ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ "ΠΕΘΑΙΝΟΥΜΕ ΣΑ ΧΩΡΑ", ΑΛΛΑ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ!!!!!

Δεν είναι δυνατόν με μια μονοκοντυλιά ο αριστοκράτης των Παρισίων να μας διαγράφει. Γιατί κι εγώ Λαός είμαι και σύμφωνα με τον κ. Δημητριάδη είμαι «βδέλυγμα». Έγραψα ΜΠΡΑΒΟ στον φίλο μου τον Αλέξανδρο Ασωνίτη διότι είχε το θάρρος ν' αντικρούσει μια ανοίκεια επίθεση από έναν -υποτίθεται- πνευματικό άνθρωπο που κατ' εξακολούθηση παραμένει στο προσκήνιο με μια δήθεν αντικομφορμιστική στάση.
Ο κ. Δημητριάδης δεν είναι η πρώτη φορά που πλασάρει «καινοφανείς» απόψεις. Και στο παρελθόν έχει μιλήσει απαξιωτικά για την Ελλάδα και τους Έλληνες. Πριν δεκαπέντε χρόνια είχε δημοσιεύσει στο ένθετο «Πρόσωπα» των «ΝΕΩΝ» [Σάββατο 20 Μαΐου 2000], άρθρο με τον τίτλο «Εμείς και οι Έλληνες».

«Οι Έλληνες δεν ανήκουν στην Ελλάδα. Οι Έλληνες δεν είναι Έλληνες. Τι είναι, λοιπόν; Το τίποτε…»
Ο άνθρωπος έχει γράψει ότι νιώθει πως οι Έλληνες του είναι ξένοι, πως απλώς ο ίδιος είναι ένα σώμα που γεννήθηκε, μεγάλωσε, έφαγε, ήπιε, κοιμήθηκε, ονειρεύτηκε, ερωτεύθηκε και αφόδευσε σ' έναν τόπο που λέγεται συμπτωματικά Ελλάς, ως φιλοξενούμενος!!! ΕΔΩ, όπως έγραψε ο Κώστας Γεωργουσόπουλος σε σχετικό άρθρο του στα ΝΕΑ [03/06/2000]: «Το πράγμα σηκώνει όμως νερό, αν διαβάσει κανείς το φλύαρο κείμενο που επαναλαμβάνει το ίδιο πράγμα με άλλες λέξεις (θυμίζει παραλήρημα πάνω σε μιαν έμμονη ιδέα), αφού ουσιαστικά προσπαθεί να σχολιάσει δύο τσιτάτα των Χάινερ Μίλερ και Lacone-Labarthe που μάλλον τα χρειάζεται για να πάρει κάποιο κύρος το γραπτό του, ενώ σαφώς δεν τα κατανοεί ή δεν αφορούν το θέμα που σχολιάζει...»

Είναι πολύ εύκολο να γράφει κανείς αφορισμούς. Και φυσικά σε μια δημοκρατική κοινωνία μπορεί να λέει ό,τι θέλει. Η δημόσια γνώμη είναι μέσα στο παιχνίδι της ζωής. Ωστόσο, κι εμείς που δεν συμφωνούμε μαζί του, έχουμε δικαίωμα να οργιζόμαστε. Διότι μια πρώτη αντίδραση είναι η διαπίστωση πως ο κ. Δημητριάδης βρίσκεται σε πνευματική σύγχυση. Είπαμε κάποτε ότι μπορεί να… "πεθαίνουμε σα χώρα", αλλά εξακολουθούμε να υπάρχουμε!!!

Ο κ. Δημητριάδης με όσα γράφει μήπως διεκδικεί το ρόλο του οδηγού; Όμως πρέπει να ξέρει ότι ο πνευματικός οδηγός που αναλαμβάνει για χάρη μας να ξεδιαλύνει το φαινόμενο της καθημερινότητάς μας, θα κριθεί από την πειστικότητα των συμπερασμάτων και των συμβουλών του. Με τις απόψεις που κατά καιρούς εκφράζει, μας περνάει από γενεές δεκατέσσερις και διαγράφει τη σχέση μας με την Ελλάδα. Οπότε γεννάται το ερώτημα: Σε ποιους απευθύνεται, γράφοντας ελληνικά σε ελληνικά έντυπα;;; Τι προσδοκά;;;

Θα παρατηρήσω ότι η τακτική του κ. Δημητριάδη είναι τακτική ενός αδίστακτου μακαρθιστή. Όλες οι λέξεις που χρησιμοποιεί στα κείμενά του είναι θεμιτές, αρκεί να εξυπηρετηθεί η θεωρία του ότι… δεν είμαστε Έλληνες!!!

Κάποτε ο Γάλλος Φρανσουά Μοριάκ είχε γράψει ότι «κάνουμε καριέρα μόνο και μόνο για να μην πεθάνουμε από ασφυξία» κι ένας συγγραφέας, για να μην πεθάνει, χρειάζεται είτε ν’ αγαπιέται είτε να μισείται… Ας διαλέξει ο κ. Δημητριάδης τι από τα δυο πάει στην περίπτωσή του.