Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΟΥ ΓΗΙΝΟΥ ΚΟΣΜΟΥ!!!!!

Women Washing Clothes by a Stream. Artist:Daniel Ridgway Knight. Country of Origin:United States of AmericaTagged With:N/A 

Μια χρονιά στις εισαγωγικές εξετάσεις του φιλολογικού κύκλου είχε δοθεί ένα εξαιρετικό θέμα: «Ουκ έστιν  ουδέν ατυχίας ανθρωπίνης παραμύθιον γλυκύτερον τέχνης». Δεν θυμάμαι τι ποσοστά επιτυχούς ανταπόκρισης υπήρξαν στην ανάπτυξη αυτού του θέματος. Πόσοι άραγε από τους τότες τελειόφοιτους είχαν ενστερνιστεί αυτή την απλή κουβέντα και ήταν σε θέση να την αντιμετωπίσουν, αναπτύσσοντας τις δικές τους σκέψεις. Εν πάση περιπτώσει, εγώ ξεκινώ από την παραδοχή ότι η τέχνη είναι ένα «γλυκύτατον παραμύθιον»!!!  Και δεν υπάρχει γλυκύτερη παρηγοριά στις  ατυχίες της ζωής από το να μπορεί ο άνθρωπος να εντρυφά στο γλυκύ νέκταρ της αισθητικής απόλαυσης. Γιατί η τέχνη υπήρξε πάντοτε ο πολύτιμος αγωγός του ωφέλιμου για τον άνθρωπο.

 Όλοι μας, λίγο-πολύ, έχουμε ακούσει ή διαβάσει τους ύμνους, που είναι αληθινά ποιήματα, του Μεγάλου Βασιλείου για τη φύση, που είναι έργο του Θεού, όπου ο άγιος το δοξάζει για τα παραδείσια δάση, τους δρυμούς, τους χλοερούς λειμώνες. Και είναι βέβαιο ότι θα έχουμε θαυμάσει μερικές βυζαντινές εικόνες όπου σ’ αυτές κυριαρχεί η ομορφιά του φυσικού τοπίου, η έξαρση των αισθήσεων, και η εξοικείωση των ζώων με τον άνθρωπο…

Μπορεί κανείς ν’ αρνηθεί ότι η τέχνη από τότε που φάνηκε στη γη, φυσικά μαζί με τον άνθρωπο, άλλο δεν κάνει παρά να εκφράζει την ομορφιά των ορατών και γήινων δημιουργημάτων. Κι αυτό το κάνει μέσα από τις αισθήσεις, γιατί φύση, ομορφιά και άνθρωπος είναι έννοιες  που αν και δεν ταυτίζονται, έχουν οπωσδήποτε μεταξύ τους μεγάλη συνάφεια:

«Παίζει απόψε το φεγγάρι στην κληματαριά

Που ’ναι να το πιεις αλήθεια στο ποτήρι

Κι όχι τόσο γιατί παίζει στην κληματαριά

Όσο γιατί φέγγει δίπλα σ’ ένα παραθύρι….»

Είναι στίχοι του Μιλτιάδη Μαλακάση, που ίσως να είναι χαμένος στις σκονισμένες βιβλιοθήκες και ελάχιστοι να τον θυμούνται. Όμως θα έλεγε κανείς ότι και τίποτε άλλο να μην είχε γράψει ο Μαλακάσης, με αυτό το απλό, απλούστατο τετράστιχο θα κέρδιζε μια σημαντική θέση στη νεοελληνική γραμματεία και θ’ αποτελούσε ίσως μια ευτυχισμένη στιγμή της νεοελληνικής ποίησης.

Να πάω και σ’ έναν άλλον εξαίσιο λογοτέχνη μας, τον αγαπημένο Ασημάκη Πανσέληνο, που μιλά τόσο ωραία για τα αγριολούλουδα της άνοιξης:

«…Έμοιαζε να είναι τα ίδια εκείνα κρίνα του αγρού, που λέει ο Χριστός ου κοπιά ουδέ νήθει κι όμως μηδέ ο Σολομώντας, λέει, μες σε όλη του τη δόξα  δε ντύθηκε με τόση λαμπρότητα όση εκείνα. Τα λόγια τούτα είναι ο επιγραμματικότερος ύμνος που λέχτηκε ποτέ για τη γη και τα αισθάνεται ο άνθρωπος που είναι ύπαρξη γήινη όσο είναι γήινο κι ένα δέντρο…» [«Νερά και χώματα και άλλα πολλά», Κέδρος 1977, σελ. 15].

Άνοιξη είναι κι έχω ανοιχτά τα μάτια μου, τ’ αυτιά και γενικώς όλες μου τις αισθήσεις για να νιώσω την ομορφιά του κόσμου….

*«Οὐκ ἔστιν οὐδέν ἀτυχίας ἀνθρωπίνης

παραμύθιον γλυκύτερον ἐν βίῳ τέχνης.

ἐπί τοῦ μαθήματος γάρ ἑστηκώς ὁ νοῦς

αὑτόν λέληθε παραπλέων τάς συμφοράς»

Άμφις (Ανθ. Στοβ. Ξ, 1)

Ο Άμφις ή Αμφίας ήταν αρχαίος Έλληνας κωμικός ποιητής που ανήκει στη «μέση κωμωδία» και έζησε στην Αθήνα το πρώτο μισό του 4ου αιώνα π.Χ., καθώς ήταν σύγχρονος του φιλοσόφου Πλάτωνα, στον οποίο αναφέρεται επανειλημμένα. Ο Αμφίας αναφέρεται ως Αθηναίος, αλλά το όνομά του δεν είναι αθηναϊκό και πιθανολογείται ότι καταγόταν από την Άνδρο.