι από τα λεωφορεία. Λιγοστά τ' αυτοκίνητα, αλλά στα παιδικά μάτια η Λένορμαν φαντάζει λεωφόρος!!!
 

Κρατώ σφαλιστά τα μάτια και παλεύω να δω και τη Ναυπλίου, το σχολείο μου, τον φούρνο απέναντι κι ακόμα τώρα μοσχοβολάει ο τόπος από το φρεσκοψημμένο ψωμί.
Κι αγωνιώ μη τυχόν πεταχτεί από τη γωνία η Δέσπω που αγάπησα και χάθηκε στο πέρασμα των χρόνων...
 

Και ξάφνου, ο ουρανός αστράφτει, ο αέρας αστράφτει κι όλη η ατμόσφαιρα γεμίζει αρώματα μιας εποχής ανεπανάληπτης, ηρωικής, αγαπησιάρικης...
Κι αργά-αργά όταν πέφτει το σκοτάδι στο Μεταξουργείο, εκεί που ήταν ο κόσμος ο δικός μας, ακούω τις φωνές της μάνας που καλούσε τα βλαστάρια της να μαζευτούν, να πλυθούν, να φάνε και να στρωθούν στο διάβασμα..

Μπαίνω στο σπίτι κι εκείνο αντιβουίζει από τις φωνές των παιδιών, των δικών μας παιδιών... Εφτά παιδιά ήμασταν... Δυο κορίτσια και πέντες αγόρια... Το ραδιόφωνο να παίζει. Και ποιος ακούγεται λέτε;; Ο Στέλιος Καζαντζίδης!!! Ο μεγάλος αδερφός, ο Γιώργος, μανιώδης θαυμαστής του τραγουδάει κι αυτός... "Μανούλα θα φύγω, μην κλάψεις για μένα, η μοίρα το γράφει μονάχος να ζω..." Τελικά ο μεγάλος αδερφός έφυγε για την Αυστραλία...Εδώ δούλευε στις οικοδομές, αλλά μου άρεσε όταν το Σάββατο ετοιμαζόταν για έξοδο. Μπάνιο, στόλισμα και μπριγιόλ στα μαλλιά και η τσατσάρα στην κωλότσεπη...

• ΟΜΩΣ, δεν αντέχω όταν το μυαλό κολλάει στη λέξη μετανάστευση. Τρελαίνομαι... Τέσσερα αδέρφια μου έγιναν... αυστραλοί!!! Ναι...

Ανοίγω τα μάτια και είμαι εδώ, σε μια Αθήνα της μαυρίλας, που βουίζει από τον ανθρώπινο πόνο, από μια Αθήνα που έγινε μύλος και μας αλέθει όλους - ντόπιους και ξένους, που έπαψε να είναι φιλική, αλλά κεντάει υπομονετικά τη χορωδία μιας ζωής απρόσμενης κι εγώ ψαχουλευτά πλέον, όπως όλοι, παλεύω ν' ανοίξω ένα δρόμο..

Αν ο κόσμος γύρω μας έχει ακόμα ψυχή κι εμείς αυτό το ξεχάσαμε, πρέπει να βγάλουμε κραυγή, να μας ακούσουν, να ζωντανέψουν, να ζωντανέψουμε...

ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΥΨΕΙΣ, ΠΑΡΑ ΑΠΩΘΗΜΕΝΑ!!!!

Είμαι πεπεισμένος ότι ΟΛΟΙ οι ΦΙΛΟΙ μου είναι άνθρωποι με φυσική ευγένεια και γι' αυτό πριν καν προλάβω να δώσω κάποιες εξηγήσεις, έστειλαν, με τον τρόπο τους, το δικό τους χαιρετισμό.
Οταν ανάρτησα τη φωτογραφία του εξωφύλλου, του βιβλίου μου, βγήκα αμέσως στην αντιφασιστική πορεία - όπου φυσικά έγινε το ... έλα να δεις!!!
Δεν φανταζόμουν σήμερα το πρωί ότι θα είχα τόσες... ευχές και θαυμαστικά!!!
ΛΟΙΠΟΝ, το βιβλίο έχει κυκλοφορήσει προ πολλού και ΕΧΕΙ ΕΞΑΝΤΛΗΘΕΙ και συντόμως ΕΡΧΕΤΑΙ ΑΛΛΗ ΕΚΔΟΣΗ, οπότε θα έχουμε την ευκαιρία να βρεθούμε από κοντά όλοι όσοι θα το θελήσουν.
Με χαροποιεί ωστόσο το γεγονός ότι για όλους [εκτός από την αγαπημένη μου Ελένη Σκ. που ξέρει] ήταν μια ΕΚΠΛΗΞΗ.
Θα έχουν την ευκαιρία και για άλλη ΜΙΑ έκπληξη... πολύ σύντομα.
Γιατί πρέπει να  ομορφαίνουμε τη ζωή μας, και δεν πρέπει να την χαραμίζουμε.
Για μένα οι ΛΕΞΕΙΣ είναι άρτος ζωής.
Είναι βιώματα, κομμάτια από σάρκα ανθρώπινη και άρωμα της εποχής, της όποιας εποχής.
Κι επειδή είμαι από αυτούς που για σοβαρούς λόγους πιστεύουν ότι ο πολιτισμός μας έχει παρεκκλίνει, αν δεν έχει πάρει ολότελα στραβό δρόμο κάτω από την επίδραση σκοτεινών εκμεταλλευτών.
Φυσικά, εξακολουθώ να υποστηρίζω ότι μόνη ελπίδα να διορθωθεί η πορεία του είναι το ΒΙΒΛΙΟ.
Κάποτε ο Βολτέρος είχε πει  πως τον κόσμο τον κυβερνάνε τα βιβλία.
Και δεν θα χαθεί η μάχη του ανθρώπου ενόσω θα υπάρχει καταφυγή του Λόγου, το βιβλίο, που έχει τη δύναμη να ξορκίζει τα δαιμόνια, να εξυγιαίνει την ατμόσφαιρα, να οπλίζει τη λυτρωτική φαντασία, να ξυπνάει την αυτογνωσία, να στυλώνει το φρόνημα κι αν σωθεί ο κόσμος είμαι βέβαιος ότι θα το χρωστάει στο βιβλίο!!!

Η ΚΡΙΣΗ ΤΡΩΕΙ ΤΑ ΣΩΘΙΚΑ ΜΑΣ!!!!

ΓΡΑΦΤΗΚΕ πολλές φορές και σχολιάστηκε στο παρελθόν η κακή κατάσταση στην ανώτατη εκπαίδευση και θέλω να πω ότι τώρα οι πανεπιστημιακοί καθηγητές εμφανίζονται με πάθος να διεκδικούν αυτά που πρέπει.
Κανείς δεν μπορεί ν' αμφισβητήσει ότι πάντοτε υπήρχαν ελλείψεις κ.λπ. κ.λπ.
Όμως η καρδιά τους φαίνεται πως είναι πολύ στενή για να χωρέσει και την ειλικρίνεια.
Ποιος τολμάει σήμερα να μιλήσει για τη συναλλαγή που δυστυχώς είχε επιβληθεί με ευθύνη όλων όσοι είχαν σχέση με την πανεπιστημιακή λειτουργία;;
Κάποτε γινόταν χαμός για τους πρυτάνεις μέσω κομματικών συναλλαγών, για τη δικτατορία του ενός συγγράμματος, για τη συναλλαγή φοιτητικών παρατάξεων με καθηγητές και άλλα πολλά ων ουκ έστιν αριθμός.
Κάποτε οι κινητοποιήσεις είχαν βασικό στόχο να καταργηθεί το μεσαιωνικό καθεστώς της έδρας και να δημιουργηθεί το δημοκρατικό πανεπιστήμιο με συλλογικές ακαδημαϊκές λειτουργίες...
Και τώρα;;;
Δεν ξέρω τι ακόμα ισχύει και τι δεν ισχύει ή τι έχει θεραπευτεί.
Κι ούτε μπορεί κανείς ν' αρνηθεί ότι έχουν δημιουργηθεί νέα κατεστημένα...
Οι σημερινές πανεπιστημιακές αρχές έχουν "εγκλωβίσει" τα προβλήματα της ανώτατης εκπαίδευσης στο προσωπικό που είναι ελλιπέστατο και στα οικονομικά. 
Μακάρι να ήταν μονάχα αυτά!!!!

Μια κοινωνία σε πλήρη παράκρουση

ΕΧΩ ΠΛΕΟΝ ΑΡΧΙΣΕΙ να δυσπιστώ και στα αισθήματα και στη λογική του νοήματος της προσωπικής μου ζωής και τούτο έχει με το γεγονός ότι ολόγυρά μας είναι μια κοινωνία σε πλήρη παράκρουση, όπου ο αλαλαγμός των κατ' επάγγελμα ανησυχούντων δημιουργεί άγχος.
Πώς να πολιτογραφήσεις το "εγώ" σου μέσα σ' ένα περιβάλλον που σου ρίχνει στα μούτρα καραβιές τις αποθαρρύνσεις;;;
Αυτό που δεν έχω καταλάβει, πάντως, είναι σε ποιο Θεό πιστεύει αυτή η κοινωνία κι όλοι εκείνοι που συνεχώς την επικαλούνται: τι είναι δημοκρατία, τι εκφράζει, τι προϋποθέτει, ποια είναι η πραγματική έννοια της λέξης;;;;;
Το ίδιο θα έλεγα και για την έννοια της Ελευθερίας...
Υπάρχουν απαντήσεις;;;

Δειγματολόγιο δημοκρατικής κραιπάλης...

Φθινοπώριασε για τα καλά. Το αεράκι πλέον είναι ψυχρό. Τα μπαλκόνια σιγά-σιγά αδειάζουν και όλοι αναζητούν μιαν άλλη θαλπωρή που την παρέχει πλέον το εσωτερικό του σπιτιού. Μονάχα αυτός ο βλάκας ο γείτονάς μου επιμένει να έχει τη συσκευή της τηλεόρασης στο μπαλκόνι του και κάθε βράδυ να την ανοίγει κι έτσι αναγκάζομαι ν' ακούω κι εγώ την εξέλιξη των έργων που βλέπει. Είναι σπαστικός γιατί συνήθως αποκοιμιέται και η τηλεόραση δουλεύει μέχρι το πρωί... Μήπως είναι κουφός και γι' αυτό τη βάζει δυνατά;;; Δεν έχω όρεξη να του βάλω καμιά φωνή, αλλά περιμένω να κρυώσει πιο πολύ ο καιρός και να τσακιστεί να εγκαταλείψει το καλοκαιρινό πόστο του και να χωθεί στον καναπέ του, μέσα στο σαλόνι του κι αν έχει καλοριφέρ, πάει καλά, κι αν δεν θα έχει, όπως οι περισσότερες πολυκατοικίες τώρα που δεν βάζουν πετρέλαιο λόγω της κρίσης, τότε τον φαντάζομαι τυλιγμένο με καμιά κουβέρτα. Να ξεπαγιάζει ο άχρηστος...

Από το πρωί σήμερα παρακολουθώ τη γλάστρα με τον φίκο που έχει πάρει προσφάτως ο σύντροφος της Αλίκης. Έχει τοποθετήσει τη γλάστρα σχεδόν στη μέση της βεράντας του κι επειδή φυσάει η γλάστρα πέφτει και σκορπίζει το χώμα. Χτες το βράδυ είχα τσεκάρει τη γλάστρα πεσμένη, αλλά προφανώς εκείνος έλειπε από το σπίτι και η Αλίκη δεν φάνηκε να κυκλοφορεί. Αναρωτιόμουν αν έλειπαν και οι δυο, αλλά κάποια στιγμή διέκρινα την Αλίκη να έχει πάρει ένα στεφάνι σαν κι αυτό που έχουν οι αθλήτριες της ενόργανης γυμναστικής και να κάνει κύκλους χωρίς να πέφτει από τη μέση της. Θα μου πείτε και πού βρίσκεις το περίεργο; Μα η Αλίκη είναι σχεδόν γιαγιά, αδύνατη σαν σκιάχτρο και φαίνεται να την έχουν κατασπαράξει τα ναρκωτικά... 

Νάτος όμως ο σύντροφος, με μπλούζα και παντελόνι, να βγαίνει φουριόζος και να ασχολείται με τη γλάστρα. Είπα, με μπλούζα και παντελόνι, γιατί όλο το καλοκαίρι τον βλέπω να κυκλοφορεί μ' ένα μικρό μπλε σκούρο σλιπάκι, ολόκληρος άντρας, ένας ψηλός καρκαλέτσος, αδύνατος κι αυτός. Δεν άλλαξε θέση στη γλάστρα. Εκεί που ήταν την άφησε. Μονάχα της έβαλε δυο τρία τούβλα γύρω-γύρω και ξαναμπήκε στο σπίτι. Εγώ που κάθομαι εδώ κι από το παραθύρι έχω θέα, βλέπω γι' άλλη μια φορά τη γλάστρα να πέφτει σαν σπρωγμένη από ένα αόρατο χέρι. Κι ακόμα εκεί είναι...

Φυσάει κι ο ψυχρός αέρας μπαίνει από παντού. Ακόμα αντέχεται και μάλιστα είναι ευχάριστος. Μέχρι πότε;; Ο ουρανός είναι από χτες συννεφιασμένος και δεν το παίρνει απόφαση να ρίξει καμιά βροχούλα. Οι μετεωρολόγοι δεν είπαν ότι θα βρέξει, παρά μόνον ότι θα είναι ο καιρός μουρτζούφλης μερικές μέρες και μετά ξανά κάπως καλοκαιρινός. Ομως πια δεν θέλω ζέστη. Πρέπει να μαζευτούν τα κύτταρά μου, να ξαναδεθούν μεταξύ τους, να νιώσουν τη ζεστασιά της επαφής. Αυτό το καλοκαίρι με διάλυσε. Πρέπει να φέρω τον τεχνικό να βάλει το air conditioned, γιατί βαρέθηκα να βλέπω αυτό το θηριώδες κουβούκλι του στο διάδρομο...

Το κεφάλι μου είναι φορτωμένο με σκέψεις για την πολιτική κατάσταση, αλλά γιατί ν' ανησυχώ;;; Μη τυχόν και σε καμια έξοδό μου με μαχαιρώσει κανένας αληταράς της Χρυσής Αυγής;;; Κατάφεραν πάντως όλα τα κόμματα να σπείρουν τον φόβο και τον πανικό. Κι όλοι έχουν τους δικούς τους διαφορετικούς λόγους για να συντηρείται πάνω από τα κεφάλια μας η σπάθη όλων αυτών των εγκληματικών στοιχείων που η καλή μας δημοκρατία τούς πήρε από το χέρι και τους έμπασε στο κοινοβούλιο... 

Ο πρωθυπουργός κάνει τον προστάτη μας, η αντιπολίτευση, γενικώς η αντιπολίτευση, υπεραμύνεται των αγώνων της κατά της ακροδεξιάς, οι διάφοροι άνθρωποι των μέσων μαζικής ενημέρωσης παραμυθιάζουν τον κοσμάκη κι έτσι έχουμε ένα πανδαιμόνιο φωνών, συμβουλών κριτικών, αναλύσεων, "αποκαλυπτικών" ρεπορτάζ, ερευνών και δηλώσεων... Δειγματολόγιο δημοκρατικής κραιπάλης. Όλοι όσοι φωνάζουν έχουν οπαδούς, οι οποίοι με τη σειρά τους αναπαράγουν και διαχέουν απόψεις και συνθήματα. Τι να κάνουμε; Αυτά έχει η πεμπτουσία της ελευθερίας μέσα σ' ένα οργανωμένο κοινωνικό σύνολο, όπως θέλουμε να λέμε ότι είμαστε. Ενα σύνολο που φαίνεται όμως να έχει ραγισματιές. Άραγε ακούει κανείς τα βήματα της ιστορίας ή μήπως η ανεμοζάλη τούς έχει συνεπάρει και ακούνε μονάχα τον αντίλαλο των φωνών τους;;

Μεσημεριάζει και νιώθω τον αέρα πιο χλιαρό. Ο ήλιος είναι χαμένος κάπου ανάμεσα σε κάτι σταχτιά σύννεφα και τα περιστέρια συνεχίζουν ακούραστα το πέταγμά τους, πότε στα σύρματα πότε στα κάγκελα των μπαλκονιών και κάπου-κάπου προσγειώνονται δίπλα μου, όταν ο σκύλος μου δείχνει να είναι αποσταμένος, γιατί εάν είναι ευδιάθετος, δεν αφήνει κανένα πετούμενο να πλησιάσει. Δεν φοβούνται πια. Κι αυτά συνήθισαν τους ανθρώπους και το βουητό της πόλης.

[...]

Σήμερα δεν άκουσα το τραγούδι της κομπανίας που σχεδόν καθημερινά πλημμυρίζει την ατμόσφαιρα της γειτονιάς. Εκείνο το ακορντεόν, είναι υπέροχο, και η φωνή του τραγουδιστή, σπαστή, σα να κλαίει, δυνατή και παραπονιάρα... Μονάχα είναι ακόμη στο μυαλό μου οι χτεσινοβραδινές φωνές από τη συμπλοκή δυο ανθρώπων που δεν ξεχώρισα αν ήσαν και οι δυο Έλληνες ή Φιλιππινέζοι, που έχουν δημιουργήσει ολόκληρη συνοικία εδώ πέρα. Ξαφνικά εμφανίστηκαν στα μπαλκόνια τους οι γείτονες και χάζευαν το θέαμα. Μερικοί δεν μπορούσαν να δουν καλά κι άρχισαν μεγαλόφωνα να ψάχνονται, να ρωτούν τι συμβαίνει, τα φώτα άναβαν το ένα μετά το άλλο κι έτσι κατάλαβα ότι ο κόσμος θέλει θεάματα, φωνές, ουρλιαχτά... Τότε κάποιος φώναξε την αστυνομία και ήρθε η ομάδα ΔΙΑΣ. Ήσαν εκεί έξω για καμιά ώρα. Ήρθε κι ένα νοσοκομειακό. Πήραν τον ένα, πήραν και τον άλλον, δεν κατάλαβα. Ησύχασε η γειτονιά κι όλοι άρχισαν ν' αποτραβιούνται μέσα στα διαμερίσματά τους. Αν δεν ήταν η ψύχρα θα ξενυχτούσαν σχολιάζοντας, ίσως και δυνατά το περιστατικό. Ήσαν άραγε μεθυσμένοι, ή τσακώθηκαν για κάτι - αλλά μες στα μεσάνυχτα του Σαββάτου;;;

Με είχε πάρει ο ύπνος όταν ξύπνησα απότομα γιατί με ανοιχτό παράθυρο και πόρτα, ο νοτισμένος αέρας είχε εισχωρήσει για τα καλά μέσα στο σπίτι. Ένιωθα το σώμα μου σα να ήταν μουλιασμένο στο νερό. Σηκώθηκα κι έριξα νερό στα μούτρα μου. Έφτιαξα τον καφέ, ζεστό πλέον, κι ακούμπησα στην καρέκλα μου να δω τα νέα...

Τι να δω; Είχα αρχίσει να σκέφτομαι την ομορφιά και τις χάρες της Σόνιας. Είχε χαθεί, αποτραβηγμένη μάλλον στον εαυτό της. Ο θάνατος του πατέρα της ήταν το γεγονός που της είχε στοιχίσει πολύ και οι προστριβές με τον αδελφό της, είχαν προκαλέσει αβάσταχτο πόνο. Εγώ φυσικά δεν μπορούσα να παραδεχτώ ότι αυτοί οι λόγοι ήσαν αρκετοί για να είναι χωμένη στη μοναξιά της. Ξενυχτούσε μπροστά στον υπολογιστή και μιλούσε πότε με τη μια και πότε με την άλλη φίλη της - όλες χαμένες και υπερφίαλες που ζουν σ' ένα ψεύτικο κι αλλοπαρμένο κόσμο. Άλλωστε όλες αυτές των βορείων προαστίων έτσι είναι... Ακόμα σκέφτομαι γιατί δεν ήρθε στο ραντεβού μας. Δεν ήθελα έτσι να μπει αυτό το φθινόπωρο - με απώλειες. Για λόγους προσωπικής πολιτικής δεν ήθελα να μου συμβεί αυτό. Ήταν σα να έβγαλα τις πληγές μου περίπατο και τις πήγα ν' αράξουν κάτω από το κίτρινο φως του καφενείου.

"...Βασανιζόταν ν' ανακαλύψει με τι μέσο θα της έκανε την ερωτική του εξομολόγηση και διστάζοντας πάντα μεταξύ φόβου να την δυσαρεστήσει και ντροπής να 'ναι τόσο δειλός, έκλαιγε από απελπισία και πόθους. Έπειτα έπαιρνε ενεργητικές αποφάσεις. Έγραφε γράμματα που τα ξέσχιζε, αποφάσιζε τον καιρό κι έπειτα υποχωρούσε. Συχνά ξεκινούσε με το σχέδιο να τα τολμήσει όλα. Αλλ' αυτή η απόφαση τον άφηνε πολύ γρήγορα..."

[...]

Η γλάστρα με τον φίκο ξανάπεσε. Κι ο σύντροφος είναι εξαφανισμένος. Πού στο διάολο πάει κάθε μέρα; Εχω την εντύπωση ότι σε δυο γλάστρες που φαίνεται να είναι χωμένες ανάμεσα σε άλλες, ξεχωρίζω κάποια φύλλα που κάτι λένε... Χασισάκι, σκέφτηκα. Μα συχνά βλέπω κι αυτόν και την Αλίκη που πάνε εκεί, κόβουν κάτι φυλλαράκια και ξαναμπαίνουν μέσα. Δεν είναι οι μόνοι σ' αυτή την πόλη που φουμάρουν χασισάκι... Άραγε ντουμανιάζει το διαμέρισμα;;; Μα είναι όλη μέρα ανοιχτές οι πόρτες. Δεν κλείνουν ποτέ. Κι ένα πορτατίφ που δεν σβήνει μέρα-νύχτα...

Το "χαμένο"ραντεβού...

ΕΔΩ... είχαμε δώσει ραντεβού και μ' έγραψε κανονικά.
Μετάνιωσε, κι άλλαξε γνώμη, το ξέχασε [αν είναι δυνατόν;;;], με ξέχασε λες και ήμουν ένας περαστικός, αποκοιμήθηκε και θα 'ρθει αύριο;;;
"Δώσε ένα νόημα στη ζωή σου μαζί μου..." της είχα πει, "μην ζητάς τον παράδεισο στις παραισθήσεις... κι έλα μαζί μου, δεν θα χάσεις..."
Μια μέρα τα έλεγα κι εγώ στις δικές μου παραισθήσεις και δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ την εξέλιξη αυτή..
Κουβαλούσα στην τσέπη μου, σε μια μικρή χαρτόδετη έκδοση, την "Αισθηματική αγωγή" του Φλομπέρ κι έτσι για τέταρτη ή πέμπτη φορά άρχισα να ξαναδιαβάζω...
ΕΔΩ... όπου είχαμε δώσει ραντεβού και τελικά δεν ήρθε!!!

ΣΚΟΤΑΔΙ ΚΑΙ ΤΡΟΜΟΣ ΗΣΑΝ ΠΑΝΤΟΤΕ ΤΑ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΟΙ ΜΕΘΟΔΟΙ ΤΗΣ ΔΕΞΙΑΣ!!!!

Διάβαζα τα ρεπορτάζ, τις έρευνες, τις αναλύσεις, τις απόψεις διαφόρων περισπούδαστων τύπων στις σημερινές εφημερίδες [όχι σε όλες αλλά σε τρεις εφημερίδες: Καθημερινή, Βήμα, Εθνος]. Είμαι δημοσιογράφος και ενημερώνομαι... Τα πράγματα είναι απλά και δεν χρειάζεται πολλή φιλοσοφία. Τόσα ονόματα πλέον διακινούνται, διάλογοι δημοσιεύονται, κάποιοι χρυσαυγίτες που μετανόησαν... αποκαλύπτουν!!! Και ο κόσμος κλείνεται στον εαυτό του. Οι πολίτες τρέμουν ενδεχόμενα χτυπήματα... Οι ρεπόρτερ της τηλεόρασης είναι εξαιρετικά παραστατικοί. Οι φωτογραφίες από τη δραστηριότητα των χρυσαυγιτών έχουν πλημμυρίσει τις εφημερίδες και τα τηλεοπτικά κανάλια τις αναπαράγουν... Μαύρη μαυρίλα πλάκωσε, μαύρη σαν καλιακούδα.

Είναι γνωστό σε όσους έχουν μνήμη και γνώσεις ότι η Δεξιά ήταν πάντοτε αδίστακτη και ο τρόπος που λειτουργούσε στην πολιτική μας ζωή θυμίζει κάπως τη φιλοσοφία των Ιησουιτών που χρησιμοποιούσαν κάθε μέσο, θεμιτό και αθέμιτο, για να πετύχουν τους σκοπούς τους. Και θ' αναρωτηθεί, μα όλοι είναι ενορχηστρωμένοι στην τακτική της Δεξιάς και παίζουν το παιχνίδι της;;; Ρωτήστε τους... Εγώ δεν μπορώ ν' απαντώ για λογαριασμό όλων εκείνων που τρέχουν ως προσκεκλημένοι να διαλαλήσουν τις απόψεις τους είτε ως απρόσκλητοι να πλασάρουν την πραμάτεια τους, σκορπίζοντάς την στο παζάρι της πιο ειδεχθούς συναλλαγής. Και όλοι μιλάνε με απόλυτη βεβαιότητα...

Ξέρει πολύ καλά η Δεξιά πως ο φόβος κάνει τον πολίτη αδύναμο και δεν του επιτρέπει αυτός ο φόβος να σκεφτεί πέρα από τον επιούσιο και την ασφάλειά του. Γιατί η ανασφάλεια είναι για τους πολίτες το μέγα θέμα στους καιρούς μας. Έρχεται τώρα το κράτος, το κράτος της Δεξιάς, και μας καλεί να συνασπιστούμε μαζί για να χτυπήσουμε τη Χρυσή Αυγή, το φασισμό, το νεοναζισμό και διάφορες άλλες εκδοχές του. Εχω πει κι εγώ ότι η ΧΑ είναι εγκληματική οργάνωση, αλλά όλα αυτά τα παραμύθια με τη διάταξή της, μου θυμίζουν... προσκόπους!!! Όλο αυτό που ζούμε σήμερα δεν είναι παρά το αποτέλεσμα μιας πολιτικής αντιλαϊκής και οι άνθρωποι της ΧΑ ουσιαστικά είναι αποπαίδια της Δεξιάς, η οποία Δεξιά έχει μια ποικιλία που διακλαδίζεται παντού. 

Το έγκλημα στη Νίκαια δεν έγινε εν κρυπτώ. Ο δράστης είναι τώρα στη φυλακή. Εμείς πρέπει να ησυχάσουμε; Αυτό μας λέει το κράτος: Να μαζευτούμε στα 24!!!! Γιατί απλώς τους βολεύει. Αυτές οι αντιφασιστικές εκδηλώσεις καλώς γίνονται, αλλά σε ποιον απευθύνονται; Στους φασίστες για να κάτσουν ήσυχοι ή να πάψουν να είναι φασίστες ή ότι θα τους κατανικήσουμε;;; Σε παλιότερες εποχές θα έλεγα ότι το έγκλημα ήταν οργανωμένο από κάποιες υπηρεσίες, επίσημες ή ανεπίσημες, από παρακρατικούς, που εργάζονται ερήμην και του πρωθυπουργού, αλλά και υπέρ του πρωθυπουργού. Τώρα, δεν μπορώ να το πω γιατί δεν έχω αποδείξεις και εάν το υποστηρίξω θα με εγκαλέσουν. 

Μη βλέπετε που όλοι καθημερινά παλεύουν απεγνωσμένα να στοιχειοθετήσουν την ενοχή της ΧΑ... Για μένα θα έπρεπε να έχει αποβληθεί άπαξ δια παντός και από το κοινοβούλιο, αλλά την κρατούν και φωνάζουν ότι το Σύνταγμα δεν επιτρέπει να τεθεί εκτός νόμου ένα κόμμα ή εκτός βουλής ή κάτι τέτοιο. Το καταλάβαμε, το νιώσαμε, το ξέρουμε εδώ και πολύ καιρό ότι στη ΧΑ έχουν μαζευτεί αποβράσματα της κοινωνίας κι ότι ΕΛΕΥΘΕΡΑ έκαναν ό,τι έκαναν μέχρι σήμερα, με τους σημερινούς κεκράκτες της νομιμότητας και της δημοκρατίας απλώς να ψελλίζουν κι όχι κάθετα να την παλεύουν. Μετά το περιστατικό αυτό πιθανολογώ ότι η Δεξιά θα επικαθήσει με περισσότερη σιγουριά στον τράχηλο του ελληνικού λαού...

Όποιος χρυσαυγίτης τολμήσει και με πλησιάσει, τον έφαγα λάχανο!!!!

"Φοβάμαι ότι αν δεν ξυπνήσουμε, θα έχουμε το τέλος του Φύσσα..."!!!!! Αυτός είναι ο τίτλος άρθρου ενός δημοσιογράφου στο site του Χρ. Παναγιωτόπουλου (διευθυντή ειδήσεων του γνωστού Mega).

Για πότε γίνεται η ενορχήστρωση, πραγματικά είναι αξιοπερίεργο. Σαν να υπάρχει ένας αόρατος διευθυντής ορχήστρας και κατευθύνει τη γραφίδα και τη γλώσσα κάποιων που αμέσως μπαίνουν στο πετσί του ρόλου τους... Έτσι, λοιπόν, μετά την καταιγίδα της ομαδικής παράκρουσης, και την κινητοποίηση του φοβικού συνδρόμου, εγώ ήδη έφερα σιδερά και έβαλε σιδερένιες πόρτες και παράθυρα στο σπίτι μου, παρήγγειλα μια σιδερένια πανοπλία και θα κυκλοφορώ με αυτήν και φυσικά πάνοπλος: καλάσνικοφ, χειροβομβίδες κρότου-λάμψης, κι ένα πιστόλι της beretta, η οποία έχει πολύ σύγχρονα όπλα, αφού "έχουν σχεδιαστεί για προσωπική άμυνα, και προσφέρουν μεγάλη περιεκτικότητα σε πυρομαχικά, αξιοπιστία και αντοχή..." Έτσι, όποιος χρυσαυγίτης τολμήσει και με πλησιάσει, τον έφαγα λάχανο...

Να συγχαρώ τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη, τον Δένδια που έστειλε στον εισαγγελέα τόσες πολλές δικογραφίες με περιστατικά χρυσαυγιτών [μη τον μαλώνετε που άργησε να τις στείλει και τις κρατούσε τόσο καιρό στο συρτάρι του - απλώς τις είχε δώσει να καθαρογραφούν], και τον πρωθυπουργό μας που έχει δώσει εντολές για να ξεκαθαρίσει το τοπίο από τα φασιστικά στοιχεία που μας έκαναν το βίο... αβίωτο και, όπως δείχνουν τα πράγματα, θα ψηφίσω τη Νέα Δημοκρατία για να καθαρίσει την κοινωνία μας από τα ακραία στοιχεία και να κυβερνήσει απερίσπαστη τις επόμενες τετραετίες.

Να ευχαριστήσουμε και κάποιες εφημερίδες που αστραπιαία έκαναν έρευνες και μέσα σε χρόνο-ρεκόρ παρουσίασαν όλη τη δράση της Χρυσής Αυγής με ντοκουμέντα και όχι με συκοφαντίες, όπως το "Εθνος" [μπράβο, μπράβο] και στο "Πρώτο Θέμα", με το "ματωμένο" πρωτοσέλιδο, που το έβαλε για να λειτουργήσει αποτρεπτικά στους πολίτες να υποστηρίξουν αυτή τη φασιστική οργάνωση.

Πού ήσαν τόσο καιρό όλοι αυτοί οι βάρδοι του δημοκρατικού παροξυσμού;;;

ΕΔΩ που έχουμε φτάσει, δυστυχώς το πατροπαράδοτο απόθεμα των ηθικών εννοιών και αξιών έχει διαβληθεί ανεπανόρθωτα. Είμαστε αντιμέτωποι με ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ πολιτικά, οικονομικά, επιχειρηματικά κ.λπ. που δημιουργούν το κλίμα εκείνο που θεωρείται ότι τους βολεύει, αφού καθοδηγούν την ευαισθησία της κοινής γνώμης και κουλαντρίζουν την κρίση του. Για τον απλό πολίτη, τον ανίδεο, που δεν γνωρίζει πρόσωπα και και καταστάσεις, όλα όσα του προσφέρονται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που εν πολλοίς ασκούν διατεταγμένη ενημέρωση, τα καταπίνει αμάσητα.
 

ΚΙ ΑΝ ΜΙΛΗΣΕΙΣ για τα οργανωμένα συμφέροντα, μπορεί να μην τα καταλαβαίνει, όμως θεωρεί ότι είναι σαν μια θεότητα σκοτεινή, τυφλή, πανίσχυρη, τερατώδη, που έχει προθέσεις, αλλά όχι συνείδηση, που ακολουθεί σκοπούς, και μάλιστα βελτιωτικούς, χωρίς να πιστεύει σε ηθικές καταξιώσεις. Αν πούμε ότι ότι όλο αυτό που βιώνουμε σήμερα είναι ένα καλά και αριστοτεχνικά σχεδιασμένο σενάριο, ποιος θα το πιστέψει;;; Μετά από ένα ανελέητο ειδησεογραφικό σφυροκόπημα, όλοι κοιμούνται και ξυπνούν με την έγνοια τους για το πώς θα τιμωρηθεί η Χρυσή Αυγή, διότι είναι εγκληματική οργάνωση. Κι αν τιμωρηθεί, την άλλη μέρα όλοι θα είναι ευτυχισμένοι και χαμογελαστοί...
 

ΑΝΑΝΤΙΡΡΗΤΑ είναι εγκληματική οργάνωση και αναρωτιέμαι τόσο καιρό τι έκανε το κράτος και δεν λειτουργούσε προς την κατεύθυνση της διάλυσης και της τιμωρίας;;; Όπως ανέφερε ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Δένδιας, έστειλε επιστολή προς την εισαγγελέα που συνοδευόταν από τους φακέλους 13 περιστατικών στην Αττική και 19 στην υπόλοιπη Ελλάδα, μετά το επεισόδιο στη λαϊκή αγορά της Ραφήνας, περιστατικά, τα οποία -κατά την άποψη της Αστυνομίας- συνιστούν διαρκή δράση εγκληματικής οργάνωσης. Επίσης, εντελώς ξαφνικά κάποιες εφημερίδες δημοσιοποίησαν διάφορα στοιχεία για την εγκληματική αυτή οργάνωση  κ.λπ. Τόσο καιρό, πού ήσαν όλοι αυτοί οι βάρδοι του δημοκρατικού παροξυσμού, μέσα ενημέρωσης και κράτος;;; Δηλαδή έπρεπε να γίνει η δολοφονία για να ξυπνήσουν;;; Και βέβαια, μήπως πρέπει ν' αναρωτηθούμε ποιος ωφελείται από αυτή την κινδυνολογία;;; Εδώ πάψαμε ν' ασχολούμαστε με οτιδήποτε άλλο, εκτός από τη Χρυσή Αυγή...

Η Δημοκρατία και οι μεγαλόσχημοι μεταπράτες

ΜΕΤΑ από πολλά χρόνια κομματικής εμπειρίας, ομολογώ ότι έχω κάνει τρομερή προσπάθεια ν' απαλλαγώ από τα σχήματα, τις παραστάσεις, τις προκαταλήψεις, τις δογματικές χειροπέδες και τις παροπλισμένες αφέλειες που μειώνουν την ιδέα περί Δημοκρατίας, την κάνουν υποκείμενη σε κάθε πεζή, αγοραία απεικόνιση, ας είναι και της φαντασίας. Αν σήμερα η ιδέα περί Δημοκρατίας περνάει μια κρίση, είναι βέβαιο ότι φταίει για τούτο η έστω και καλοπροαίρετη ρευστοποίηση που της έγινε  από τους μεγαλόσχημους μεταπράτες της στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Οι οποίοι τι έκαναν;; 

ΑΠΛΩΣ έχουν τοποθετήσει ανάμεσα στον πολίτη και την ιδέα περί Δημοκρατίας έναν παραμορφωτικό κρύσταλλο. Αλλά εξακολουθώ να πιστεύω ότι ο πολίτης έχει την ευχέρεια να κάνει στη σωστή ώρα την σωστή επιλογή. Και βέβαια η Δημοκρατία είναι πίσω από το σταθμητό σύστημα των νόμων της ύλης. Είναι η απόλυτη αξία, το ιδανικό, και δεν υπάρχει άλλο σύστημα αναφοράς για τη δικαίωση του πολίτη. Ας πάψουμε επιτέλους να κάνουμε τους αφελείς και τους πανικόβλητους επειδή κάποιοι επαγγελματίες της πολιτικής έτσι μας θέλουν κι επειδή είναι ταμπουρωμένοι πίσω από το δόγμα της αυθεντίας, που μπορεί να είναι αναπαυτικό, αλλά είναι συνάμα και εξανδραποδιστικό...

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ περιστατικό με τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα είναι γεγονός ότι μπορεί και ν' αγγίζει την εκδοχή πως πρόκειται για μια καθαρά πολιτική δολοφονία που οργανώθηκε από το παρακράτος της Δεξιάς. Δεν είμαι σε θέση ν' αποδείξω ότι έτσι είναι, αλλά οι ενδείξεις προς αυτή την κατεύθυνση οδηγούν. Και γιατί η "ανεκτική" μέχρι σήμερα στάση της κυβέρνησης άφηνε ανοιχτές τις πόρτες της Νέας Δημοκρατίας για να επανακάμψουν οι ψηφοφόροι που πλαισίωσαν τη Χρυσή Αυγή στην ανάπτυξή της. Εξάλλου, αυτή η κατάσταση σήμερα την βολεύει πάρα πολύ, αφού η προσοχή πλέον έχει στραφεί αλλού κι έτσι μπορεί να κάνει ήσυχη την νομοθετική και όποια άλλη δουλειά της.

ΑΝΑΡΩΤΙΕΤΑΙ κανείς γιατί δεν υπήρξε έγκαιρη αντίδραση στη Χρυσή Αυγή;;; Έπρεπε να φτάσουν εδώ που έφτασαν τα πράγματα;;; Αλλά η στάση όλων απέναντι σ' αυτή την οργάνωση από τότε που εμφανίστηκε, μαρτυρεί απλώς τη δυσκαμψία της δημοκρατικής συνείδησης. Και δεν νομίζω ότι μπορεί να μας καθησυχάζει το γεγονός ότι συγκροτούνται συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις, πορείες διαμαρτυρίας και αγανάκτησης για τη δράση της. Ωστόσο δεν μπορώ να παραβλέψω ότι κάπου εκεί στους δημοκρατικούς αλαλαγμούς "κρύβονται" και αναρμοδιότητες και ιδιοτέλειες και ρυπαρότητες. Άντε όμως να τις επισημάνεις, να τις απομονώσεις και να ξεκαθαρίσεις το τοπίο...
 

ΤΩΡΑ όλοι βολεύονται με την κατάσταση. Η ρύπανση της πολιτικής και κοινωνικής ζωής μας αποτελεί ανασχετικό παράγοντα στο ξεκαθάρισμα της ατμόσφαιρας, αλλά στο τέλος πιστεύω ότι θα υπάρξει η υγιής αντίδραση του πλήθους κι ο κάθε κατεργάρης θα πάει στον πάγκο του, διότι κάποια στιγμή ο λαός θα καταλάβει ότι δεν είναι δυνατόν να έχει ως οδηγούς θλιβερούς ανίδεους και μικροπωλητές πολιτικάντηδες.

Είμαστε χιλιάδες... ορφανά!!!!!

ΕΠΕΙΔΗ, καθώς μεγαλώνουμε, δεν μπορούμε συνεχώς να ρίχνουμε ευθύνες για την κατάντια της κοινωνίας στους μεγαλύτερους, δηλαδή και στον εαυτό μας, θα πρέπει κάποτε να μάθουμε ότι οι ευθύνες είναι πλέον ονομαστικές!!! Και έχει σημασία ο επιμερισμός των ευθυνών. Δεν μπορεί μαζί με τα ξερά να καίγονται και τα χλωρά. Δεν μπορώ να συγκατοικήσω πλέον με τα προβλήματα που έχουν οι σημερινοί πολιτικοί και τα κόμματά τους. Στον αέρα κυκλοφορούν πίκρες, μνησικακίες, πάθη, αντιδικίες, φθόνοι, μίση εξοντωτικά... κι όλα αυτά για μιαν ανύπαρκτη ερωμένη!!!

ΩΣΤΟΣΟ, εγώ νιώθω ότι έχουμε χρέη βαρύτερα και βασανιστικότερα από τους ανθρώπους άλλων εποχών γιατί απλούστατα είμαστε ορφανοί από οδηγούς. Τον δρόμο τον ανοίγουμε μόνοι μας. Κι όλοι καταλαβαίνουμε ότι τούτη η εποχή δεν αναγνωρίζει τίποτε το σταθερό και το μόνιμο, αφού το κυριότερο χαρακτηριστικό της είναι η μεταβλητότητα. Πώς διαμορφώνεται ο εθνικός χαρακτήρας αυτού του τόπου;; Απλώς δεν διαμορφώνεται, διότι όλοι μουντζουρώνουν τον πίνακα κι έτσι παραμένουμε σε μια no man's land, σε μια νεκρή ζώνη.

ΑΝ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΤΕ τις αντιδράσεις των πολιτικών κομμάτων, με αφορμή τη δολοφονία του νέου στο Κερατσίνι από έναν χρυσαυγίτη, θα καταλάβετε ότι όχι απλώς μουντζουρώνουν τον πίνακα αλλά σπάζουν το τελάρο και τραβάνε τον μουσαμά μέχρι να τον ξεσκίσουν. Και δεν κάνουν καμιά προσπάθεια να συνεννοηθούν, να κουβεντιάσουν, να ψάξουν για τα στοιχεία εκείνα που ενδεχομένως οδηγήσουν σε συνδιαλλαγή. Δεν υπάρχει λόγος και αντίλογος ή λόγος συμπληρωματικός, ώστε να έχουμε μια διαλεκτική κίνηση και εξέλιξη. Μονίμως ο ένας ρίχνει τις ευθύνες στον άλλον και αγωνίζονται στην εξεύρεση πρωτότυπων λεκτικών σχημάτων για να κερδίσουν εντυπώσεις. Κι όταν ο ένας μιλάει, δεν περιμένει τον άλλον, αλλά περιμένει ν' ακούσει τον αντίλαλο της δικής του φωνής.

ΕΤΣΙ, λοιπόν, είναι αδύνατο να υπάρξει συνεννόηση, είναι μια αυταπάτη ότι μπορεί να βρεθεί η λύση στο ζητούμενο και ν' αντιμετωπιστεί η εγκληματικότητα και η δράση της οποιασδήποτε εγκληματικής οργάνωσης. Από την πλευρά των κομμάτων που υπεραμύνονται της δημοκρατικής νομιμότητας έχουμε την αποστράγγιση κάθε πρωτοτυπίας και το στόμωμα της φαντασίας. Φτάνει η πατριδολατρεία που διυλίζεται από τα κομματικά μυαλά και ο πατριωτισμός που απωθείται από την κομματική ρητορεία.

Η πανούκλα των άκρων διαλύει την ελληνική κοινωνία

Θλίψη για τη δολοφονία ενός νέου ανθρώπου από έναν εγκληματία, ο οποίος όπως ανακοινώθηκε ανήκει στη Χρυσή Αυγή. Θλίψη και πάλι θλίψη. Κι επειδή ξέρω ότι θ' αρχίσουν ξανά οι ανακοινώσεις των κομμάτων του λεγόμενου συνταγματικού τόξου, διαφόρων προσωπικοτήτων, που θα καταδικάζουν και θα καλούν σε εκδηλώσεις εναντίον του φασισμού και τα γνωστά, ενώ τα μέσα ενημέρωσης και οι τηλε-εισαγγελείς θα το έχουν ψωμοτύρι για αρκετές μέρες, αρχίζω να μη νιώθω καλά.

Είναι φανερό πλέον ότι η πανούκλα έχει απλωθεί σε όλη τη χώρα και κατατρώγει την ελληνική κοινωνία. Έχει θεριέψει, κι έχει πάρει τη μορφή επιδημίας και σιγά-σιγά, αλλά σταθερά παραλύει τη ζωή της χώρας. Τα εγκληματικά στοιχεία που μαχαιρώνουν ή εκείνα που βάζουν φωτιές και πυρπολούν ξένες περιουσίες και κατακαίνε και ανθρώπους, δεν έχει σημασία πια πού ανήκουν. Ανήκουν στο περιθώριο και έχουν όλα τα χαρακτηριστικά μισανθρώπων. Κι επειδή τώρα όλοι έχουν στραμμένη την προσοχή τους στη Χρυσή Αυγή, δεν βλέπω ν' αναρωτιέται κανείς από τους πολιτικούς πώς γιγαντώθηκε η εγκληματική αυτή οργάνωση και πως έχουν θράσος να μιλάνε δημόσια τα μέλη της που αυτο-αποκαλούνται Ελληνες!!! 

Πώς η Χρυσή Αυγή κατάφερε να μπει στη Βουλή;;; Ποιες πολιτικές δυνάμεις δημιούργησαν ευνοϊκό γι' αυτήν κλίμα ώστε να διεκδικήσει και, τελικά, να υποκλέψει την ψήφο του ελληνικού λαού;;; Όλα τα κόμματα τώρα βρήκαν άλλοθι την εγκληματική δράση των χρυσαυγιτών για να αποστρέψουμε την προσοχή μας από τα έργα τους και να διεκδικήσουν τίτλους δημοκρατικότητας. Πάντως κάποιους βόλευε να υπάρχει και ν' ακούγεται αυτό το ναζιστικό μόρφωμα. Κάποιοι τηλε-δημοσιογράφοι για να κάνουν τηλεθέαση έκαναν εκπομπές στην τηλεόραση και τώρα τηρούν σιγήν ιχθύος.

ΕΠΕΙΔΗ η πολιτική που είναι ένα παιχνίδι, πρέπει κάποτε να πάψει να παίζεται ερήμην του ελληνικού λαού, αυτός ο ίδιος ο λαός με τη φρόνηση που διαθέτει, ας αναλάβει το ξεκαθάρισμα του τοπίου, δηλαδή να εκπαραθυρώσει από τη Βουλή τη Χρυσή Αυγή και όσους παίζουν παιχνίδια κομματικά και θέλουν απλώς τη διάλυση της κοινωνίας που αυτή τη στιγμή βάλλεται πανταχόθεν. Η πολιτική φρόνηση φαίνεται πως έχει πάει περίπατο και οι πολιτικοί σήμερα, στην πλειοψηφία τους επιδιώκουν την πολιτική προσωπική τους επιβίωση και δευτερευόντως την ηρεμία του τόπου. 

Προχτές βγήκε δημοσίως ο Καμμένος, αρχηγός των Ανεξάρτητων Ελλήνων, και κραύγαζε στο πλήθος να λιντσάρουν τον δήμαρχο Χρ. Πάχτα. Ο Τσίπρας καλεί τον ελληνικό λαό σε μια συνεχή, αέναη και καθημερινή κινητοποίηση για να γκρεμίσει την κυβέρνηση την οποία ελεεινολογεί σε όλους τους λόγους του. Η πολιτική ζωή του τόπου έχει προσλάβει πολεμικό χαρακτήρα. Η αντιπολίτευση έχει οργανώσει κατά τέτοιο τρόπο την πολιτική δράση της που δημιουργεί κλίμα ευεπίφορο σε ακραίες συμπεριφορές. 

Ο αντίλογος είναι πως η κυβερνητική πολιτική οδηγεί σε ακραίες συμπεριφορές. Θα το δεχτώ και αυτό. Αλλά, ΕΜΕΙΣ είμαστε δημοκράτες, είμαστε αριστεροί και επιτρέπεται να χρησιμοποιούμε τα ίδια ευτελή και πιο απαράδεκτα μέσα, αδιαφορώντας αν συμβάλλουμε κι εμείς στον κατακερματισμό του κοινωνικού ιστού και στο σμπαράλιασμα της χώρας;;; Η αξιωματική αντιπολίτευση έχει επιλέξει τη στρατηγική της έντασης και συνεχίζει ακάθεκτη, χωρίς να σκέφτεται τις συνέπειες..

Όλοι τώρα κρατάνε ένα μαχαίρι στα δόντια και κάνουν παλαβομάρες. Δεν φτάνει να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα... Να ψοφήσει κι ο ίδιος ο γείτονας. Τι ανθρωποφαγία είναι αυτή;;; Η βία  κυριαρχεί, οι διάφορες ομάδες, είτε πολιτικές είναι είτε συνδικαλιστικές είτε εκφράζουν κάποια οργανωμένα συμφέροντα, με απίστευτη βουλιμία επιδιώκουν καθημερινά να διαμορφώσουν κλίμα για να εξοντώσουν τους άλλους [αφίσες: "Προχωράμε χωρίς αυτούς", "Ή εμείς ή αυτοί"]. Και ισχυρίζονται ότι κάνουν πολιτική!! Όπως ο Καμμένος που δικαιολογήθηκε κατόπιν εορτής ότι εννοούσε λιντσάρισμα... πολιτικό!!!!

Δηλαδή, να φωνάξουμε αυτούς που προκρίνουν τη βία και την αυθαιρεσία για να διαμαρτυρηθούμε μαζί και να καταδικάσουμε τη Χρυσή Αυγή;;; Μα δεν γίνεται. Εμείς έτσι κι αλλιώς τη Χρυσή Αυγή την έχουμε γραμμένη στα μαύρα κατάστιχα.

Ξαναρωτώ: Πού πάμε;;;; Φοβάμαι ότι δεν υπάρχει άλλη απάντηση πέρα από εκείνη που ο ίδιος ο λαός θα δώσει κι αυτή θα ανοίγει δρόμο σε μια κοινωνία δημοκρατική και όχι κοινωνία βίας και αυθαιρεσίας.

Μονάχα κάποιες ψυχές αλαφιασμένες ξενυχτάνε...

ΧΑΡΑΜΑΤΑ...
Κάποιες ανάλαφρες πνοές χαϊδεύουν την πόλη.
Ο παραλογισμός που έχει παντού διασπαρεί, πατάει λίγο φρένο, λες και θέλει να πάρει κι αυτός τις δικές του ανάσες και λίγο αργότερα, σαν ξημερώσει, φτου κι από την αρχή. Έχουν λουφάξει όλοι και μονάχα κάποιες ψυχές αλαφιασμένες ξενυχτάνε... Απλώς ξενυχτάνε - δεν υπάρχει γιατί!!! Μπορεί να ψάχνουν για κάτι απροσδιόριστο και τότε εσένα που φυλάς καραούλι, να σε κυριεύει μια συγκινητική στοργή για τους απλούς ανθρώπους...
 

Το νιώθεις ότι αυτοί οι απλοί άνθρωποι, οι διπλανοί σου, οι φίλοι σου, -αφού γι' αυτούς μιλώ περισσότερο-, ζουν μέσα σ' ένα απροσδιόριστο μυστήριο. Το θέμα είναι να μη χάνονται σε αυτοθαυμασμούς, γιατί τότε κάτι δεν πάει καλά. Σκέφτομαι μια φίλη που τελευταία έχει χάσει τον ύπνο της και το ανάγνωσμα της αϋπνίας ενισχύεται ενίοτε και από πνεύμα... φιλοσοφικό! Δεν βγαίνει όμως νόημα. Το να της στείλω ένα τριαντάφυλλο στην οθόνη, δεν λέει τίποτα πια.

Σκέφτομαι απλώς ότι σήμερα για να δονηθούμε, χρειαζόμαστε άλλου είδους αντιμετώπιση. Μπορεί να μας συνταράζει η κινηματογραφική λογική: γροθιές, πιστόλια, αίματα, σπασμένα δόντια, ανοιγμένες κοιλιές... Διαβάζω στην "Πανούκλα" πως ο γερο-ασθματικός ψιλικατζής, έκρινε, σαν έφτασε τα πενήντα, πως αρκετά είχε κάμει έως τότε. Ξαπλώθηκε λοιπόν κι από τότε δεν έλεγε να ξανασηκωθεί. Το περίεργο είναι πως ο γέρος κατάφερνε μια χαρά να έχει άσθμα και να στέκεται όρθιος. Μια μικρή συνταξούλα, τον έσουρε έως τα εβδομηνταπέντε του χρόνια, που σήκωνε τώρα με κέφι...

Είναι λίγο δύσκολο να αποκρυπτογραφήσω την σημερινή κατάσταση και τούτο διότι έχουν πλέον εγκαινιαστεί νέα ήθη, τα οποία όπως όλοι τουλάχιστον έχουμε καταλάβει εκπέμπονται από εστίες νεοσύστατες και οικουμενικές. Αν μας έλεγαν πριν από μερικά χρόνια για "αγορές", το μυαλό όλων θα πήγαινε στις... λαϊκές αγορές!!! Σήμερα όμως ξέρουμε καλά ότι κάνουμε φοβερό αγώνα για να... ξαναβγούμε στις διεθνείς αγορές που δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με τους μανάβηδες που διαλαλούν τα πορτοκάλια, τις πατάτες και τα λαχανικά τους στις λαϊκές της Αθήνας.

Πάντως μοιάζουμε να έχουμε ως πρότυπο-υπόδειγμα τον μυθικό Σίσυφο: όλη μέρα παλεύουμε και βουρλιζόμαστε για να ξαναβρεθούμε το πρωί στα ριζά του βουνού και ξανά από την  αρχή!!! Μερικές φορές αναλογιζόμενος όλη αυτή τη διαδικασία, σκέφτομαι ότι εκείνος που τα έχει δημιουργήσει όλα αυτά κι έχει για μας τους ανθρώπους προβλέψει εκείνο που παθαίνει ο Σίσυφος, ότι είναι ένας μέγας ποιητής, που ξεπερνάει τα δικά μας συναισθήματα και τη δική μας λογική....

Της Ευρώπης οι κολασμένοι!!

Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς πώς τώρα μου ήρθε στο νου ο Φραντς Φανόν (1925-1961), ο οποίος έχει γράψει ένα εκπληκτικό βιβλίο, ΤΗΣ ΓΗΣ ΟΙ ΚΟΛΑΣΜΕΝΟΙ [Les damnés de la terre], το ποίο στα ελληνικά κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις "Κάλβος" του δαιμόνιου Γιώργου Χατζόπουλου. Δεν το έχω πρόχειρο το βιβλίο, αλλά πριν το διαβάσω στα ελληνικά είχα κάνει μια παλικαριά να το διαβάσω στην παρισινή μου περίοδο. Ήταν κάπως δύσκολο για μένα, αλλά είχα διαβάσει πολλά άλλα για τον Φανόν, αφού στο Παρίσι η συνάφεια με έναν κόσμο που έψαχνε ερείσματα για να δει τι θα κάνει στην πατρίδα του, βοηθούσε σε προβληματισμούς χρήσιμους για την αποικιοκρατία, τους αποικιοκράτες, τον ιμπεριαλισμό, την απελευθέρωση, τον αγώνα και τους αγώνες γενικώς.

Έτσι, λοιπόν, με μια παράλληλη ερμηνεία θεωρώ ότι σήμερα βιώνουμε την αποικιοκρατία με ελαφρώς διαφορετικούς όρους. Οι Μεγάλες Δυνάμεις, η Γερμανία, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Διεθνής Τράπεζα, η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Τρόικα, φαντάζουν λίγο-πολύ ως οι σημερινοί αποικιοκράτες που δεν χρειάζεται να έχουν στρατεύματα στην χώρα μας. Τα Μνημόνια είναι αρκετά.
Γράφει κάπου ο Φανόν ότι η ιστορία  μας διδάσκει καθαρά  ότι η μάχη κατά της αποικιοκρατίας δεν περνά απαραιτήτως και απευθείας από τις γραμμές του εθνικισμού.

Γράφει σχετικά ο Edward W. Said, στο βιβλίο του "Κουλτούρα και ιμπεριαλισμός": Ο Φανόν ήταν ο πρώτος μείζων θεωρητικός του αντι-ιμπεριαλισμού, ο οποίος συνειδητοποίησε ότι ο ορθόδοξος εθνικισμός ακολούθησε τον ίδιο δρόμο που είχε ανοίξει ο ιμπεριαλισμός, ο οποίος όιταν έδειχνε να παραχωρεί την εξουσία στην εθνικιστική αστική τάξη στην πραγματικότητα επέκτεινε την ηγεμονία του. Η διήγηση, συνεπώς, μιας απλής εθνικής ιστορίας είναι η επανάληψη, η επέκταση καθώς και η γέννηση νέων μορφών ιμπεριαλισμού. Εάν μείνει μόνος, ο εθνικισμός μετά την ανεξαρτησία θα "διαλυθεί σε τοπικισμούς μέσα στο κούφιο κέλυφος του ίδιου του εθνικισμού"... 

Εκτός μόνο -λέει ο Φανόν- "κι αν γίνει ένα γρήγορο βήμα [...] από την εθνική συνείδηση στην πολιτική  και κοινωνική συνείδηση". Σε όλο το βιβλίο "Της γης οι κολασμένοι" [που γράφτηκε στα γαλλικά], ο Φανόν θέλει κατά κάποιο τρόπο να συνδέσει τον Ευρωπαίο καθώς και τον αυτόχθονα σε μια νέα μη αντίπαλη κοινότητα επίγνωσης και αντι-ιμπεριαλισμού. Και γενικώς το μήνυμα ήταν ότι πρέπει να απελευθερώσουμε  όλη την ανθρωπότητα από τον ιμπεριαλισμό κ.λπ. Θ' αναρωτηθεί κανείς είναι τελικά δυνατόν να συμβεί κάτι τέτοιο; Δεν υπάρχει περίπτωση ν' απαντηθεί. Μέχρι σήμερα το μόνο που βλέπουμε είναι να θριαμβεύει ο ιμπεριαλισμός.

• Εδώ, παρακάτω, αναδημοσιεύω ένα κειμενάκι α­πό α­φιέ­ρω­μα της «Μο­ντ Ντι­πλο­μα­τίκ» στον Φρα­ντς Φα­νόν, που αναδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Η ΕΠΟΧΗ, 3/9/2012

Διαρκής αγώνας σε μια σύντομη ζωή

Του Τόμας Ντελτόμπ

Η ζωή του Φρα­ντς Φα­νόν, που γεν­νή­θη­κε στη Μαρ­τι­νί­κα (γαλ­λι­κό υ­περ­πό­ντιο δια­μέ­ρι­σμα) τον Ιού­λιο του 1925, υ­πήρ­ξε σύ­ντο­μη: ή­ταν μό­λις 36 ε­τών ό­ταν πέ­θα­νε α­πό λευ­χαι­μία στην Ουά­σιν­γκτον, τον Δε­κέμ­βριο του 1961. Μαύ­ρος, α­πό τις Αντίλ­λες, ο Φα­νόν γνώ­ρι­σε α­νέ­κα­θεν τον ρα­τσι­σμό. Ανα­κά­λυ­ψε ό­μως σε ό­λη του την έ­κτα­ση το διε­στραμ­μέ­νο χα­ρα­κτή­ρα του στον δεύ­τε­ρο πα­γκό­σμιο πό­λε­μο. Κα­τε­τά­γη ε­θε­λο­ντι­κά στις Ελεύ­θε­ρες Γαλ­λι­κές Δυ­νά­μεις το 1943, ό­που γρή­γο­ρα α­ντε­λή­φθη το δι­φο­ρού­με­νο χα­ρα­κτή­ρα αυ­τού του στρα­τού, που, ε­νώ α­ντι­μά­χε­ται τον να­ζι­σμό και ε­ξαί­ρει την ε­θνι­κή κυ­ριαρ­χία, διαιω­νί­ζει στους κόλ­πους του φυ­λε­τι­κές δια­κρί­σεις και α­ποι­κιο­κρα­τι­κές μυ­θο­λο­γίες. «Εξα­πα­τή­θη­κα!» γρά­φει, με πι­κρία, τον Απρί­λιο του 1945. Εξε­γερ­μέ­νος, ε­κτός ε­αυ­τού, έ­τσι πα­ρέ­μει­νε ο Φα­νόν ό­λη του τη ζωή.

Με­τά τον πό­λε­μο, φοι­τη­τής της Ια­τρι­κής στη Λυών, ε­ξει­δι­κεύε­ται στην ψυ­χια­τρι­κή και α­να­πτύσ­σει πά­θος για την φαι­νο­με­νο­λο­γία και τον υ­παρ­ξι­σμό. Το 1952, οι εκ­δό­σεις Ιditions du Seuil δη­μο­σιεύουν το πρώ­το του βι­βλίο, Peau noire, masques blancs (Μαύ­ρο δέρ­μα, λευ­κές μά­σκες), που τον κα­θιε­ρώ­νει -ή­ταν τό­τε 27 ε­τώ­ν– ως έ­ναν α­πό τους πιο διεισ­δυ­τι­κούς δια­νο­η­τές του φυ­λε­τι­κού μη­χα­νι­σμού.

Ψυ­χία­τρος, ο Φα­νόν δια­κρί­νε­ται ε­πί­σης στην ε­παγ­γελ­μα­τι­κή του ά­σκη­ση. Στο νο­σο­κο­μείο της Blida-Joinville, στην Αλγε­ρία, ό­που διο­ρί­στη­κε το 1953, ει­σά­γει νεω­τε­ρι­στι­κές και χει­ρα­φε­τη­τι­κές με­θό­δους ε­μπνεό­με­νες α­πό τη θε­σμι­κή ψυ­χο­θε­ρα­πεία. Ο πό­λε­μος, ό­μως, της Αλγε­ρίας, που ξε­σπά στα τέ­λη 1954, τον υ­πο­χρεώ­νει να λά­βει θέ­ση. Πα­ραι­τεί­ται με πά­τα­γο το 1956, μπαί­νει στην Τύ­νι­δα στην ο­μά­δα της El Moudjahid,ε­φη­με­ρί­δας του Εθνι­κού Απε­λευ­θε­ρω­τι­κού Με­τώ­που (FLN) και δη­μο­σιεύει, στις εκ­δό­σεις Maspero, το έρ­γο L’ An V de la revolutionalgerienne,που­λο­γο­κρί­θη­κε μό­λις κυ­κλο­φό­ρη­σε το1959.

 Για τον Φα­νόν, η αλ­γε­ρι­νή ε­πα­νά­στα­ση δεν εί­ναι πα­ρά έ­νας σταθ­μός στη χει­ρα­φέ­τη­ση του α­ποι­κιο­κρα­τού­με­νου κό­σμου. Διο­ρι­σθείς «πρε­σβευ­τής» της προ­σω­ρι­νής κυ­βέρ­νη­σης της Αλγε­ρι­νής Δη­μο­κρα­τίας στις ή­δη α­νε­ξάρ­τη­τες υ­πο­σα­χά­ριες χώ­ρες (Γκά­να, Γουϊνέα), στρα­τεύε­ται ει­δι­κό­τε­ρα στην υ­πό­θε­ση της α­φρι­κα­νι­κής α­νε­ξαρ­τη­σίας. Πέ­φτει ό­μως στο δό­κα­νο της αρ­ρώ­στιας. Ρί­χνε­ται στη σύ­ντα­ξη του έ­σχα­του έρ­γου του, Les Damnesde la terre («Οι Κο­λα­σμέ­νοι της γης»), έρ­γο σπιν­θη­ρο­βό­λο, που κυ­κλο­φο­ρεί λί­γες μέ­ρες πριν τον θά­να­τό του.

Με­τά­φρα­ση Β.Σ.,

ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ, ΑΡΑ ΥΠΑΡΧΩ!!!

Θα πρέπει να καταλάβουμε ότι η ημερήσια διάταξη της ζωής μας, καθορίζεται από εμάς τους ίδιους ή πρέπει να καθορίζεται από εμάς!!! Μπορεί να έχουμε πέσει στην εποχή των κατσαρίδων που τις συχαίνεται όλος ο κόσμος, αλλά καλό είναι να σχεδιάζουμε την εξαφάνισή τους. Μην αφήνετε το μαζικό να εκμηδενίζει το προσωπικό. Ίσως περνάνε μια δοκιμασία όλοι οι θεσμοί και το ζήτημα είναι ποιος τους προασπίζει!!!
 

Πάντως είναι αλήθεια ότι ζητάμε μια ελπίδα για λύση των περίπλοκων προβλημάτων που μας βασανίζουν σήμερα και που είναι κυρίως οικονομικά, πολιτικά, αλλά και γενικότερα κοινωνικά. Σε δύσκολες εποχές ανθίζουν οι αστρολόγοι και οι καφετζούδες, όπως επίσης και πολλαπλασιάζεται η ενασχόληση των ανθρώπων με τα τυχερά παιχνίδια, τα λαχεία, τον ιππόδρομο, τα ποδοσφαιρικά στοιχήματα [κι εδώ αναρωτιέται κανείς πώς δόθηκε ο ΟΠΑΠ, που είναι ένα χρυσωρυχείο...].
 

Φαντάζομαι θα έχει γίνει κατανοητό ότι όσα γράφονται εδώ είναι διατυπώσεις ενός λογισμού που παραμένει ελεύθερος σκοπευτής, που πάει να πει ότι δεν διεκδικώ τίτλους αυθεντίας, δεν έχω δεσμεύσεις... Απλώς, σκέφτομαι!! Το μυαλό είναι βέβαιο ότι πάει αμέσως στο γνωστό ρηθέν από τον Καρτέσιο [γι' αυτό δικαιούται να αναρτήσουμε το πορτρέτο του] ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΑΡΑ ΥΠΑΡΧΩ [λατινιστί: cogito ergo sum].
 

Μπορεί αυτή η σκέψη να διαλύσει κάθε άλλη που εμπεριέχει αρνητικούς τόνους;;; Ζούμε σε μια κόλαση, όπως ας πούμε την ψυχανεμίστηκε ο Κάφκα ή όπως την εννοεί [αλήθεια, πώς την εννοεί;;;] ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ;;; Πεθαίνουν καθημερινά άνθρωποι, χάνονται συνειδήσεις, εξαφανίζονται ηθικές αξίες... Απασχολεί κανέναν αν θα χαθούν συνάνθρωποι λόγω της κρίσης;; Αυτοί οι καθ' ύλην αρμόδιοι, οι κυβερνώντες, με την τακτική που ακολουθούν, αφού σκέφτονται μονάχα πώς θα κερδίσουν τις μάχες... επί χάρτου, πιστεύω ότι θα είχαν υπόψη τους εκείνο που είχε πει ο Μέγας Ναπολέων όταν αντίκρισε ένα πεδίο μάχης σπαρμένο με χιλιάδες νεκρούς, δηλαδή πτώματα στρατιωτών: "Μια νύχτα του Παρισιού θα το επανορθώσει όλο αυτό..."!!!!

Όνειρα φθινοπωρινής νύχτας....

Τέτοιες ώρες μπορώ να σκεφτώ αυτό που δεν πρόκειται να γίνει ποτέ ή που δεν γίνεται πλέον.  Παλιότερα ίσως. Δηλαδή φανταζόμουν ότι ένας συγγραφέας, λόγου χάρη, ο Θεοτοκάς, ή ο Καραγάτσης, ή ο Βενέζης, μάζευαν κάποιους φίλους στο μεγάλο σαλόνι των σπιτιών τους και διάβαζαν, μισοτελειωμένα ίσως κάποια από τα έργα τους. Και γινόταν κουβέντα, κι ο καθένας έλεγε το μακρύ του και το κοντό του. Η οικοδέσποινα, με τη συνδρομή της υπηρέτριας φρόντιζε να έχουν οι φίλοι, ο στενός κύκλος τέλος πάντων, όλα εκείνα που θα τους έκαναν την παραμονή τους εκεί πιο άνετη: γλυκά, ξηρούς καρπούς, κρασί και ό,τι άλλο προσφέρονταν, ανάλογα με την εποχή. Μπορεί να υπήρχε και κανένα πιάνο σε μιαν άκρη και η κόρη τής οικογένειας να έπαιζε κάποια σονάτα, έτσι για να δημιουργείται μια ατμόσφαιρα χαρούμενη και ζεστή.
 

Θα μου πει κανείς και τώρα γιατί μας τα γράφεις αυτά;;;; Απλώς, θα ήθελα να συμβεί και σ' εμένα κάτι παρόμοιο, αλλά σήμερα αυτά δεν συμβαίνουν... Και περιμένω τις μεταμεσονύχτιες ώρες, όπως επίσης και τις πολύ πρωινές, και προσδοκώ να έρθει μια βροχούλα κι έτσι, ήσυχα, ρεμβαστικά ν' ακούω τη βροχή, να νιώθω την υγρή ατμόσφαιρα και να φαντάζομαι τέτοιες βραδιές μ' έναν Τολστόι, ας πούμε...  Έτσι τεράστιο όπως τον φαντάζομαι, με τα μακριά και ακατάστατα γένια του, να κυκλοφορεί μέσα στο σπίτι του, συνοφρυωμένος, να ρίχνει ένα κουτσουράκι στη φωτιά που καίει ακατάπαυστα, ενώ έξω η βροχή πυκνώνει.
 

Κάποια στιγμή, ρίχνει μια ματιά από το παραθύρι έξω στη νυχτιά και μετά αργά-αργά πάει και κάθεται στην καρέκλα του για να συνεχίσει το γράψιμο. Ήδη το μεγάλο επικό έργο του, Πόλεμος και Ειρήνη, έχει πάρει το δρόμο προς το αναγνωστικό κοινό. Και τώρα, να, γράφει σε συνέχειες την Άννα Καρέννινα... [Δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά σε συνέχειες στο περιοδικό «Ρούσκιι Βέστνικ» μεταξύ 1873 και 1877, ενώ εκδόθηκε για πρώτη φορά ως βιβλίο το 1878]. Στο μεγάλο δωμάτιο σα ν' ακούγονται οι φωνές των ηρώων του κι αυτός να προσπαθεί να τις κάνει να σωπάσουν γιατί τώρα το λόγο έχει η Καρένινα!!!

Ζωή σημαίνει καταδίκη σε πορεία, ανελέητη!!!!

Η ζωή αρχίζει κάθε πρωί!!! Αυτό σημαίνει ότι ξαναβάζω δύναμη για να μπορέσω ν' αντιμετωπίσω τη διαλεκτική του σημερινού "πολιτισμού", που ως γνωστόν προσφέρει περισσότερες ευκαιρίες στους μικρούς και μεγάλους αγύρτες. Και το ξέρουμε πολύ καλά, άλλωστε, ότι αυτή είναι η "λογική" της Ιστορίας. Το βλέπουμε καθημερινά ότι πολλαπλασιάζονται γύρω μας τα μέσα της νοθείας και της απάτης. Πού οφείλεται αυτό;;; Τι να την κάνετε την απάντηση;;; Δεν έχει νόημα πια. Εδώ το ίδιο το κράτος μας εξαπατά...

• ............................

Άνοιξα το παράθυρο κι ένα δροσερό αεράκι μπήκε ορμητικά στο δωμάτιο. Αραιά και πού, από τη λεωφόρο ακούγονται να περνούν δαιμονισμένα αυτοκίνητα. Ο δρόμος είναι ανοιχτός κι ο καθένας νομίζει πως είναι δικός του!!! Η Σεχραζάτ ανοιγοκλείνει τα μάτια της και παλεύει να σηκώσει το χοντρό εξώφυλλο ενός βιβλίου. Μπα!! Η γατούλα μου αγαπάει τα βιβλία;; Σα να θέλει να διαφοροποιηθεί από τ' άλλα ζώα και να μην αποδέχεται την ύπαρξη ωμά και προβάλλει κάτι που να την καταξιώνει και να τη διαφοροποιεί από την αδράνεια της ύλης... Προφανώς δεν θέλει να είναι απλώς αχθοφόρος μιας ζωής!!!

• ............................

Και ο άνθρωπος;;; Δεν ξέρω... Πάντως είναι δύσκολο να ισχυριστεί κανείς ότι η ζωή μετασχηματίζεται υπερβολικά για ν' ανατρέξει κανείς σε μακρινά πρότυπα. Όμως όταν βλέπεις μια μητέρα που θηλάζει το μωρό της, σκέφτεσαι ότι αυτό είναι μια τρυφερή εικόνα που θα την έβλεπε κανείς και στην εποχή του Ομήρου. Θέλω να πω ότι μπορεί να έχουν γίνει τρομακτικές αλλαγές στις ανθρώπινες κοινωνίες, αλλά να που υπάρχουν κάποιες καταστάσεις που επαναλαμβάνονται αδιάκοπα μέσα στους αιώνες. Υπάρχει όμως και το άλλο: Όσο βλέπουμε ή νιώθουμε τα πάντα γύρω μας ν' αλλάζουν και να φεύγουν, τόσο περισσότερο διψάμε  για τη διατήρηση και για την αντίσταση σ' αυτή την αδυσώπητη διάψευση της κάθε στιγμής από την αμέσως επόμενή της.

"Αν μου πάρετε τη συνείδησή μου, θα είμαι ο δυστυχέστερος των ανθρώπων..."

Είχα αγοράσει το βιβλίο "Ροβεσπιέρος και η Γαλλική Επανάσταση" Τζ.Μ.Τόμσον το 1968 και το είχα διαβάσει τότε... Το ξανάπιασα στα χέρια μου πριν λίγες μέρες και μόλις τώρα το τέλειωσα. Είναι ένα γλαφυρό κείμενο, αλλά και να μην ήταν θα το ξαναδιάβαζα, γιατί μ' ενδιέφερε πάντα εκείνη η τρομερή μορφή του νεαρού αντιπρόσωπου του Αρράς στη Γαλλική "Συνέλευση των Τάξεων" που είχε προτείνει την κατάργηση της θανατικής ποινής, μέχρι τον πρωτεργάτη της Τρομοκρατίας.

Ο Ροβεσπιέρος εθεωρείτο πάντα ως ένα σκοτεινό αίνιγμα στην παγκόσμια ιστορία., που οραματίστηκε μια χιμαιρική πολιτεία  και επιχείρησε να την πραγματοποιήσει με την λαιμητόμο. Όπως είναι γνωστό, καρατομήθηκε στις 26 Ιουλίο 1794, τελευταίο θύμα της ίδιας του της πολιτικής.

Ωστόσο, από την Επανάσταση του 1789 έμειναν πολλά που "διασκορπίστηκαν" σε όλη την οικουμένη, γιατί δεν υπάρχει Δημοκρατία που να μη χρωστάει κάτι στις ιδέες του 1789, δεν υπάρχει καταστατικός χάρτης της Ελευθερίας, που να μη βασίζεται στη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, δεν υπάρχει πρόγραμμα κοινωνικών μεταρρυθμίσεων που να μην ερανίζεται από το έργο των Εθνοσυνελεύσεων εκείνης της τρομερής περιόδου.

Δεν υπάρχει, τέλος, υπερβολικά ιδεολόγος και αναποφάσιστη κυβέρνηση που να μην ωφεληθεί μελετώντας την πτώση των Γιρονδίνων, δικτατορία που να μην μπορεί να πάρει μαθήματα από την καταστροφή του Ιακωβινισμού και πολιτικός ηθικολόγος και μεταρρυθμιστής που να μην πάρει κατάκαρδα τη θλιβερή ομολογία που αφού καλοσκέφτηκε, ο Ροβιεσπέρος διέγραψε από τον τελευταίο δημόσιο λόγο του:

"Αν μου πάρετε τη συνείδησή μου, θα είμαι ο δυστυχέστερος των ανθρώπων..."

Η σύλληψη του Ροβεσπιέρου

Γέμισε ο τόπος ακίνδυνες, νεκρές ψυχές!!!!

Αυτό το κύμα βίας που έχει εξαπολυθεί γύρω μας, στη χώρα μας, στη γειτονιά μας κι ακόμα παραπέρα σε άλλες χώρες και ηπείρους, σε οικουμενικές πια διαστάσεις, δεν είναι παρά η εκδήλωση, έστω μια ασύνειδη εκδήλωση, μηδενιστικού απελπισμού. Κι αυτό σημαίνει ασφαλώς ότι ο άνθρωπος σε παγκόσμια κλίμακα έχει μείνει χωρίς ένα πίνακα αξιών. Οι εκάστοτε δικαιολογίες που προβάλλονται είναι απλώς εφευρήματα της στιγμής. Πιο εύκολο να συμπεράνουμε ότι ο άνθρωπος έχει τη συνείδηση ενός ζώου παγιδευμένου από μια θέληση, μια οντότητα, ακατανόητη, ανεντόπιστη, σχεδόν ανύπαρκτη. 

Μπορεί να βλέπουμε τα έργα της βίας, αλλά κάνουμε λάθος αν νομίζουμε ότι βλέπουμε και τον δράστη ή τους δράστες. Πάντως είναι γενική η διαπίστωση ότι ζούμε σ' έναν από τους πιο βίαιους και διεφθαρμένους αιώνες της Ιστορίας. Εύκολα μπορεί να το συμπεράνει κανείς αυτό, αρκεί να σκεφτεί ότι τους προηγούμενους αιώνες με τον καταναγκασμό και την καταπίεση υποδουλωνόταν ο άνθρωπος. Στην εποχή μας αυτοί που κουλαντρίζουν τις τύχες μας έχουν καταλάβει το πλέον απλό: τον άνθρωπο τον αγοράζεις και τον πουλάς!!!! Και πουλιέται πρώτη και καλύτερη η συνείδηση.

Για να πουλιέται η συνείδηση, πάει να πει ότι δεν υπάρχουν αξίες κι έτσι συζητάμε κάποιες φορές για κρίση αξιών, τις οποίες πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν μας τις γκρέμισε κάποιος άλλος. Εμείς οι ίδιοι τις έχουμε εκποιήσει, τις βάλαμε στις προθήκες του παζαριού και τις διαλαλούμε. Και στεναχωριόμαστε ότι δήθεν προδόθηκαν τα ιδανικά μας, οι αρχές μας, τα όνειρά μας, από εκείνους στους οποίους είχαμε αναθέσει τη διαχείρισή τους. Δεν καταλάβαμε ποτέ ή μάλλον δεν θέλουμε να καταλάβουμε ότι μας εκμαύλισαν και μας έκαναν συνεταίρους, γίναμε υποχείριά τους, δίνοντάς μας ένα μικρό ξεροκόμματο, ενώ εκείνοι εισέπρατταν πάντα τη μερίδα του λέοντος.

Μετά απ' όλα αυτά και όταν αρχίσαμε να ψιλοκαταλαβαίνουμε, κάτι πήγαμε να κάνουμε αλλά ήταν αργά. Τώρα απλώς εμείς εισπράττουμε τα επίχειρα του ανοίγματος που κάναμε σε άγνωστους κόσμους επειδή νομίζαμε ότι θα τους μοιραζόμασταν. Τελικά δεν μοιραστήκαμε τίποτε. Μείναμε μονάχοι και ασυντρόφευτοι. Έτσι γέμισε ο τόπος "νεκρές ψυχές". Διαβάσατε το έργο του Νικολάι Γκόγκολ;;; Διαβάστε το για να καταλάβατε. Νεκρές ψυχές, λοιπόν, που είναι εντελώς ακίνδυνες.

Ο διάλογος δεν επιβάλλεται απλώς, αλλά είναι όρος για να συνεχίσει την πορεία της η χώρα μας!!!

ΑΥΤΑ που όλοι βλέπουμε είναι εξελίξεις αποτρόπαιες, θα έλεγα. Και το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό, στους σημερινούς άθλιους καιρούς, είναι ότι ο διάλογος δεν επιβάλλεται απλώς, αλλά είναι ο προϋποθετικός όρος για τη σύρροπη πολιτική και κοινωνική πορεία της χώρας και αυτή η πορεία που θα εξασφαλίσει την ανάπτυξη και τη σταθεροποίηση της Ελλάδας στην Ευρώπη. 

Βλέπει κανείς ότι οδηγούμαστε σε αδιέξοδο και μην τολμήσει να πει ότι η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα και μόνη λύση είναι οι εκλογές!!! Οι εκλογές πριν την ώρα τους θα μας αποτελειώσουν. Αυτά τα στοιχεία που δίνουν οι αληθινές ή ψεύτικες δημοσκοπήσεις τουλάχιστον είναι αρκετά, αφού κανείς δεν είναι σε θέση ν' αποκτήσει είτε αυτοδυναμία είτε πλειοψηφικό ρεύμα, για να καταλάβουμε ότι κάποιοι ή όλοι τραβάνε το σχοινί. Δεν μπορώ να δεχτώ αυτή την την άθλια τακτική της ΟΛΜΕ και του ΣΥΡΙΖΑ που πραγματικά κρατάνε 625.000 ομήρους, μαθητές και γονείς. Βέβαια αυτοί με τη σειρά τους θα πουν ότι το κράτος, η κυβέρνηση κρατάει ομήρους τους μαθητές. 

Από την άλλη μεριά έχουμε αυτά τα θανατηφόρα νούμερα της ανεργίας που έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο και παρουσιάζει αυξητικές τάσεις. Κι εδώ, η πανάθλια κυβέρνησης της Δεξιάς και του βενιζελικού ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να καταλάβουν ότι το πράγμα δεν πάει παραπέρα. Η ελληνική κοινωνία κινδυνεύει να τιναχτεί στον αέρα.

Δεν μιλάω ως επαγγελματίας πολιτικός, αλλά ως ένας πολίτης σκεπτόμενος και πανταχόθεν βαλλόμενος. Επαγγελματίες πολιτικοί είναι όλοι τους, ακόμα κι αυτοί οι τρισάθλιοι του ΣΥΡΙΖΑ που παριστάνουν τις μωρές παρθένες, κι επειδή επιζητούν μετά μανίας την κυβερνητική εξουσία, σπρώχνουν την κοινωνία για να γίνει παρανάλωμα του πυρός. Φτάσαμε στο σημείο να κρατιέται αντιπολιτευτικά ο ΣΥΡΙΖΑ με τους απολυμένους της ΕΡΤ, που έχουν καταλάβει το κτίριο στη Μεσογείων και παίζουν τις κουμπάρες και ασκούνται στην επαναστατική γυμναστική, και να στηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ μετά μανίας τη συνδικαλιστική δημοκοπία των εκπαιδευτικών, οι οποίοι θέλουν να ανατρέψουν την κυβερνητική πολιτική!!!!

Διαπιστώνω ότι όλοι τους, ένθεν κακείθεν, είναι μεθυσμένοι με τον ήχο των λέξεων που καθημερινά εκτοξεύονται δια των εκατέρωθεν ανακοινώσεων. Εγώ ο τρίτος, που πιθανόν να εκφράζω και άλλους χιλιάδες, λέω ότι η πολιτική λογοφιλία μπορεί να αδιαφορεί για τη στερεότητα του λογικού υπόβαθρου, αλλά περισσότερο ενδιαφέρεται για την εντυπωτικότητα του φραστικού πυροτεχνήματος.

Να πάψει και από τους κυβερνητικούς και από τον ΣΥΡΙΖΑ η προσπάθεια απόσπασης μιας κάποιας επιδοκιμασίας από ορισμένες πλευρές του ελληνικού λαού. Μην ψάχνουν για χειροκροτήματα και επευφημίες. Να διαφωτίσουν και να παρακινήσουν τον κόσμο να σκεφτεί πάνω στα προβλήματα και να δεχτεί τις λύσεις που επιβάλλουν οι περιστάσεις. Θύματα οι άνεργοι, θύματα οι μαθητές, θύμα όλη η ελληνική κοινωνία. Κάτι πρέπει να γίνει!!!!

Ποιος σεβασμός;;; "Εάν Θεός δεν υπάρχει, τότε όλα επιτρέπονται"!!!

Κάποια στιγμή μιλούσα για τον ΣΕΒΑΣΜΟ... και τώρα ακόμη ίσως ορισμένοι να χαμογελάνε συγκαταβατικά. Χτες για πολλοστή φορά ένας άθλιος συμπολίτης είχε παρκάρει το αυτοκίνητό του πάνω στο πεζοδρόμιο σχεδόν μπροστά στην εξώπορτα. Αυτό έχει γίνει άπειρες φορές και από άλλους αυτοκινητιστές. Πέρασε από το μυαλό μου [το ομολογώ ανερυθρίαστα] να του προκαλέσω ζημιά. Και ξέρετε γιατί; Διότι εάν καλούσα λόγου χάρη την αστυνομία, δεν θα ερχόταν ή θα ερχόταν τον κόκκινο Μάη ή και να ερχόταν θα του έβαζε μια κλήση αλλά το κακό θα ξαναγινόταν από κάποιον άλλο άθλιο συμπολίτη και αυτοκινητιστή. Θέλω, λοιπόν, να πω ότι από τότε που τα πεζοδρόμια  έγιναν τροχοδρόμια, χωρίς να το συνειδητοποιήσουμε υποβιβαστήκαμε ακόμη μια σκάλα παρακάτω.  

• Και το πιο τρομερό, ο άνθρωπος παραμερίζεται από τη μηχανή. 

Δεν είμαι ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που θίγω ένα τέτοιο ζήτημα. Ωστόσο, χτες, για να μην μεταβληθώ σε μαινόμενο ταύρο και γελάνε και οι γείτονες, οι οποίοι σημειωτέον είναι όπλως όλοι οι γείτονες της επικράτειας [με καλά και κακά], παρέπεμψα την τιμωρία του στον... Θεό. Ας το 'βρει -είπα- από τον μεγαλοδύναμο. Βέβαια ο κύριος αυτοκινητιστής μπορεί να έχει ενστερνιστεί αυτό που είπε ο Ντοστογιέφσκι ότι "εάν Θεός δεν υπάρχει, τότε όλα επιτρέπονται"!! Τότε, τι να πω;;; Δεν βλέπω φως. Θα σκοτώνουμε και θα σκοτωνόμαστε για να βρούμε το δίκιο μας κι ο σώζων εαυτόν σωθήτω!!!

ΣΥΣΤΗΜΙΚΑ ΜΜΕ και ΟΙ ΥΠΗΡΕΤΕΣ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ...

Στο διαδίκτυο υπάρχει κάποια ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, σε αντίθεση με τα συστημικά μέσα μαζικής ενημέρωσης - είτε ραδιόφωνο και τηλεόραση είναι, είτε εφημερίδες και περιοδικά - που φοράνε λιβρέα και έχουν μεταβληθεί σε όργανα πλύσης εγκεφάλων... Το έγραψα αυτό σε προηγούμενο σημείωμά μου. Ωστόσο, πάνε όλοι σαν τα πρόβατα να διαβάσουν τις φυλλάδες τους, ν' ακούσουν τα ραδιόφωνά τους, να δουν τα τηλεοπτικά κανάλια τους. 

• Μπλα-μπλα-μπλα-μπλα-μπλα από τα ραδιόφωνα...
• Μπλα-μπλα-μπλα-μπλα-μπλα από τις τηλεοπτικές εκπομπές...

Το αστείο είναι ότι πολλοί από τους δημοσιογράφους που υπηρετούν σ' αυτά τα ΜΜΕ παριστάνουν τους αδέσμευτους, ενώ δεν είναι παρά υπηρέτες των αφεντικών κι αυτό το πιστεύω ακράδαντα. Γράφω ένα κείμενο που ενδεχομένως προκαλεί σκέψεις και χαίρω διότι έμαθα καλά ελληνικά και εκφράζομαι σωστά. Επισκέπτονται τη σελίδα μου 10, 15, 20 άνθρωποι κι αυτό φυσικά με ικανοποιεί. 

• Για μένα κι ο ΕΝΑΣ ΦΙΛΟΣ ή η ΜΙΑ ΦΙΛΗ είναι μεγάλη υπόθεση και το εννοώ.

Έκανα μια περιδιάβαση ενημερωτική και διαπίστωσα τρελά πράγματα. Μου κάνει εντύπωση πως πάνε σαν τις μύγες στο γάλα δεκάδες διαδικτυακοί περιπατητές για να τσεκάρουν μια βλακεία που είπε κάποιος, αλλά που είναι η αποδοχή του ευρύτερη λόγω του μέσου στο οποίο δουλεύει. Είναι η σύγχυση που κυκλοφορεί και όλοι μπολιασμένοι με το φάρμακο της δημοσιότητας "κολλάνε", μπας και εισπράξουν κανένα ξεροκόμματο ή κανένα κουρελάκι... Μετά, όλοι διεκδικούν επαναστατικότητα, ριζοσπαστισμό στις ιδέες, αλλά τελικά είναι μια από τα ίδια με τους... άλλους!!! Και τελικά η μεγαλαυχία όλων δεν είναι παρά μια ασυνειδητοποίητη αυτομείωση.

• Κερδίζει... το σύνθημα, η εξυπνάδα, η σαχλαμάρα, το τέχνασμα. 

Λίγη σκέψη παραπάνω μήπως θα ήταν προτιμότερη;;; Αλλά λίγοι, ελάχιστοι αποδέχονται αυτή τη βάσανο. Να σκεφτούν, να επιμερίσουν ευθύνες και να τοποθετηθούν αναλόγως. Η πλειοψηφία μπαίνει στο μηχάνημα και γίνεται πολτός, μάζα εύπλαστη, υποχείριο των ΜΜΕ που υποτίθεται ότι πολεμάμε!!! Σταθεροί οι αναγνώστες των γνωστών εφημερίδων που διαμορφώνουν απόψεις και κατευθύνουν τους πολίτες, όπως επίσης και των ραδιοφώνων και των τηλεοπτικών καναλιών. Πόσοι είναι εκείνοι που παρακολουθούν για ενημέρωση;; Και τα ΜΜΕ αυτά, τα γνωστά, παλεύουν απεγνωσμένα και βρίσκουν χίλιους τρόπους με πυροτεχνήματα κι ένα ορυμαγδό "προσφορών" για να εκμαυλίσουν, να προσελκύσουν, να συγκρατήσουν και να εγκλωβίσουν το κοινό.

Επικοινωνία, μοναξιά, σεβασμός, αξίες - σε μια ηττημένη εποχή!!!!

"Πρέπει ν αγωνισθούμε τότε για την εύρεση νοήματος. Ακόμα κι αν δεν φαίνεται να υπάρχει, πρέπει να το επινοήσουμε..."

Αυτό ήταν το σχόλιο μιας φίλης στο face book, της Αλκυόνης, με αφορμή το προηγούμενο σημείωμα "Είμαστε σαν τα παγιδευμένα ζώα". Δεν θα διαφωνήσω. Απλώς κάνω κι άλλες σκέψεις για κάτι που μας βασανίζει ασύνειδα ίσως, αλλά που μας βασανίζει... Η μη συνεννόηση μεταξύ των ανθρώπων αρχίζει από τότε που το άτομο συνειδητοποίησε την ανάγκη δημιουργίας ζωτικού χώρου. Είναι αυτονόητο ότι το άτομο αρχίζει να βρίσκεται σε σύγκρουση με τον άλλον, τον διπλανό ή τον παραδιπλανό, από τη στιγμή που παλεύει να θεραπεύσει φυσιολογικές ή ηθικές ανάγκες, να εκφράσει τον χαρακτήρα του, να εφαρμόσει τις δικές του αρχές, να κάνει σχέδια και να τα υλοποιήσει, να εξωτερικεύσει τα συναισθήματα και τους πόθους του. Εάν δεν μπορέσει να τα πραγματοποιήσει όλα αυτά και άλλα ενδεχομένως, θα έχει φορτιστεί τόσο πολύ που θα πρέπει κάποια στιγμή να εκτονωθεί και κανείς δεν ξέρει με ποιο τρόπο θα εκτονωθεί.

Τότε όμως είναι που συναντάει άλλα άτομα σ' ένα πεδίο που το λέμε ζωή κι εκεί λοιπόν πραγματοποιούνται όλες αυτές οι διασταυρώσεις. Και θ' αναρωτηθεί κανείς: Πώς πραγματοποιούνται - με την αμοιβαία σύγκρουση;;;

Αυτό είναι ένα ερώτημα στο οποίο δεν υπάρχει απάντηση έτοιμη, διότι στην πράξη υπάρχει η απάντηση. Κι επειδή οι συγκρούσεις και ο ανταγωνισμός στη ζωή είναι έννοιες θεμελιακές, τις αποδεχόμαστε και άλλωστε δεν είναι εύκολο να τις απορρίψουμε. Ωστόσο, οι περισσότεροι άνθρωποι φαντάζομαι ότι αντί για αίμα θα προτιμήσουν τα δάκρυα και ίσως αντί για τα φανερά θα προτιμήσουν τα κρυφά δάκρυα. Δάκρυα και σφίξιμο δοντιών. Είναι το ζητούμενο. Η ισορροπία, οι ευτυχισμένες συμβιώσεις κι αυτά εξαρτώνται αποό τη σωφροσύνη των ανθρώπων. Ξέρετε όμως ότι συνήθως αυτή η ισορροπία βασίζεται στην ήττα του ενός και στη νίκη του άλλου ή στη συνθηκολόγηση. 

Ωστόσο, πέρα από τις συγκρούσεις μεταξύ των ατόμων είναι κι εκείνες οι συγκρούσεις μεταξύ ομάδων, επιχειρηματικών συμφερόντων, οργανωμένων τάξεων, κρατών και τότε οι πόλεμοι αποδεικνύουν το αδύνατο σημείο των ανθρώπων και φτάνουν σ' ένα είδος μεταφυσικής παραδοχής  του ασυνεννόητου μεταξύ των ανθρώπων. Κι αυτό, εν πολλοίς, είναι και το διακηρυγμένο σύνθημα της Τέχνης: πρόβλημα επικοινωνίας, πρόβλημα μοναξιάς. Εδώ πρέπει παραδεχτούμε ότι στην εποχή μας σχεδόν όλες οι αξίες έχουν καθαιρεθεί. 

Τολμήστε να αναφέρετε τη λέξη "σεβασμός"!!! Πόσοι την ξέρουν από τους νεότερους;;; Μπορεί κάποιοι να πουν ότι οι παλιότεροι απογύμνωσαν τις αξίες με τους πολέμους, τις διαμάχες και τις διενέξεις τους, τις έχθρες και τα παραμιλητά τους. Αλλά δεν χρειάζεται να γίνει επίκληση των ευθυνών λόγου χάρη μιας άλλης γενιάς, διότι ο "σεβασμός" είναι άγραφος νόμος, χρήσιμος για την ισορροπία της ζωής. Φυσικά δεν αναφέρομαι στον σεβασμό που απαιτεί ο δυνάστης, ή ο κουμπουροφόρος. Μιλώ για τον σεβασμό που δείχνουμε σε κάποιον επειδή μας εμπνέει, μας εκτιμά ή μας πείθει, ή επειδή αποδεικνύεται άξιος της αγάπης και του θαυμασμού μας. 

Είναι χρήσιμο λοιπόν να υπάρχει ένας αυτοέλεγχος σε όλους, να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε τέτοιες συνθήκες ώστε όλοι ν' ανακαλύψουν τις ανυποψίαστες ποικιλίες του σεβασμού στον συνάνθρωπο, ώστε εκείνος να νιώθει ότι μπορεί να στηρίζεται στον άνθρωπο. Γιατί ακριβώς το πρόβλημα της επικοινωνίας που έλεγα νωρίτερα, έχει σχέση με απλά πράγματα: μια ζεστή ανάσα, τη λάμψη μιας ματιάς, τα χαμόγελα, και το μύρο ενός κόρφου που θα το πιει ο αέρας.

Πρέπει να κερδίσουμε κάποιες αξίες και να τις ξαναστήσουμε στο βάθρο τους για να μην καταγραφεί στις σελίδες της ιστορίας η εποχή μας ως μια εποχή ηττημένη.

Είμαστε σαν τα παγιδευμένα ζώα!!!!

• Ο κόσμος έχει γεμίσει επηρμένους ανθρώπους!!!

Ολοι χειρίζονται με άνεση τα πιο μεγάλα, περίπλοκα, κρίσιμα ζητήματα της κοινωνίας: πολιτικά, οικονομικά, εκπαιδευτικά, αθλητικά...
Ώρες-ώρες νιώθει κανείς μιαν απέραντη και συγκινητική στοργή για όλους αυτούς τους δοκησίσοφους, αλλά υπάρχουν και κάποιες στιγμές που βλέπει ότι έχει χαθεί ο ΑΥΤΟΕΛΕΓΧΟΣ!!!
Είναι και κάποιοι που συχνά βγάζουν περίπατο τις πληγές τους και τις πηγαίνουν να λιαστούν  κάτω από άλλους ουρανούς.
Όλοι έχουν κάποια δικαιολογία.
Είναι όμως αλήθεια ότι τούτη η κοινωνία μαστίζεται τα τελευταία χρόνια από την εξαπολυμένη μέχρι και το ιδιωτικό ακόμα επίπεδο βία...

• Καταρχήν είναι το κράτος που ασκεί βία παντού όπου βρίσκει... τρύπες.

Περάσαμε ένα καλοκαίρι φορτισμένο με αφύσικες καταιγίδες και το φθινόπωρο μπήκε με μια δίχως προηγούμενο σεισμική αγωνία...
Πού πάμε;
Και αγωνιώ κι εγώ όπως όλοι γιατί γιατί η σκεπή και τα θεμέλια της προγονικής μας εστίας κλονίζονται.
Μπορεί και να μείνουμε άστεγοι!!!
Διάβασα ότι στην Ουγγαρία και οι άστεγοι θα πληρώνουν στο κράτος...
Σε λίγο οι κοινωνίες θα τιναχτούν στον αέρα.

• Το μεγαλείο των ανθρώπων είναι η απροσμέτρητη βλακεία τους.

Οι δυο μεγάλες επαναστάσεις που συγκλόνισαν την Ευρώπη ήσαν η Γαλλική το 1789 και η Ρωσική το 1917.
Υπήρξαν στο μεταξύ διάφορα επεισόδια -κυρίως πολεμικά και εμφυλιοπολεμικά.
Μήπως ήρθε η εποχή για να υπάρξει ένας άνευ προηγουμένου κλονισμός στις κοινωνίες μας για ν' αλλάξει ρότα η Ευρώπη;;;
Σκέψεις εν βρασμώ ψυχής, ανάκατες...

Υπάρχει πρόβλημα πάντως και στη δική μας κοινωνία και μάλιστα πολύ έντονο.
Πρόβλημα επικοινωνίας, συνεννόησης, διότι υπάρχει απελπισμός, αλληλοεκμηδένιση, κάποιοι πιστεύουν ότι ζούμε σ' ένα κόσμο αδειανό δίχως νόημα, αφού το κακό κυριαρχεί και δεν υπάρχουν κυρώσεις, τιμωρία, δικαιοσύνη.
Τελικά έχω την εντύπωση ότι είμαστε σαν τα παγιδευμένα ζώα...

Υπάρχει μια φωνή πείρας, ψύχραιμη και ανιδιοτελής;;;;

ΕΛΕΟΣ ΠΙΑ!!!!
Δεν υπάρχει σ' αυτή την κοινωνία μια φωνή πείρας, ψύχραιμη και ανιδιοτελής;;;
Αυτό που καθημερινά βλέπουμε είναι η κατρακύλα στη συναλλαγή και στο παζάρι.
Δεν μπορεί κάποιοι δημοκόποι να εμπορεύονται την αγωνία των νέων ανθρώπων για να ικανοποιήσουν τα κομματικά τους συμφέροντα.

• Δεν είναι δυνατό κάποιοι τσαρλατάνοι να εκμεταλλεύονται τις ευαισθησίες και τον ψυχισμό των νέων για να εκπορθήσουν την κυβερνητική εξουσία.

• ΕΑΝ υπαρχει μια φωνή πείρας, ψύχραιμη και ανιδιοτελής, ΠΡΕΠΕΙ ν' ακουστεί γιατί η σύγχυση απλώνεται παντού.

Ξηλώθηκαν οι ιδεολογίες και η ελπίδα μιας νέας αναγέννησης δεν μπορεί να περνάει από το ανοιχτό πουκάμισο του τουφεκαλεύρη αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ, που θέλει να προσφέρει στους νέους το άνετο αποκούμπι ενός νέου δήθεν αντικομφορμισμού.