ΑΞΕΧΑΣΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΚΩΣΤΗΣ ΛΙΘΙΝΟΣ

Τη συνόδευσες πρόθυμα ώς το αεροδρόμιο. Θα ταξίδευε στο εξωτερικό για να συνεχίσει τις σπουδές της. Επιθυμεί να γνωρίσει τον κόσμο και το θεώρησες απόλυτα φυσιολογικό.

Στην αρχή της διαδρομής ήσουν αμίλητος. Λίγες μόνο κουβέντες αντάλλαξες μαζί της. Κι εκείνη, που σε ήξερε καλά, άρχισε το πείραγμά της. Όλο για το αγαπημένο σου νησί μιλούσε για να αλλάξει τη διάθεσή σου. Κάτι πέτυχε...

Όπως κατευθυνόταν προς την αίθουσα αναχωρήσεων, λίγο προτού χαθεί μέσα στο πολύχρωμο πλήθος, της ζήτησες να σταματήσει για να τη φωτογραφήσεις. Δεν είχε καμία αντίρρηση. Κοντοστάθηκε και, με το χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό της, στράφηκε προς το μέρος σου.

Στα δευτερόλεπτα που μεσολάβησαν πέρασαν αστραπιαία από τα μάτια σου όλα τα προηγούμενα χρόνια. Οι πρώτοι, δύσκολοι μήνες, ύστερα από τη γέννησή της... Η ανέμελη παιδική της ηλικία... Οι πανεπιστημιακές σπουδές της... Οι αθώοι τσακωμοί με τον μικρότερο αδελφό της... Οι ωραίες οικογενειακές στιγμές... Τα μεγαλοβδόμαδα στη μικρή κωμόπολη... Οι καλοκαιρινές διακοπές στο νησί...

Δάγκωσες τα χείλη σου για να μη ξεσπάσεις σε κλάματα. Ένα δάκρυ, που κύλησε από τα μάτια σου, απέφυγες να το διώξεις. Δεν θα το πρόσεχε, άλλωστε, από το σημείο που βρισκόταν.

Καθώς απομακρυνόταν, κατάφερες να σηκώσεις το χέρι σου και να τη χαιρετίσεις.

Στην επιστροφή για το σπίτι, ξανάκουσες στο αυτοκίνητο το τελευταίο, αγαπημένο της τραγούδι. Τον «Ήλιο θεό» του Βασίλη Σκουλά.