Μπουκάλι με γράμμα στο τρικυμισμένο πέλαγος...

ΓΡΑΦΩ, γράφεις, γράφει... Όλοι γράφουν! Όλοι είναι δημοσιογράφοι, συγγραφείς, γιατροί, δικηγόροι, πολιτικοί, οικονομολόγοι... Όλοι έχουν συνταγές σωτηρίας. Είναι ν' απορεί κανείς πώς ενώ υπάρχουν τόσοι πολλοί κοσμοδιορθωτές, ο κόσμος πάει από το κακό στο χειρότερο!

Βλέπουμε όμως ότι έχουμε να κάνουμε με ένα κοινωνικό σώμα που έχει μεταβληθεί σε νευρόσπαστο και ζει στην παραζάλη. Σα να έχει χαθεί ο μπούσουλας. Αυτό το κοινωνικό σώμα μοιάζει μ' εκείνον που πνίγεται και παλεύει να πιαστεί από τα μαλλιά του. Υπάρχει σύγχυση φρενών, πολλή ασυναρτησία, πνευματικός νεοπλουτισμός, παιδιάστικη ξιππασιά, άρπαξε να φας και κλέψε να 'χεις. Κάπως έτσι.


Είναι αλήθεια ότι ζούμε σε χρόνια  σαστισμένα και ανερμάτιστα. Ο κόσμος είναι αλαλιασμένος. Αλλοιθωρίζει πότε από δω και πότε από κει. Τι είναι εκείνο που θα τον εξαναγκάσει να συνειδητοποιήσει πως είναι ζώο υπεύθυνο; Αυτός ο κόσμος, μέσα στη γενική σύγχυση και στο θόλωμα, παίρνει συχνά τον ένα για τον άλλον, πείθεται εύκολα από τα λόγια, όπως ο κάθε ανύποπτος.

Υπάρχουν όμως εκείνοι που έχουν καταλάβει ότι τον άνθρωπο τον αγοράζεις. Αυτό είναι το καταχθόνιο επινόημα της αλλοτριωμένης και εξαρθρωμένης κοινωνίας μας. Όταν ο πολιτικός που τσάκισε κυριολεκτικά την ελληνική κοινωνία εξακολουθεί να έχει τη στήριξη ενός σημαντικού ποσοστού των ψηφοφόρων, αυτομάτως οι συνειρμοί σε οδηγούν στη σκέψη ότι εδώ έχουμε δουλεμπόριο. Ο ίδιος ο άνθρωπος πουλάει τον εαυτό του και εισπράττει την αμοιβή. Έχει [ο πολιτικός] διορίσει χιλιάδες και επόμενο είναι αυτοί να νιώθουν ένα είδος ευγνωμοσύνης. Έχουμε, δηλαδή, αγορπωλησία. Πουλιέται η συνείδηση. Κι αυτός που την πουλάει, εισπράττει την αμοιβή...

Τέλος πάντων, για να προχωρήσουμε πρέπει ν' αναγνωρίσουμε τα όριά μας, να κρίνουμε τους εαυτούς μας, πράγμα που είναι το  πρώτο χρέος μας, δηλαδή ο πρώτος αναβαθμός, αν θέλουμε ν' αυτοθεωρηθούμε, ν' αποκτήσουμε μια στοιχειώδη αυτεπίγνωση.