Η νύχτα κι απόψε έχει αεράκι. Η πόρτα είναι ανοιχτή. Τα γέλια μια γυναίκας από κάποιο μπαλκόνι σκορπίζονται στο σκοτάδι σαν γάργαρο νερό. Από τη λεωφόρο ακούγονται τα βουητά των αυτοκινήτων. Οι σκέψεις στριμώχνονται κι αλέθουν τα γεγονότα της ημέρας. Μου λείπουν τα χαμόγελα και οι αγκαλιές τότε που εγώ πάσχιζα να προσανατολιστώ μέσα στην ανεμοζάλη μιας άλλης εποχής και να συλλάβω κάτι από του μεγάλους ίσκιους που έδιναν ανάστημα στον ορίζοντα.
Μερικές φορές νιώθω ότι έπεσα θερισμένος κι αναπολόγητος στο σύνορο της χίμαιρας. Μπορεί ν' αγαπώ και να θαυμάζω την εξελιγμένη πολιτεία, αλλά η κρυφή μου αδυναμία είναι το παλιό, για τον μόνο λόγο ότι είναι ζωισμένο, εμποτισμένο από μνήμη. Και φυσικά έχει μια πατίνα του χρόνου κρουστή μαζί κι ευαίσθητη, μιαν άχνα ιστορίας κρυσταλλωμένη. Είναι μερικά πράγματα αυτονόητα. Στο παλιό, η ψυχή άνθισε, ανέβηκε στην επιφάνεια, πάνω στο πρόσωπο, μιλάει.
Συγκίνηση, κραδασμός, διαστολή ψυχής, έρωτας... Η ζωή μοιάζει να έχει για κανόνα της τη χαμηλή σερνάμενη φλόγα, που μισοφέγγει κι αργοκαίει το λάδι της, αλλά δεν μ' αρέσει. Αγάπησα κι εγώ με τον τρόπο μου την Άννα Καρένινα, την ασύλληπτη ζωή της. Διαβάζοντας την ιστορία της, την ένιωθα να περνάει δίπλα μου με το γλυκό βάρος της και να μυρώνει το χώρο με μιαν άχνα κορμιού ανθισμένου. Και ύστερα ν' ακολουθεί μια πομπή των γυναικών που ψηλάφησαν τα μυστικά της ζωής μου.
No comments:
Post a Comment