ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΟΝ… ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟ ή «Μωραίνει Κύριος ους βούλεται απωλέσαι»

• Γράφει ο Νίκος Ε. Σκουλάς

Είχα καταλήξει στην απόφαση να μην ξαναγράψω για την απελπιστική  πια κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει  ως χώρα και ως κοινωνία αλλά και για τις οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις που μας επηρεάζουν τόσο έντονα.

Αισθάνομαι ότι, όσοι εξ ημών ασχολούμαστε μ’ αυτά τα θέματα, έχουμε γίνει κουραστικοί, προκαλώντας την πλήξη, μια και δεν έχουμε καμιά επίδραση στην ανάσχεση της κάθετα κατηφορικής πορείας που ακολουθούμε χωρίς ελπίδα σωτηρίας.

Καταλήγω λοιπόν, για μια τελευταία φορά, πριν την οριστική  κατάρρευση, ως κύκνειο άσμα ενός δυσφορούντος πολίτη, μετά από 48 χρόνια αγώνα, να τα πω, να ξεσκάσω, να εκτονωθώ, ίσως εξυπηρετώντας προσωπικό, υπαρξιακό κίνητρο.

Σ’ αυτή την κρισιμότερη ώρα της πρόσφατης ιστορίας μας, με την κοινή λογική, με απλά λόγια, χωρίς τις «περισπούδαστες αναλύσεις» των τηλεπαραθυράδων και των εκπροσώπων των ειδικών συμφερόντων, εκπέμποντας ταυτόχρονα μιαν ύστατη κραυγή αγωνίας, καταθέτω τη δική μου εκτίμηση και μια τελευταία παραίνεση προς όλους τους Έλληνες  πολιτικούς και πολίτες.

• ΠΩΣ ΦΤΑΣΑΜΕ ΩΣ ΕΔΩ
  

Βεβαίως έχει σημασία το ποιός φταίει, αλλά δεν είναι της ώρας. Μια Ινδιάνικη παροιμία μας λέει: «Όταν σου δαγκώνουν τον «ποπό» οι κροκόδειλοι είναι δύσκολο να θυμάσαι ότι ο στόχος σου ήταν να καθαρίσεις τον βάλτο». Έχουμε καιρό να καθαρίσουμε τον βάλτο της κακοκυβερνησίας και της διαφθοράς – και δεν πρέπει να το αφήσουμε να περάσει έτσι.

Τώρα όμως βρισκόμαστε σε κατάσταση έκτατης ανάγκης και προέχει να αποτρέψουμε την απόλυτη καταστροφή για την οποία είμαστε στο «και 5’». Ξέρουμε ποιοι την προκάλεσαν και ποιοι τη συντήρησαν και τη συντηρούν και τώρα. Φταίμε κυρίως εμείς οι Έλληνες, αν και δεν φταίμε όλοι το ίδιο. (Δεν ήταν μόνον η πενταετία Κ. Καραμανλή που διόγκωσε το δημόσιο χρέος κατά € 150 δισεκ., διπλασιάζοντάς το. Συνέβαλε και ο Σημίτης και οι περί αυτόν, μεταθέτοντας την πληρωμή των υπόπτου διαδικασίας, εξοπλισμών και της Ολυμπιάδας για μετά το 2005).

Φταίνε και οι Ευρωπαίοι εταίροι μας που, με τη λάθος συνταγή - την ανάλγητα σκληρή λιτότητα που μας επέβαλαν, οδήγησαν την οικονομία στην πλήρη στασιμότητα και τον Έλληνα πολίτη στην πλήρη εξαθλίωση.

• Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΖΟΦΕΡΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Η οικονομία μας είναι κατεστραμμένη. Ο ιδιωτικός τομέας από τον οποίο θα περιμέναμε να προέλθει η περιβόητη ανάπτυξη, έχει καταρρεύσει. Βρίσκεται σε πλήρη χρηματοπιστωτική ασφυξία και αδυνατεί να αγοράσει εισαγόμενες πρώτες ύλες με όρους «μετρητοίς».

Το δημόσιο αδυνατεί να καλύψει τις τρέχουσες υποχρεώσεις του για μισθούς και συντάξεις, πολύ λιγότερο δε να καλύψει τις ληξιπρόθεσμες δανειακές υποχρεώσεις του, διακινδυνεύοντας έτσι το «ατύχημα» που, ανά πάσα στιγμή μπορεί να προκαλέσει την επάρατη πτώχευση. Το λεγόμενο «πρωτογενές πλεόνασμα» δεν υπήρξε ποτέ. Ήταν «ταμειακό»  και όχι πραγματικό. Τουτέστιν προερχόταν από την παρακράτηση των οφειλόμενων προς τις επιχειρήσεις και τους πολίτες, δίνοντας μια πλασματική εικόνα. Μια άλλη εκδοχή των Greek Statistics.

Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις (που αποτελούν το 99%+ της οικονομίας μας) κλείνουν ή φυτοζωούν με αντίπαλο το εχθρικό κράτος. Η μεσαία τάξη εξαφανίζεται ραγδαία. Έχει δημιουργηθεί μια μεγάλη κατηγορία νεόπτωχων πολιτών. (Ένας απ’ αυτούς είμαι και εγώ). Ο μεγάλος όγκος των εργαζομένων, των συνταξιούχων και των άνεργων έχουν περιέλθει σε κατάσταση πλήρους εξαθλίωσης.

Δανεικά δεν μπορούμε πια να πάρουμε. Και αν πάρουμε δεν μπορούμε να τα πληρώσουμε. Ένα ενδεικτικό στοιχείο που τα λέει όλα: Το Ελληνικό τριετές ομόλογο έχει επιτόκιο 28,8%, όταν η Πορτογαλία που κατάφερε να βγει στις αγορές πληρώνει μόνο 1,5 – 2,0%.

Βρισκόμαστε σε πλήρη απομόνωση. Έχουμε απέναντί μας και τους 18 εταίρους της Ευρωζώνης (ακόμα και τους τέσσερις του Νότου, που θα έπρεπε να είναι οι φυσικοί μας σύμμαχοι). Δεν μας εμπιστεύονται. Μας έχουν βαρεθεί. Προσπαθούν να αποτρέψουν την έξοδό μας από το Ευρώ για δικούς τους λόγους, αλλά δεν τους βοηθούμε. Ακόμα και οι ΗΠΑ που μας υποστήριζαν στα λόγια έστω, και αυτοί για δικούς τους γεωστρατηγικούς  λόγους, μας εγκατέλειψαν και αυτοί.

• ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ;
  

Ο Ελληνικός λαός, πληγωμένος  και αγανακτισμένος, αποφάσισε να εκδηλώσει τον θυμό του, τιμωρώντας όχι αυτούς που προκάλεσαν την κρίση αλλά εκείνους που προσπάθησαν να τη διαχειριστούν, έστω με λάθη. Έτσι, δυστυχώς, συμβαίνει πάντα. Κοντολογίς, απέρριψε συλλήβδην το απαξιωμένο και ανυπόληπτο πια πολιτικό σύστημα και έδωσε τη στήριξή του, στον άφθαρτο και αδοκίμαστο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. που προσέφερε ελπίδα και καλές προθέσεις.

Εδώ όμως αρχίζουν άλλα προβλήματα: Η αριστερά, στην προσπάθειά της να κατακτήσει την εξουσία, υποσχέθηκε ανέφικτα πράγματα. Στα θετικά της, καταγράφεται η ανύψωση του φρονήματος και η μερική ανάκτηση της εθνικής αξιοπρέπειας, των ταπεινωμένων Ελλήνων, καθώς και η ειλικρινής προσπάθεια αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης. Τώρα όμως αντιμετωπίζει – και αντιμετωπίζουμε όλοι - τη σκληρή πραγματικότητα.

Εν τη απειρία της, προσπάθησε να κάνει τα σωστά πράγματα με λάθος τρόπο. Χωρίς εσωτερική συνεννόηση και συνοχή, με διαφορετικές αντιλήψεις ανάμεσα στις συνιστώσες της αλλά και στον κυβερνητικό της εταίρο – ένα ακροδεξιό λαϊκιστικό κόμμα, επέλεξε μια στρατηγική αντιπαράθεσης με τις δανείστριες χώρες, με πλήρη έλλειψη διαπραγματευτικής δύναμης.

Είμαστε χωρίς χρηματοδότηση από τον Αύγουστο του 2014. Οι Ευρωπαίοι δεν βιάζονται και αφήνουν τον χρόνο και τη χρηματική ασφυξία να μας στριμώξει στην υποταγή, κάνοντάς μας έτσι παράδειγμα για άλλες χώρες της Ευρωζώνης που ενδεχομένως θα εγείρουν ανάλογες αξιώσεις.

• ΑΝΤΙ  ΕΝΤΙΜΟΥ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΥ, ΕΠΩΔΥΝΟΣ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ

Ο Αλέξης Τσίπρας, παρά τις δυσκολίες, συνεχίζει να απολαμβάνει τη στήριξη της πλειοψηφίας του εκλογικού σώματος που, μάλλον θεωρεί ότι δεν έχει εναλλακτικές. Η αποδοχή, όμως, από τους πολίτες της στρατηγικής που ακολουθεί κυβέρνηση στη διαπραγμάτευση με τους εταίρους, έχει μειωθεί από το 90,3% που ήτα προ τριμήνου, στο 58,3%  (ακόμα θετικό, παρά τη δυσπραγία).

Τρεις στους τέσσερις πολίτες πιστεύουν ότι η χώρα πρέπει να παραμείνει στο Ευρώ πάση θυσία, και απαιτεί συμφωνία με τους εταίρους, ενώ δεν δέχεται δημοψήφισμα ή εκλογές. Και είναι δεδομένο ότι η Κυβέρνηση δεν έχει  εξουσιοδότηση για ρήξη.

Η κυβέρνηση ορθά επιδιώκει τον συμβιβασμό που θα είναι επώδυνος και με όρους δανειστών οι οποίοι έχουν ξεκάθαρα το επάνω χέρι. Όταν, όμως, παρουσιάσει την όποια συμφωνία στο εσωτερικό, θα αντιμετωπίσει τη δυναμική άρνηση της αριστεράς συνιστώσας, η οποία αντιπροσωπεύει το 40% της συνολικής δύναμής της και η οποία έχει ταχθεί ανοιχτά υπέρ της δραχμής, με ό,τι σημαίνει και όποιες συνέπειες μπορεί να έχει αυτό. Αδιέξοδο και συμφορά.

• ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΚΑΙ Ο ΛΑΟΣ: ΩΡΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ

Από τις αντιφάσεις που χαρακτήρισαν την πολιτική μας συμπεριφορά στο παρελθόν, έχουμε πια μεταβεί σε μια νέα περίοδο παραλογισμού. Έχουμε παρασυρθεί σε μια πορεία αυτοκαταστροφής που πρέπει, πάση θυσία να ανακοπεί.

Σ’ αυτή την κρίσιμη ιστορική συγκυρία, έχει σημάνει η ώρα της εθνικής ευθύνης όλων των Ελλήνων. Είναι η ώρα να πάψουν οι πολιτικοί να φέρονται ως «πολιτικάντηδες». Χωρίς να πάψει η αντιπολίτευση να ασκεί τον θεσμικό της ρόλο κάνοντας κριτική αλλά και θετικές προτάσεις, οφείλει να βάλει πλάτη στηρίζοντας την εθνική διαπραγμάτευση.

Είναι ώρα εθνικής ευθύνης για όλες τις πολιτικές δυνάμεις και όλους τους πολίτες. Είναι ώρα, να παραμερίσουμε προσωρινά, έστω, τις ιδεολογικές και πολιτικές μας διαφορές – που είναι πολλές και θεμιτές – και ενωμένοι, με σύνεση, ψυχραιμία και υπευθυνότητα, να δώσουμε τη μεγάλη μάχη για τη σωτηρία της χώρας και της κοινωνίας.

Ο δρόμος θα είναι δύσκολος και κακοτράχαλος αλλά δεν υπάρχει άλλος. Και έχουμε αποδείξει ότι, ενωμένοι και ομόψυχοι, πάντα τα καταφέρνουμε. Δεν υπάρχει χώρος για μικροκομματικές σκοπιμότητες και προσωπικά – κακώς εννοούμενα – συμφέροντα. Δύο πράγματα που είναι στο χέρι μας, αν καταφέρουμε, αρκούν για να ξεκινήσουμε: Να χτυπήσουμε  αλύπητα, όλοι μαζί, τη γραφειοκρατία και τη διαφθορά, σε όλες τους τις εκφάνσεις. Το μπορούμε, αν καταλάβουμε τη σημασία του και αποφασίσουμε να δράσουμε μαζί.

Όσοι πολιτικοί μείνουν απέξω, ελπίζοντας να αποφύγουν το πολιτικό κόστος, (να  γλιτώσουν δηλαδή το πολιτικό τους τομάρι,) δεν θα το πετύχουν. Θα τους τιμωρήσει ο λαός που δεν αντέχει  άλλη εξαθλίωση και θα τους καταρώνται τα παιδιά και τα εγγόνια τους.