Α! Ζωή, τρελή που είσαι! Α, ζωή!

ΜΙΑ μέρα... ΚΑΤΑΔΙΚΗ μας!!!! Έτσι που έγραψα την λέξη με κεφαλαία, η πρώτη ανάγνωση στην 'ΚΑΤΑΔΙΚΗ' έχει δυο εκδοχές: ΜΙΑ ΜΕΡΑ καταδική ΜΑΣ ή ΜΙΑ ΜΕΡΑ καταδίκη ΜΑΣ!!!!

Δυστυχώς αυτό που είναι δικό μας σήμερα το νιώθουμε σαν... καταδίκη. Φτάσαμε στο σημείο να θεωρούμε καταδίκη την κάθε μέρα που ξημερώνει και με μια διασταλτική ερμηνεία... καταδίκη και τη ζωή μας. Όμως και η κάθε μέρα και η ζωή μας είναι δικές μας και μπορούμε να τις κάνουμε ό,τι θέλουμε. Είμαστε οι κουμανταδόροι της μέρας και της ζωής μας.

ΕΙΜΑΣΤΕ;;;;

Αυτό όμως που πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψη μας είναι πως σ' αυτήν εδώ τη ζωή γευόμαστε και αποθησαυρίζουμε τις πιο υψηλές εμπειρίες, πλάι άλλωστε στις πιο χαμηλές. Το θέμα είναι να μην αφήσουμε να εδραιωθεί μέσα μας το αίσθημα πως όλα είναι μάταια κι ο άνθρωπος... σκιάς όναρ!!!! 

Θα μου πείτε ότι πρωινιάτικα φιλοσοφώ!! όχι ακριβώς. Διάβαζα στα όρθια, μπροστά στη βιβλιοθήκη μου, τους Πεζούς ρυθμούς του Ζαχαρία Παπαντωνίου... Ένα όμορφο κομμάτι για τη ΖΩΗ και το παραθέτω. Μια ανάσα είναι:

.........

Μαύρα κι ανήσυχα γίδια κατεβαίνουν να πιουν στην κελαϊδούσα ρεματιά. Μαύρα κι ανήσυχα γίδια σταθήκαν άξαφνα στον κατήφορο, με τα κέρατα σαν κλάδους, και τα κεχριμπαρένια  των μάτια με κοιτάζουν.

Μες από τον λόγγο, μέσα από τα σγουρά πεύκα, ένα κοτσύφι σφυρίζει σαν τσοπανόπουλο.

Α! Ζωή τρελή που είσαι! Α ζωή!

Στον κόρφο του βουνού, σαν καλοσύνη που κρύβεται  είν’ ένα εκκλησάκι.

Χρόνια διακόσια κοιμάται απόξω ο καλόγερος που το ζωγράφισε – χρόνια διακόσια σωπαίνουν τα τρία του κυπαρίσσια.

Στον κόρφο του βουνού είν’ ένα κάτασπρο εκκλησάκι.

Α ζωή ωραία που είσαι! Α ζωή!

Απάνω στις λιλά μολόχες, απάνου στο νέο θυμάρι, πουλάκια δίχως όνομα, στιγμές πουλάκια, ήρθαν-έφυγαν.

Οι γαλανές σκιές των φύλλων τρέχουν στο φακιόλι της χωριατοπούλας που διαβαίνει κάτου από τον πλάτανο.

Στον ίσκιο του ο γεροπεύκος κοίμισε ένα κοπάδι.

Στο λαμπρό γαλάζιο τα’ ουρανού άσπρα σύννεφα σβήνουν από ηδονή…                 

Α ζωή ευτυχισμένη που είσαι! Α ζωή!

Κι όμως την ώρα του δειλινού – δεν ξέρω τι θέλει το φως του άλλου κόσμου και χύνται στα πεύκα, τι θέλει το φως του άλλου κόσμου…

Κι όμως τώρα που βράδιασε δεν ξέρω γιατί όλα στον κόσμο συλλογίζονται την αιτία των – γιατί το σκοτάδι απλώνεται σαν ένα μεγάλο νόημα...

........................

ΘΕΛΩ να πω ότι πρέπει να περιφρουρούμε την αναντικατάστατη παροδικότητά μας και να μην μας παίρνει η κάτω βόλτα... Βέβαια, αυτό δεν είναι τόσο απλό, αφού ξέρουμε ότι η ημερήσια διάταξη της κοινωνικής και πολιτικής ζωής εν πολλοίς καθορίζεται από άλλους παράγοντες κι έτσι μερικές μας βασανίζει το αίσθημα του εφήμερου, που έτσι και μας καταλάβει, πάει θα μας τραυματίσει ανεπανόρθωτα. Ο αντιρρρησίας θα πει ίσως ότι είναι απαραίτητο να ξέρουμε ότι ΔΕΝ είμαστε αιώνιοι. Σωστό κι αυτό. Εκείνο που χρειάζεται λοιπόν είναι μια εσωτερική ισορροπία, που να μας επιτρέπει να αποδεχόμαστε αγόγγυστα τους νόμους της καθημερινότητας. 

Ωστόσο ποιος δεν φανερώνει έναν καημό για την αιωνιότητα;;;;