ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΟΜΩΣ Η ΦΑΙΔΡΑ!!!!!!!

Η Φαίδρα είχε ξεχάσει τι είναι πρωί. Πριν τις δέκα δεν ξυπνούσε ποτέ. Καμιά φορά συνέχιζε να κοιμάται μέχρι το μεσημέρι. Μερικές φορές σηκωνόταν, έτρωγε το πρωινό της, έκανε ένα ντους κι έμενε στο κρεβάτι για πολλή ώρα, με τα μάτια κλειστά, αλλά χωρίς να κοιμάται, σχεδόν ακίνητη, ανάμεσα στα μαξιλάρια…

Πάντα ξενυχτούσε πάνω στον υπολογιστή και χανόταν στις λεωφόρους του διαδικτύου, ψάχνοντας για περίεργες φωτογραφίες, για παράξενα βίντεο, προσπαθώντας έτσι να ξεφορτωθεί τις έγνοιες της που την βάραιναν και δεν μπορούσε να βρει ένα τρόπο να τις αποδιώξει. Είχα χάσει τη δύναμη ν’ αντισταθεί σ’ αυτή την καθημερινή συνήθεια.

Δεν διάβαζε πια, δεν ονειροπολούσε, δεν ενθουσιαζόταν με τις πολιτικές εξελίξεις και η ερωτική απόλαυση είχε χάσει τον προσανατολισμό της και δεν την συναντούσε ποτέ, εδώ και χρόνια… Ένιωθε πια ένα σκέτο σώμα, παράξενα αποχωρισμένο από τις αισθήσεις. Ωστόσο, έδειχνε σα να ήταν ευτυχισμένη στους περιορισμούς που είχε υποβάλει τον εαυτό της, τον οποίο έβλεπε αδύναμο και ανάξιο.

Η απομόνωση της δημιουργούσε μια γλυκιά νωθρότητα. Πέρασαν ανεπιστρεπτί οι εποχές εκείνες που η ζωή έμοιαζε να είναι υπέροχη και η Φαίδρα δεν στεναχωριόταν για προβλήματα και πάντοτε ήταν χαρούμενη και χαμογελαστή. Το μόνο που έκανε με κάποια ευχαρίστηση ήταν να  βγάζει βόλτα τον σκύλο της και να τον φωτογραφίζει.

Όταν της τηλεφώνησα, απάντησε μετά από 5-6 κουδουνίσματα του τηλεφώνου κι άκουσα τη φωνή της ήρεμη και σταθερή.

«Σ’ έχασα», της λέω. «Δεν εμφανίζεσαι πλέον στο φβ. Τι συμβαίνει;»

«Τι κάνεις;», μου απαντά.

«Εγώ καλά είμαι. Εσένα ρωτάω…»

«Έχω κλειστεί στον εαυτό μου…»

«Για ποιο λόγο;»

«Γιατί έφυγε η χαρά έτσι ύπουλα χωρίς λόγο…»

«Και πού πήγε;»

«Έλα τώρα, μην κάνεις πλάκα. Νιώθω ότι είμαι μέσα σε ένα τούνελ και δεν μπορώ να ξεφύγω. Είμαι πολύ εξαντλημένη ψυχικά, έχω σπάσει και δεν ντρέπομαι να ομολογήσω την αδυναμία μου…»

«Ε, τότε κάνε κάτι για να βγεις…»

«Μακάρι να μπορούσα…»

Καθώς ξανασκέφτομαι τη χτεσινή συνομιλία μου με την Φαίδρα, αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάποιος λόγος για να την αγαπήσω! Μήπως όμως μπλέκω τα συναισθήματά μου και περιπλέκω μια απλή διαδικτυακή σχέση; Πάντως ό,τι κι αν αισθάνομαι, θέλω να της δώσω το χέρι για να την βγάλω από το χώρο της σκιάς και να την φέρω στον ήλιο. Είναι αλήθεια ότι είχαμε μια μυστική οικειότητα που με τα χρόνια είχε γεννηθεί ανάμεσά μας, αλλά ποτέ δεν προχώρησε σε άλλες ατραπούς. Αλλά το δικηγορικό μυαλό μου πρέπει να ξεδιαλύνει τα πράγματα για να μην βασανίζομαι. Δεν έχω όρεξη τώρα να παίζω με συναισθήματα. 

Με νοιάζει όμως η Φαίδρα. Πολλές φορές διέκρινα κάποια υποτονική συμπεριφορά της αλλά τώρα φαίνεται ότι η κατάστασή έχει πάρει επικίνδυνη στροφή και δεν ξέρω πού θα οδηγηθεί. Είχα κάνει κι άλλες φορές κουβέντα με την Φαίδρα, χωρίς να έχω πολλά στοιχεία στη διάθεσή μου κι έλεγα απλώς ότι είναι κουρασμένη γενικώς, όπως όλοι κάποια στιγμή νιώθουμε να μας βαραίνει η καθημερινότητα. Καταλάβαινα ότι έβαζε το πόδι της σε σκαλοπάτι που δεν υπήρχε!! Τώρα όμως δεν είναι έτσι, διότι δεν υπάρχουν σκαλοπάτια… Έχασε τον άντρα της, τον πατέρα της, η μάνα της δεν είναι καλά... Έχασε όμως και τον σκύλο της κι αυτό ήταν επίσης ένα δυνατό χτύπημα, αφού τον είχε πάνω από δεκαπέντε χρόνια και τον θεωρούσε μέλος της οικογένειάς της.