ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΤΟ ΔΑΙΜΟΝΙΟ ΤΗΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ

Caillebotte, Gustave, The Man on the Balcony c1880

Η σιωπή ποτέ δεν ήταν λύση, δεν ήταν διέξοδος, δεν ήταν η απάντηση σ’ έναν κόσμο ταραγμένο, δεν ήταν η σωστή στάση απέναντι σε ό,τι μας καταπιέζει, σε ό,τι επιβάλλει στα μυαλά των ανθρώπων μονάχα εικόνες και παραλύει τη σκέψη. Γι’ αυτό γράφω, μιλάω, σχεδιάζω, ονειρεύομαι… Κι ας κάνω λάθη. Ωστόσο, πρέπει να πω ότι δεν έχω το αίσθημα της ενοχής που κανονικά θα έπρεπε να το έχουν εκείνοι που σιωπούν ή εκείνοι που εμφανίζονται ως οι αρχάγγελοι μιας νέας εποχής που δίνουν παραγγέλματα και υπαγορεύουν αποφάσεις.

Ζούμε σε μια κοινωνία αντι-ορθολογική κι ας φαίνεται ότι είναι ορθολογικός ο προγραμματικός ισχυρισμός της. Η συγκατάθεση της πλειοψηφίας σε ό,τι παράλογο και ψευδές, πολλές φορές με τρομάζει. Γι’ αυτό και οργίζομαι με όσα μας συμβαίνουν. Εξάλλου, η ζωή είναι μία: την κερδίζεις ή την χάνεις, τα μέσα να επικρατήσεις είναι περιορισμένα, ο χρόνος που σου έχει δοθεί γι’ αυτό τον σκοπό άλλο τόσο περιορισμένος. Οπότε ή ενδίδεις και συντάσσεσαι με την μάζα ή παλεύεις να προβάλεις τη δική σου αλήθεια.

Μερικές φορές επιχειρώ να σκεφτώ ως λογιστής, μια δραστηριότητα που ποτέ δεν μου άρεσε. Κι αυτό το λέω γιατί σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να μεταφέρω τις εγγραφές του παθητικού της ζωής μας στο ενεργητικό. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να εγγράψω, ως απεριόριστη πίστωση την εμπιστοσύνη στο δαιμόνιο της προόδου, της εξέλιξης, της αισιοδοξίας. Δηλαδή, για να το πω πιο συνθηματικά, χρειάζεται εμπιστοσύνη, τυφλή εμπιστοσύνη στο μέλλον, αφού δεν υπάρχει περίπτωση άλλης επιλογής. Να πάψω να μιλάω, λοιπόν, και να μεταφέρω όλα τα προβλήματα στον χρυσό αιώνα που κάποτε θα έρθει!!!!