ΟΙ ΝΕΕΣ ΓΕΝΙΕΣ ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΑΨΕΥΣΕΙΣ…

Είναι σπουδαία υπόθεση σε καιρούς σύγχυσης να μπορείς να κρατάς το πνεύμα σου άγρυπνο και την ψυχή σου ορθή!!! Και το λέω αυτό διότι με απασχολούσε πάντοτε. Είναι πολύ εύκολο να διολισθήσει κανείς στον βούρκο μιας καθημερινότητας που συντρίβει και ισοπεδώνει. Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι κρίνοντας την ελληνική κοινωνία θα την… κατέκρινα συνεχώς. Κι εδώ που έχουμε φτάσει το μόνο που μένει είναι να εμφανιστεί ένας σωτήρας για να την σώσει από την κατρακύλα. Την έχει πνίξει το ψέμα, η υποκρισία και η έλλειψη παιδείας. Δεν είναι η ‘χριστιανική’ αντίληψη που με διακατέχει, αλλά η έγνοια που είχα πάντα ότι θα καλυτερέψουν τα πράγματα και δυστυχώς δεν καλυτερεύουν. 

ΑΜΟΙΡΗ ΕΛΛΑΔΑ, ΙΔΟΥ ΠΟΙΟΙ ΣΕ ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ!!!!

Ενισχυμένοι εμφανίζονται οι Αλέξης Τσίπρας και Πάνος Καμμένος… 

σύμφωνα με τα αποτελέσματα νέας δημοσκόπησης του Πανεπιστήμιου Μακεδονίας. Το 55,5% των ερωτηθέντων θεωρεί ότι η διαπραγμάτευση γίνεται σωστά… Μετά από αυτή την [σταθερή] θετική εξέλιξη για τους δυο συνεταίρους στη συγκυβέρνηση, αυτό που μας μένει είναι να πάρουμε τα βουνά και να κατέβουν στις πόλεις και τα χωριά τα πρόβατα να κυβερνάνε επ’ άπειρον. Φυσικά όλες οι δημοσκοπήσεις έχουν ύποπτες ερωτήσεις-παγίδες και είναι πάντοτε κατευθυνόμενες. Αλλά όπως και να έχουν τα πράγματα, αυτή τη στιγμή είμαστε στο έλεος δυο πολιτικών κυριολεκτικά ερασιτεχνών, που συμπεριφέρονται με τέτοιο τρόπο σα να θέλουν να εκδικηθούν τους πολιτικούς αντιπάλους τους. 

Ο υπουργός Διοικητικής Ανασυγκρότησης Γ. Κατρούγκαλος… 

δεν πτοείται από την κατακραυγή και μοιάζει να μην καταλαβαίνει τι σημαίνει ευθιξία ή πολιτική ηθική. Και παραμένει ακλόνητος στη θέση του με την στήριξη του πρωθυπουργού. Βγήκε και χθες να μιλήσει επί προσωπικού και είπε βλακείες.

Αυτός ο επικεφαλής του Ποταμιού… 

ΔΕΝ  μπορεί να μιλήσει, πέρα από την εκφορά δυο-τριών συνθηματολογικών προτάσεων για να μπορούν να έχουν τίτλους οι εφημερίδες και τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα. Τον παρακολουθούσα να μιλάει από το βήμα της Βουλής και τον λυπόμουν. Έχει δυο ρηματικούς τύπους που τους επαναλαμβάνει κατά κόρον: «επιτρέψτε» και «προσέξτε»!!! Αφού επιζητεί εναγωνίως τη συνεργασία στην κυβερνητική εξουσία με τον Τσίπρα, ρίχνει και κάπου-κάπου μερικές βολές, δείχνοντας ότι είναι παλικαράς. Αλλά είναι μικρός, είναι λίγος, είναι ελάχιστος…

Βολές κατά της Ζωής Κωνσταντοπούλου… 

από ΝΔ και Μητρόπουλο. Πρόταση μομφής κατά της Προέδρου της Βουλής, μετά το Πάσχα, προανήγγειλε ο Γεράσιμος Γιακουμάτος. Αιχμές κατά της Προέδρου της Βουλής άφησε, μέσω του ΣΚΑΪ, και ο αντιπρόεδρος του σώματος και βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Μητρόπουλος. «Υπάρχει ένα σχολαστικισμός και από την πρόεδρο [...] Έχουμε μια απειρία θα έλεγα» δήλωσε χαρακτηριστικά. Πάντως σύσσωμη η αντιπολίτευση υποστηρίζει ότι η στάση της Προέδρου της Βουλής προσβάλλει τον θεσμό.

Η απατεωνιά των εκατό [100] δόσεων...
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτή η κυβέρνηση εξαπατά συνειδητά τον ελληνικό λαό. Η ιστορία με τις περιβόητες 100 δόσεις είναι κυριολεκτικά μια απάτη, διότι είχε ψηφιστεί από την προηγούμενη κυβέρνηση κι αυτοί το ξανάφεραν το θέμα των 100 δόσεων για να κοκορεύονται ότι εξυπηρετούν τον λαουτζίκο. Αυτό το χαρτί στη φωτογραφία είναι από την απόδειξη όταν πλήρωνα ΕΓΩ στο ΤΕΒΕ κι εκεί αναγράφεται καθαρότατα ότι είχαμε δυνατότητα ρύθμισης ληξιπρόθεσμων οφειλών έως 100 δόσεις [ Ν. 4305/1014]!!!!!!! Λοιπόν, προς τι όλο αυτό το θέατρο των ατέρμονων συζητήσεων για τις 100 δόσεις;;;

ΜΙΑ ΒΟΥΛΗ… ΑΝΩ-ΚΑΤΩ!!!!!

«Οι Άγγλοι έχουσι δύο βουλάς, την άνω και την κάτω, ημείς μίαν μόνην άνω-κάτω…» [Εμμανουήλ Ροΐδης, Οστρακολογία, 30-3-1875]

Ο αείμνηστος Ροΐδης συνέχιζε παρακάτω αναφερόμενος σ’ έναν προφανώς άχρηστο πολιτικό της εποχής, κάποιον Στυλιανό Κασιμάτη. Θα αξιοποιήσω στα καθ’ ημάς τη φράση του και θα προσθέσω ότι επόμενο, λοιπόν, είναι την περιφανεστέρα θέση να κατέχει ο κ. Τσίπρας και τούτο διότι, πρωθυπουργός είναι, πρώτος μιλάει, έχει και δευτερολογία και μπορεί να ξαναμιλήσει και να βάλει τους δικούς του να χλευάζουν τους άλλους ομιλητές, όπως έγινε και χθες βράδυ.  

Η χθεσινοβραδινή συνεδρίαση της «άνω-κάτω» Βουλής ήταν από τις χειρότερες του πολιτικού μας βίου. Ο πρωθυπουργός την προκάλεσε και οι αρχηγοί των άλλων κομμάτων αναρωτήθηκαν πλειστάκις για ποιο λόγο συγκλήθηκε το σώμα, χωρίς φυσικά να πάρουν απάντηση. Όμως δόθηκε για άλλη μια φορά η ευκαιρία στην πρόεδρο της Βουλής να δείξει το απεχθές πρόσωπό της και να συμπεριφερθεί με τον πλέον απρεπή τρόπο στους Σαμαρά και Βενιζέλο [που ήταν χθες ένας εκπληκτικός ρήτορας, δίνοντας έτσι ένα τόνο ευπρέπειας. Εδώ δεν εξετάζω την προηγούμενη συμπεριφορά του στα ενδοπασοκικά]. Συμπαραστάτες και του πρωθυπουργού και της προέδρου της Βουλής, το σώμα της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ και των Ανεξάρτητων Ελλήνων, που συμβιώνουν αρμονικά στην κυβέρνηση. 

Τελικά, ο εθνικός χαρακτήρας της πολιτικής φαίνεται να προσδιορίζεται από τις ορέξεις του σημερινού πρωθυπουργού και των συνιστωσών του κόμματός του, που ουσιαστικά δεν είναι κόμμα αλλά ένα συνονθύλευμα πολιτικών τυχοδιωκτών, αφού δεν τους ενδιαφέρει παρά μονάχα το κομματικό συμφέρον. Η εθνική πολιτική πλέον έχει καταντήσει μια έννοια ρευστή κι εξαρτάται από τη στιγμή που θα συμπλεύσουν οι απόψεις των συνιστωσών. Υπάρχει ωστόσο και ένα παράδοξο στον ΣΥΡΙΖΑ, όπου ο καθένας λέει ό,τι του κατέβει στο κεφάλι και που είναι εντελώς διαφορετικό από την κεντρική πολιτική της κυβέρνησης και η δικαιολογία τους είναι πως υπάρχει δημοκρατία στο κόμμα τους!!!! Ύψιστε κύριε… Η παλαβομάρα έγινε παντιέρα και την ανεμίζουν χωρίς ντροπή.

Στο μεταξύ επειδή οι εξελίξεις με τους δανειστές δεν είναι και πολύ ευοίωνες, ο Τσίπρας ξαναπετάει την μπάλα στην εξέδρα με την απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ να καταθέσει πρόταση σύστασης εξεταστικής επιτροπής για την υπαγωγή στο καθεστώς των Μνημονίων και της επιτήρησης. Και τι θα γίνει τώρα;;; Συνεδριάσεις επί συνεδριάσεων, κλήσεις μαρτύρων κ.λπ., πράγμα που σημαίνει ότι επιζητεί να στρέψει την προσοχή του κόσμου αλλού!!!!

ΠΕΡΙ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΩΝ, ΙΔΕΩΝ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΩΝ ΑΒΥΣΣΩΝ

Η χθεσινή ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στη Βουλή των Ελλήνων δεν μας έκανε σοφότερους. Μας δημιούργησε, αντίθετα, μεγάλους φόβους για το πού πορεύεται η χώρα. Υποτίθεται, πως ο Πρωθυπουργός θα ενημέρωνε την Εθνική Αντιπροσωπεία για τις ώς τώρα κινήσεις της Κυβέρνησής του. Μέσα σε ένα κλίμα συμφιλιωτικό θα επιδίωκε να εξασφαλίσει την τόσο αναμενόμενη από τον ίδιο συναίνεση των Κομμάτων της Αντιπολίτευσης στην πολιτική του. Τα πράγματα όμως κινήθηκαν τελείως διαφορετικά. Η τόσο διαφημιζόμενη Ομιλία αποδείχτηκε κενή περιεχομένου. Από τις πρώτες κιόλας στιγμές εκφώνησής της φάνηκε ότι απέβλεπε αλλού. Στη συσπείρωση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς.

ΕΓΩ ΔΕΝ ΞΕΡΩ – ΕΣΕΙΣ ΞΕΡΕΤΕ ΠΟΥ ΠΑΜΕ;;;

Το ερώτημα θα εξακολουθεί να αιωρείται: πού πάμε; Θα παραμένει εσαεί αναπάντητο. Κι εγώ φυσικά δεν περιμένω απαντήσεις διότι ο καθένας μια ευκαιρία ψάχνει για να ξεδιπλώσει μιαν ακατάσχετη φλυαρία, άνευ νοήματος.  Κι αυτή η φλυαρία απειλεί να προκαλέσει μια γενική υποτίμηση της σκέψης. 

Η κραιπάλη της διαδικτυακής και ραδιοτηλεοπτικής φλυαρίας, το επικοινωνιακό κυβερνητικό πανδαιμόνιο, η γενικευμένη παραπολιτική που έχει δημιουργήσει μια ολική σύγχυση αξιών, δίνουν την εντύπωση πως η κοινωνία μας είναι ένα ξέφραγο χωράφι, η μεταβολή της πολιτικής μαρτυρίας σε κλινικό σύμπτωμα, όπου ο καθένας μονάχος του βγάζει τα σπλάχνα του για να τ’ αερίσει, όλα αυτά είναι αρκετά για να οδηγήσουν στον εκφυλισμό της κοινωνίας μας.

Δεν ξέρουμε τι συμβαίνει και με ποια σταθμά να ζυγίσουμε τις καταστάσεις που καθημερινά μας δυναστεύουν. Ο καθένας, βέβαια, έχει τα δικά μέτρα και σταθμά και με αυτά πορεύεται. Οι περισσότεροι ίσως νομίζουν πως ξέρουν πού πάνε!!! Αλλά δεν έχω αυταπάτες ότι ο συλλογικός βίος είναι ένας κήπος με κάθε λογής λουλούδια και αγκάθια.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΥΤΙΛΗΝΗ ΣΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ

Όλοι θυμόμαστε τη σχετική σκηνή. Διαδραματίστηκε στη Μυτιλήνη, κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου για τις Ευρωεκλογές της 25ης Μαΐου 2014. Λιγότερο, δηλαδή, από ένα χρόνο πριν.

Ο Αλέξης Τσίπρας, πάνω στην εξέδρα, μιλούσε στο συγκεντρωμένο πλήθος. Κατηγορούσε, με τις συνήθεις αγοραίες εκφράσεις του, τους πολιτικούς αντιπάλους του. Αυτοί, κατά την άποψή του, ευθύνονταν για την κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει η χώρα. Αλλά και οι Ευρωπαίοι δεν ήταν άμοιροι ευθυνών. Σε μια αποστροφή του λόγου του, επικεντρώθηκε στη Γερμανία, και άρχισε να κραυγάζει ασυνάρτητα: «Go back κυρία Μέρκελ, κύριε Σόιμπλε». Ήταν η περίοδος, που είχε αρχίσει προφανώς να εμπεδώνει τις γνώσεις των αγγλικών, ύστερα από τα ταχύρρυθμα μαθήματα. Διαπιστώνοντας ότι η προτροπή του εύρισκε απήχηση περιέλαβε και άλλους: «Go back κυρίες και κύριοι της συντηρητικής νομενκλατούρας της Ευρώπης... Go back μαζί με την τρόικά σας». Ύστερα, συνέχισε απτόητος την ομιλία του, εφευρίσκοντας άλλους εχθρούς για να τους κατακεραυνώσει κι αυτούς. Στην πλατεία, ο κόσμος παραληρούσε. Ο ρήτορας είχε αγγίξει με τον ιδεωδέστερο τρόπο τον σφυγμό του. Ο λαϊκισμός ζούσε μεγάλες στιγμές.

ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΙ ΚΑΙ ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΙ ΚΑΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ…

ΑΥΤΟ που πέτυχαν οι άνθρωποι που συνωθούνται στον κυβερνητικό συνασπισμό, και που τώρα πια δεν μπορούν ν’ αρνηθούν ότι είναι ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ, ήταν να οδηγήσουν την ελληνική κοινωνία σ’ έναν ιδιότυπο διχασμό. Χωρίς να το καταλάβουμε, διαιρεθήκαμε  σε δυο στρατόπεδα: Μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί. Αυτό ήταν ένα είδος εμφύλιου πολέμου που αντιστοιχούσε σ’ έναν ακρωτηριασμό του καθενός μας. 

Κι ενώ πολλές φορές σκέφτομαι ότι έχει καταντήσει ρουτίνα ο σχολιασμός των πολιτικών εξελίξεων, είναι διαπιστωμένο πως δεν μπορώ να κάνω τον αμέτοχο, σιωπώντας. Η αξίωση της λογικής ανάβει λαμπάκια μόλις διαβάζω ή ακούω τα νέα για τα πολιτικά. Και γιατί είναι ηλίου φαεινότερο ότι υπάρχει ένας μεγάλος ανταγωνισμός μεταξύ εθνικού και κομματικού συμφέροντος. Και προς στιγμή υπερτερεί η έγνοια για το κομματικό συμφέρον γι’ αυτό δεν βλέπουμε φως στον ορίζοντα.

Η ΚΡΙΣΗ ΜΑΣ ΕΚΑΝΕ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΤΟΝ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΚΟΣΜΟ ΦΩΤΙΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΓΩΝΙΕΣ ΑΠΡΟΣΔΟΚΗΤΕΣ!!!…

[Μπορεί να είναι και άσχετη η εικόνα με το κείμενο. Όμως είναι εξαιρετική...]

Αυτές τις μέρες που βρέχει, ακούω συνεχώς τη δυσφορία των άλλων. Εγώ όμως την απολαμβάνω τη βροχή. Καθισμένος στο γραφειάκι μου, μπροστά στον υπολογιστή, πότε γράφω, πότε διαβάζω και πότε τραβάω την κουρτίνα και τρελαίνομαι να βλέπω τη βροχή να πέφτει ήρεμα κι ευγενικά πάνω στα τζάμια. Κι ο ουρανός δεν λέει να ξεθολώσει. Δεν με νοιάζει. Αυτή η ατμόσφαιρα στις μέρες μας ταιριάζει με την κρίση, την οικονομική, την πολιτική, την κοινωνική. Μια πίκρα νιώθω ν’ απλώνεται παντού. Και μια ψευτιά ν’ απλώνει τα πέπλα της παντού. Το ψέμα πηγαινοέρχεται στα χείλη του κόσμου,  των πολιτικών και των δημοσιογράφων.

Κάποια στιγμή έγραψα στο face book, απαντώντας στις αιτιάσεις ενός παλιόφιλου, ότι εγώ είμαι ελεύθερο πνεύμα και κρίνω!!! Είναι αλήθεια. Σ’ αυτή τη φάση της ζωής μου νιώθω περισσότερο από κάθε άλλη φορά ελεύθερος να λέω και να γράφω ό,τι θέλω. Δηλαδή αυτό που πιστεύω ότι είναι η αλήθεια. Αλλά όσο περνούν τα χρόνια, παρατηρώ ότι ανήκω σε μια μειοψηφία που δεν ανέχεται εξαρτήσεις.

Η ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ ΑΡΧΙΣΕ!!!!!!

 

Μου περιέγραφε το γεγονός και δεν ήθελα να το πιστέψω. Ο συνομιλητής μου, όμως, ήταν φιλικό πρόσωπο. Του είχα απεριόριστη εμπιστοσύνη. Γνωριζόμαστε δεκαετίες.

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών προγραμμάτιζε να τιμήσει με τη δέουσα επισημότητα την Επέτειο της 25ης Μαρτίου. Σε αυτή καλούνται όλα τα μέλη της Πανεπιστημιακής Κοινότητας. Παρευρίσκονται, ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, ως ανώτατο εθνικό και θεσμικό σύμβολο, καθώς και άλλοι επίσημοι. Την κεντρική ομιλία, στη Μεγάλη Αίθουσα του Πανεπιστημίου, ανέλαβε να εκφωνήσει, όπως παραδοσιακά έχει καθιερωθεί να γίνεται, καταξιωμένη ιστορικός του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας. Είχαν προετοιμαστεί, μάλιστα, και οι σχετικές προσκλήσεις.

Η ΣΥΡΙΖΑΙΙΚΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΣΥΡΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΒΡΕΓΜΕΝΗ ΑΣΦΑΛΤΟ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΜΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΑΜΜΕΝΟΥ!!!!!

ΕΧΩ αρχίσει ν' απολαμβάνω και τις κωλοτούμπες εκείνων των φίλων που είχαν ανοίξει το στόμα τους και θαύμαζαν τα "επιτεύγματα" του Τσίπρα και της ΣΥΡΙΖΟΑΝΕΛ κυβέρνησής του.
Δηλαδή, για να είμαστε και ειλικρινείς, ποια επιτεύγματα;;; Ας πούμε εκείνη την περιβόητη ΑΝΑΣΑ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ, λες και η αξιοπρέπεια δεν είναι κάτι που το έχεις ή δεν το έχεις.

• Η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ δεν πουλιέται, δεν παραχωρείται, δεν χαρίζεται. Κι ούτε περιμέναμε από τους ανοήτους Συριζαίους να μας κάνουν μαθήματα πατριωτισμού.

Λοιπόν, εκείνοι οι φίλοι που έκαναν τον τελευταίο καιρό τους δήθεν αντικειμενικούς, φαντάζομαι ότι τώρα θα τις έδιωξαν ή θα έφυγαν από μόνες τους οι τσίμπλες από τα μάτια τους και θα είδαν ιδίοις όμμασιν τα καραγκιοζιλίκια του συνεταίρου του Τσίπρα, του εθνικιστή και ακροδεξιού Καμμένου.
Είναι δυνατόν να στηρίζει κανείς μια κυβέρνηση που δεν ξέρει τι θέλει;;;; Που μας γύρισε μερικές δεκαετίες πίσω για να οργιστούμε, βλέποντας επιπλέον και τον πρωθυπουργό του 36% να μιλάει στην αίθουσα τελετών του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου, όπου μονάχα ο πραξικοπηματίας Παπαδόπουλος είχε μιλήσει;;;;

Σήμερα ο Τσίπρας κατάλαβε ότι το ζήτημα της Ελλάδας είναι και ζήτημα της Ευρώπης!!!!!
Αλλά, από το βήμα του Πανεπιστημίου φρόντισε να χρωματίσει την ημέρα με τους κομματικούς πανηγυρισμούς ότι δηλαδή "οι μάχες της ελληνικής κυβέρνησης για τη Δημοκρατία, το κοινωνικό κράτος, την κοινωνική δικαιοσύνη και την ανάσχεση της καταστροφικής λιτότητας είναι και μάχες ευρωπαϊκές που αφορούν όλους τους λαούς της Ευρώπης"!!!!!

Λυπάμαι για τους πανεπιστημιακούς που οργάνωσαν αυτό το πανηγύρι για να δοξάσουν τον Τσίπρα. Ήδη φαίνεται ότι ο κύριος Μπαλτάς [που του έγραψε την ομιλία] έχει αρχίσει να δουλεύει καλά...
Δεν μπορεί κανείς εχέφρων πολίτης να καταπιεί τις ανοησίες των στελεχών αυτής της κυβέρνησης και δεν είναι δυνατόν να μη δει ότι ο Τσίπρας άγεται και φέρεται από τα καμώματα του Καμμένου...

ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ

 

Όλοι πλέον, καταπώς λέγεται, έχουμε κατηγοριοποιηθεί. Από τη μία πλευρά θα είναι οι Έλληνες και από την άλλη οι Ανθέλληνες. Τον επικίνδυνο αυτό διαχωρισμό ξεκίνησε να πραγματοποιεί ο Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς αμέσως μόλις ανήλθε στην εξουσία. Οι συνέπειες της κίνησής του, που φαίνεται πως βρίσκει μεγάλη ανταπόκριση στις τάξεις του, είναι βέβαιο ότι θα έχουν τραγικά αποτελέσματα για τη χώρα μας.

Για όσους το έχουν λησμονήσει, ηθελημένα ή όχι δεν έχει σημασία, θυμίζω πότε ανακινήθηκε το ζήτημα.

Ήταν τέλη Φεβρουαρίου του 2012. Λίγες ώρες μετά τη λήξη του Eurogroup, κατά την οποία είχε επικυρωθεί η νέα δανειακή σύμβαση της χώρας και το πρόγραμμα ανταλλαγής ομολόγων, ο Αλέξης Τσίπρας προέβη στην εξής ανατριχιαστική δήλωση: «Μπορεί οι Ευρωπαίοι να λένε ότι “είμαστε όλοι Έλληνες”, αλλά κάποιοι Έλληνες δεν είναι και τόσο Έλληνες: αυτοί που μας κυβερνούν».

Η δήλωση, του τότε Προέδρου του Συνασπισμού και της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., προκάλεσε αλγεινή εντύπωση. Στο μυαλό όλων, ήλθαν, συνειρμικά, άλλες εποχές, με τους διαχωρισμούς που επιχειρήθηκαν τότε. Τις πρακτικές αυτού του είδους είχαν πληρώσει πολύ ακριβά η Αριστερά και οι συνοδοιπόροι της. Το μόνο από τα στελέχη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. που αντέδρασε, προς τιμήν του, ήταν ο βουλευτής Δημήτρης Παπαδημούλης, ο οποίος χαρακτήρισε τη δήλωση «ατυχή».

Υπήρξαν όμως και ορισμένοι διανοούμενοι που κινητοποιήθηκαν και έκρουσαν τον κώδωνα του κινδύνου για το πού οδηγούσαν τέτοιες επικίνδυνες απόψεις. Ανάμεσά τους ήταν ο παλαίμαχος κομουνιστής και ιστορικό στέλεχος της Ανανεωτικής Αριστεράς Πάνος Δημητρίου, ο συγγραφέας Πέτρος Μάρκαρης, η κοινωνιολόγος Άννα Φραγκουδάκη και ο ιστορικός Βασίλης Παναγιωτόπουλος.

 

Κοινή συνισταμένη των δηλώσεών τους ήταν πως, ο διαχωρισμός που επιχειρήθηκε, αποτελούσε αντιδραστική θέση. Συνιστούσε όνειδος για την Αριστερά, η οποία είχε γνωρίσει τις συνέπειές του. Ο Βασίλης Παναγιωτόπουλος, μάλιστα, καταδικάζοντας απερίφραστα τα όσα εκστόμισε ο Αλέξης Τσίπρας, δεν δίστασε να τα χαρακτηρίσει ως «εθνικιστικό πισωγύρισμα».

Το εθνικιστικό παραλήρημα του ηγέτη ενός αριστερού κόμματος εκτιμήθηκε όμως δεόντως από το εκλογικό σώμα, που είχε ενστερνιστεί απολύτως τις άναρθρες ιδέες τις οποίες εξέπεμπαν οι συγκεντρώσεις των αγανακτισμένων στις πλατείες όλης της χώρας.

 

Έτσι, στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις που επακολούθησαν, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αύξησε θεαματικά τη δύναμή του και κατέλαβε τη θέση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.

Κι ενώ θα περίμενε κανείς ότι, με αφετηρία τα νέα καθήκοντά του, θα εκπονούσε νηφάλια ένα κυβερνητικό πρόγραμμα, με στόχο την ταχύτερη έξοδο της χώρας από τη δύσκολη κατάσταση, στην οποία βρισκόταν, εκείνος έπραξε το ακριβώς αντίθετο. Όξυνε, ακόμη περισσότερο, την πολιτική κατάσταση.

 

Οι φραστικές ακρότητες, στις οποίες επιδόθηκε ο Αλέξης Τσίπρας κατά το διάστημα αυτό εναντίον πολιτικών αντιπάλων του, δεν έχουν προηγούμενο στη σύγχρονη ελληνική πολιτική ιστορία.

Για να αποκρούσει όσους εξέφραζαν σοβαρές αμφιβολίες ως προς την πολιτική του, χώρισε τους Έλληνες, απλουστευτικά, σε δύο κατηγορίες. Οι χαρακτηρισμοί ποίκιλλαν. Άλλες φορές συνοψίζονταν στο δίλημμα Μνημονιακοί – Αντιμνημονιακοί. Άλλοτε, στο Μερκελιστές – Αντιμερκελιστές. Περιστασιακά, αλλά με προσεκτικό τρόπο, επανέφερε το δίλημμα Μη Έλληνες – Έλληνες. Στη δεύτερη κατηγορία όλων των παραπάνω διλημμάτων, αυτάρεσκα, κατέτασσε πάντα τον εαυτό του και το Κόμμα του. Εκείνοι, συμπερασματικά, ήταν οι πραγματικοί Έλληνες.

 

Στηριζόμενος στα πλαστά αυτά διλήμματα, που μας οδηγούσαν σε επικίνδυνους ατραπούς, άρχισε να προετοιμάζει το εκλογικό κοινό για τη μεγάλη δήθεν σύγκρουση που ερχόταν. Επρόκειτο για μια συντηρητική και βαθιά αντιδραστική τακτική. Καλοσχεδιασμένη όμως καθώς ήταν, άγγιζε το θυμικό του εκλογικού σώματος, γεγονός που αποδείχτηκε από τις μετέπειτα εξελίξεις, Στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου δόθηκε ευρεία πλειοψηφία στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ο οποίος και ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας συνεργαζόμενος με τους Ανεξάρτητους Έλληνες, ένα ακροδεξιό πολιτικό μόρφωμα.

Το διάστημα που ακολούθησε, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., από την κυβερνητική θέση πλέον, συγκεκριμενοποίησε ακόμη περισσότερο την πολιτική του ως προς το ζήτημα. Για τον εαυτό του, συνέχισε να κρατά, ναρκισσευόμενος, τον τίτλο του μόνου υπερασπιστή των ελληνικών υποθέσεων. Όσοι τον εμπιστεύονται και τον ακολουθούν είναι οι Έλληνες. Εκείνοι που κάνουν το λάθος να διαφωνούν με την τακτική του θεωρούνται αυτόματα Ανθέλληνες.

 

Ο παροξυσμός, εναντίον κάθε διαφορετικής άποψης, έχει καταλάβει για τα καλά όλα τα ανώτατα κλιμάκια του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Το κυνήγι μαγισσών, στο οποίο έχουν επιδοθεί, θυμίζει τις προπολεμικές σταλινικές εκκαθαρίσεις, εποχή στην οποία φαίνεται ότι έχουν ιδιαίτερα εντρυφήσει και τους γοητεύει.

Ιδιαίτερα ανησυχητικό όμως είναι ότι, το τελευταίο χρονικό διάστημα, η σκυτάλη έχει περάσει πλέον στα μέλη και τους φίλους του. Το φαινόμενο γνωρίζει έξαρση. Όποιος διατηρεί αμφιβολίες, δεν έχει παρά να ξεφυλλίσει τον ημερήσιο και περιοδικό Τύπο ή να περιδιαβεί στο διαδίκτυο, για να διαπιστώσει του λόγου το αληθές. Οι προπηλακισμοί σε βάρος των διαφωνούντων από παλιά και όψιμα μέλη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α, δεν έχουν τελειωμό.

 

Το φαινόμενο έχει την εξήγησή του. Τα μέλη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είχαν συνηθίσει τόσες δεκαετίες τη διοργάνωση πορειών και την ανέξοδη κριτική για την ανάλγητη, υποτίθεται πολιτική, είτε του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος είτε της Νέας Δημοκρατίας. Τώρα, με την άνοδο του Κόμματός τους στην εξουσία, διαπιστώνουν πως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, όσο εμφανίζονταν. Χρειάζονται ρήξεις με κατεστημένες αντιλήψεις και πρακτικές. Όποιος τις επιχειρεί αναλαμβάνει και το πολιτικό κόστος. Αυτό, όμως, δεν είναι διατεθειμένοι να το δεχτούν οι επαγγελματίες ιδεολόγοι.

Ιδιαίτερη μνεία χρειάζεται να γίνει όμως για τους όψιμους φίλους του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Ανήλθαν καθυστερημένα σε ένα πολιτικό όχημα, εποφθαλμιώντας κάθε είδους οφέλη, και τώρα διαπιστώνουν ότι οι ελπίδες τους αποδείχτηκαν φρούδες. Μην έχοντας τη δυνατότητα επαναπροσδιορισμού, καθώς θα κατηγορηθούν για καιροσκοπισμό, ανέλαβαν το ξεκαθάρισμα λογαριασμών με όσους έχουν ενστάσεις για την ακολουθούμενη πολιτική. Ο πιο εύκολος τρόπος, προκειμένου να τους στοχοποιήσουν, είναι να τους προσάψουν την κατηγορία των Ανθελλήνων. Η περίπτωσή τους, σε σχέση με εκείνη των παλιών μελών του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., είναι αποκρουστικότερη. Όσοι επιδίδονται σε τέτοιου είδους λεκτικές επιθέσεις αξίζουν τη βαθιά περιφρόνησή μας.

 

Η ιδεολογία, που εκπέμπει η Κυβέρνηση, μας μεταφέρει αργά αλλά σταθερά σε δύστηνους καιρούς. Αν δεν αποκρουστεί ομόθυμα θα δημιουργήσει μεγάλες εθνικές περιπέτειες.

Κωστής Λίθινος