ΕΝΑ ΕΙΔΟΣ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ...

Συνδυασμός ψευτιάς και αλήθειας είναι η καθημερινότητά  μας. Παντού, σε όλες τις δραστηριότητές μας και μη τολμήσει κανείς να υπερασπιστεί την… ακεραιότητά του. Όλοι έχουμε πέσει σε παραπτώματα και μέχρι το φινάλε του βίου μας θα ξαναπέσουμε αρκετές φορές. Παίζουμε καθημερινά κρυφτούλι μ’ έναν κόσμο αδυσώπητο και ωμό στους νόμους που έχει θεσμοθετήσει. Από εδώ ξεκινούν και οι παρασπονδίες μας, διότι για να γίνει υποφερτός ο κόσμος αυτός πρέπει να σου αφήνει περιθώρια να τον ξεχνάς κάπου-κάπου.

Αυτές τις μέρες δυο φίλοι ανήγγειλαν ότι αποχωρούν από τη λεωφόρο του διαδικτύου και σταματούν ν’ ασχολούνται με το face book, που είναι μια άλλη εκδοχή της πραγματικής ζωής μας. Δεν έγινε κάτι κακό –έγραψαν– αλλά η ενασχόληση με το διαδίκτυο τους τρώει το χρόνο που υπό ομαλές συνθήκες θα τον διέθεταν σε επωφελέστερη δράση. Είναι μια εξήγηση. Το φαινόμενο της διαδικτυακής φλυαρίας χρειάζεται μια κάποια ερμηνεία και περισσότερο ενδιαφέρει ίσως τον κοινωνιολόγο παρά εμάς τους ίδιους που μόλις ξυπνάμε, μια από τις πρώτες κινήσεις μας είναι το πάτημα του κουμπιού για ν’ αρχίσει να λειτουργεί ο υπολογιστής.

Είναι αλήθεια ότι μέσα εδώ ο καθένας κομίζει τις δικές του αποσκευές και θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι η δίψα για κάθαρση του υποσυνείδητου, και για εξομολόγηση που φτάνει μέχρι το παραλήρημα και τον λεκτικό εκθετισμό. Δεν είμαι κοινωνιολόγος για να συμπεράνω αν η ενασχόληση με το διαδίκτυο μας καλύπτει συναισθηματικά ή ψυχολογικά. Πάντως, μας συναρπάζει με την ευρηματικότητα κάποιων σχολίων, φωτογραφιών, σκίτσων και φυσικά μας συγκινεί η παράθεση στίχων ή λόγια σοφών ανθρώπων. Από εκεί και πέρα;;; Δεν είμαι σε θέση να δω παραπέρα ή κάποια άλλη κοινωνική σκοπιμότητα.

Για μένα, ωστόσο, είναι ένα είδος ημερολογίου, που φυσικά δεν κρύβει μυστικά, και τούτο έχει σχέση με τη νοοτροπία του καιρού μας που τα θέλει όλα εξηγήσιμα με τρόπο ορθολογικό. Κι ακόμα προσπαθώ πάντα ν’ αναπτύξω κάτι που το πιστεύω άξιο λόγου. Μ’ αρέσει επίσης ν’ αναμοχλεύω τη μνήμη και συγκινούμαι όταν «βλέπω» ξανά, σαν κινηματογραφική ταινία να περνούν με ταχύτατο ρυθμό εικόνες μιας εποχής που πέρασε ανεπιστρεπτί. Οι τόποι που έζησα, οι νυχτωμένοι δρόμοι και η σιωπή τους, τα λιθόστρωτα της Θεσσαλονίκης και του Παρισιού, η ομίχλη του Λονδίνου και του Αγίου Βασιλείου στον Πάρνωνα, οι διασκεδάσεις των νεανικών χρόνων, ο πατέρας, η μάνα, η σταφίδα στ' αλώνια, οι συμμαθητές, ο άγριος καθηγητής της φυσικής και των μαθηματικών, η πρωινή μυρωδιά του φρεσκοψημμένου ψωμιού από τον φούρνο και τα φαγητά που ευωδίαζαν στη γειτονιά – απ’ όποια γειτονιά κι αν πέρασα…

Δεν ξεστρατίζω από το θέμα μου. Απλώς προσπαθώ να βρω το νήμα που συνδέει το παρελθόν με το παρόν, που θα ξεχωρίζει την αλήθεια από το ψέμα, την ομορφιά από την ασχήμια, τις συμβατικές αξίες από την υλοποιημένη ψυχή, το πρόσκαιρο και μάταιο από το μόνιμο… Τι ψάχνω; Τίποτε γιατί ξέρω ότι και ο Οιδίπους που έλυσε το αίνιγμα της Σφίγγας, βρέθηκε στη μεριά του πόνου και του αίματος!!!! Λοιπόν, η ζωή συνεχίζεται…