Ο ΜΑΝΙΧΑΪΣΜΟΣ ΤΟΥ ΤΣΙΠΡΑ ΚΑΙ Η ΘΛΙΨΗ ΤΗΣ ΣΤΑΣΙΜΟΤΗΤΑΣ

Οι αριστερές ιδεοληψίες του Αλέξη Τσίπρα είναι για λαϊκή κατανάλωση. Ο εναγκαλισμός με το οικονομικό κατεστημένο τον βοηθάει για να χαμογελάει, παρουσιάζοντας τον αληθινό εαυτό του....

Διατηρώ αναμνήσεις βαθιά χαραγμένες μέσα μου από τη γνωριμία και συνεργασία μου με πρόσωπα που σημάδεψαν την νεότερη ζωή της χώρας μας. Εννοώ πολιτικούς, πνευματικούς ανθρώπους και καλλιτέχνες. Για μένα είναι μια παρακαταθήκη που μου δίνει τη δύναμη σήμερα να είμαι πιο αυστηρός με τους ανθρώπους και τις πολιτικές εν γένει καταστάσεις που εμφιλοχωρούν στην άμοιρη Ελλάδα. Και είναι άμοιρη όταν ισοπεδώνονται όλα: αξίες, ιστορία, πρόσωπα και ιδέες.

Όταν άκουσα προχτές τον πρωθυπουργό να συνιστά ΣΙΩΠΗ στην αντιπολίτευση, μ’ έπιασε ταραχή, διότι μονάχα νοοτροπία σταλινική θα οχυρωνόταν πίσω από τέτοια συμπεριφορά. Δεν έχει καταλάβει φαίνεται ότι οι αντιθέσεις των ιδεών είναι εκείνες που σπρώχνουν τις κοινωνίες προς τα εμπρός!! Αλλά δεν μας αφήνει περιθώρια να σκεφτούμε διαφορετικά, διότι αφού ξέμπλεξε με την εσωτερική αντιπολίτευση, θεωρεί ότι πρέπει να εξαφανίσει και την αντιπολίτευση στο κοινοβούλιο. Όλα αυτά παραπέμπουν στην εποχή του Στάλιν που εξουδετέρωνε τον έναν μετά τον άλλον τους αντιπάλους του, εγκαθιδρύοντας καθεστώς τρομοκρατίας. 

Ο Τσίπρας θεωρεί ότι όλοι πρέπει να συμφωνούν μαζί του, ότι δεν πρέπει να υπάρχουν πολιτικά ρεύματα, ή αντιπολίτευση!!!! Τώρα κυβερνάει με το ΨΕΜΑ. [Υποσχόταν ότι θα καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ, αλλά τώρα σφυρίζει αδιάφορα. Υποσχόταν ότι την επομένη των εκλογών θα καταργούσε το 23% για την ιδιωτική εκπαίδευση και τώρα δήθεν ψάχνει για ισοδύναμα. Και να ήταν μονάχα αυτά;;;;] Εξάλλου έχει επιβάλει τη δική του λογική με το σύνδρομο του οδοστρωτήρα. Κατ’ εξακολούθηση αναφέρεται στα παλιά κόμματα και στους παλιούς πολιτικούς που «λεηλάτησαν τη χώρα». Θέλει να παραβλέπει όμως το γεγονός ότι τα κόμματα δεν είναι οι άνθρωποι αλλά οι αξίες, οι ιδέες, οι αρχές και τα κόμματα έχουν την ιστορία και την προσφορά τους στη χώρα. Ο Τσίπρας παίζει ένα πολύ επικίνδυνο παιχνίδι που εκτρέφει τον αμοραλισμό και εξουδετερώνει όλες τις ηθικές αντιστάσεις. Αλλά δυστυχώς αυτό που βλέπουμε είναι ότι η παθολογία της πρωθυπουργικής στάσης είναι ο μανιχαϊσμός και η πολιτική δολιότητα περνάει μέσα από τις εξισωτικές απλουστεύσεις και τις ηθικές αφαιρέσεις. Έτσι, όμως, δηλαδή με το ευνουχιστικό αυτό και άκρως ρατσιστικό τέχνασμα  η πολιτική αφυδατώνεται, τα κοινωνικά υποκείμενα εξαφανίζονται, η ιστορία δολοφονείται και τα ηλικιακά χαρακτηριστικά ανυψώνονται σε άτρωτα αξιολογικά ιδεολογήματα.

Με διάφορα σοφίσματα ο Τσίπρας, εντελώς αβασάνιστα  συγκρίνει και ταυτίζει, με κριτήριο την ηλικία, ανόμοια κοινωνικά και πολιτικά συστατικά, ιστορικά και πολιτικά μεγέθη διαφορετικά. Εμφανίστηκε ως ο άφθαρτος και νέος πολιτικός που θ’ αλλάξει τον ρου της ιστορίας της χώρας. Αλλά –γεννάται το ερώτημα– από  τον Ιανουάριο, αφότου ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας, ποια ήταν η συνεισφορά του στην εξέλιξη της κοινωνίας μας -  τι έκανε, τι προσέφερε;;;; Δυστυχώς, ασκήθηκε μονάχα στην ακατάσχετη δημαγωγία, στην επικοινωνιακή πολιτική, στα ταξίδια, στις επαφές με ξένους και τις φωτογραφίσεις, παρασέρνοντας τη χώρα και το λαό σε επικίνδυνες ατραπούς. Τώρα θ’ αρχίσει να φαίνεται εντονότερα η πολιτική του Τσίπρα και του κόμματός του. Και δεν ξέρω κατά πόσο ο λαός είναι σε θέση να αντισταθεί λόγου χάρη στη φορολογική λαίλαπα, αφού είναι φανερή η ναρκωτική απάθεια  και η μοιρολατρική αποδοχή της τακτικής του Τσίπρα που ισοπέδωσε και απαξίωσε τους αντιπάλους για να βρεθεί μονάχος του στο προσκήνιο. 

Του λείπει η εντιμότητα και ο σεβασμός, που είναι στοιχεία απαραίτητα για έναν πολιτικό που θέλει να υπηρετεί ανιδιοτελώς τη χώρα και τον λαό.