ΞΑΝΑ ΣΤΗ ΣΕΒΑΣΤΟΥΠΟΛΕΩΣ!!!!!

Boulevard de Sébastopol

Το φθινόπωρο έχει πέσει για τα καλά πάνω από την πόλη μας. Και θα ρωτήσει κάποια από τις φίλες μου, πού το είδα το φθινόπωρο σ’ αυτή την τσιμεντούπολη!!! Απάντηση: Με τα μάτια κλειστά και με το νου… Δυστυχώς, εδώ στην πόλη έτσι νιώθουμε τις εποχές. Η ζέστη παραπέμπει σε καλοκαίρι, οι κατακλυσμιαίες βροχές σε χειμώνα…

Πάντως μ’ αρέσει τούτες μέρες η βροχή. Νιώθω μιαν απέραντη ανακούφιση. Αρκετές φορές βγήκα για το φούρνο ή για το περίπτερο χωρίς ομπρέλα. Βιαστικός κι εγώ όπως τόσοι άλλοι που τρέχουν  συνήθως να σωθούν από το νερό ή –ποιος ξέρει – για να κρύψουν κάποιο λάφυρο της ευτυχίας τους. Ίσως ν’ αναρωτηθεί κανείς εάν σε τέτοια περίοδο κρίσης μπορεί να είναι κανείς ευτυχισμένος…

Εγώ, ωστόσο, θα σας πω ότι το ‘λάφυρο’ για το οποίο μιλάω δεν είναι υλικό, αλλά απλούστατα μια χαρούμενη σκέψη, ένα φιλί, ένα χαμόγελο κι ακόμα μια αγκαλιά ή η μυρωδιά ενός κόρφου που θα ζεστάνει την ταλαιπωρημένη καρδιά. Κι ακόμα οι μνήμες από τα περασμένα που σε στιγμές έντασης των φυσικών φαινομένων, κινητοποιούνται και σε πισωγυρίζουν όταν ήσουν πιτσιρίκος κι αναζητούσες τις περιπέτειες που διάβαζες στα εικονογραφημένα κλασικά…

 Το ξέρω ότι η λογική των πληγέντων από την κακοκαιρία θα με προσγειώσει, αλλά δεν μπορώ να βρω λύσεις. Εγώ θα σταθώ έξω από μαγαζί της γειτονιάς που δεν είναι καφενείο αλλά μοιάζει σαν τέτοιο και θα ξεχαστώ να κοιτάζω τους θαμώνες που σπρώχνουν το χρόνο, πίνοντας τον καφέ ή τρώγοντας το γλυκό τους, και συζητώντας ζωηρά και ακατάσχετα για ποδόσφαιρο ή πολιτική και για γυναίκες…

Πάντα σε κάτι τέτοιες ώρες περιφέρω τις αναμνήσεις μου και κάπου-κάπου τις νιώθω σαν άφωνο τραγούδι, ενώ προσπαθώ να θυμηθώ τη μελωδία του. Έτσι είναι. Σε όλη μας τη ζωή παλεύουμε να ξαναθυμηθούμε μια χαμένη μελωδία. Καθώς περπατώ στη Σεβαστουπόλεως και βλέπω τα ‘ερειπωμένα’ καταστήματα, έχω την αίσθηση ότι κυκλοφορώ σ’ εκείνες τις έρημες πόλεις που βλέπουμε στις καουμπόικες ταινίες. Είτε φυσάει δυνατά είτε βρέχει, η ερημιά γεμίζει το τοπίο. Τα καταστήματα κάποτε ήσαν καταστήματα. Τώρα είναι άδεια και… ενοικιάζονται!!!! Στη σειρά είναι άδεια. Χθες, καθώς γύριζα από το φούρνο, μετρούσα και κάποια στιγμή σταμάτησα το μέτρημα γιατί ένιωσα άσχημα. Δεν είναι δυνατόν!!! Δεν είναι ίδιοι πια οι τόποι. Ούτε οι άνθρωποι. Σα να έχει δραπετεύσει κάτι σαν άρωμα μιας άλλης εποχής, σαν γεύση… Ναι, η γεύση εκείνη που δεν πρόκειται ποτέ ξανά να την αισθανθείς…

Κι έτσι κάνω άλματα και ξάφνου βρίσκομαι στο Παρίσι. Σε μια στάση του μετρό, στο 2ο arrondissement. Στη Réaumur-Sébastopol… Υπάρχει δρόμος Rue Réaumur και Boulevard de Sébastopol, που πήραν το όνομά τους από τον επιστήμονα René-Antoine de Réaumur Ferchault και το λιμάνι της Σεβαστούπολης στην Κριμαία, σε ανάμνηση της Πολιορκίας της Σεβαστούπολης (1854-1855) κατά τη διάρκεια του Κριμαϊκού Πολέμου. Η ιστορία είναι παντού στο Παρίσι. Και δεν το κρύβω πως όταν περπατούσα ώρες ατελείωτες στους δρόμους του Παρισιού, ένιωθα ότι περπατώ πάνω στις σελίδες της ιστορίας. Και τώρα μ’ αρέσει όταν προφέρω αυτές τις δυο λέξεις: Réaumur-Sébastopol…

Οι λέξεις και οι τόποι είναι σημάδια της δικής μου, προσωπικής, ποντοπορίας. Με χρώματα ή στο ασπρόμαυρο. Και τ’ αγγίζω, πατώντας τα πλήκτρα του υπολογιστή και βλέπω εικόνες που ξανά με κατακλύζουν. Ίσως να πρόκειται για έναν αφελή και τυποποιημένο διαλογισμό. Ωστόσο, εγώ θα συνεχίζω να ψηλαφώ αυτά τα σημάδια για ν’ αντιμετωπίσω τις αντιφάσεις της τωρινής πολυστέναχτης ζωής.
Κυριακή. Ξημέρωσε!!!!